Annelize Morgan Omnibus 4. Annelize Morgan
Читать онлайн книгу.
smaak in die wyn te verseker. Dus is dit geen aardigheid toe hy en Beatrice de Boudelaire, wat hom dikwels vergesel, nou skielik hulle opwagting maak nie.
Die graaf merk onmiddellik Leia se agterstand en byt op sy tande. Is dit nou die begin van doelbewuste uittarting? wonder hy en roep Bako nader. “Bring Leia hierheen,” beveel hy met ’n uitdrukking op sy gesig wat niks goeds voorspel nie.
Leia kom voor hom staan met haar hande in haar sye en in haar blou oë ’n weerspieëling van die haat wat sy teenoor hom koester.
De la Fontaine vat die leisels van sy perd vaster. Hier kom dit nou, dink hy ergerlik. Dis die eerste konfrontasie tussen my en hierdie meisie, maar dit is nodig. Ek sal moet wys wie die baas hier is, anders gaan daar moeilikheid onder die slawe wees.
“Jy raak agter,” sê hy aan Leia terwyl Bako vertaal. “Ek verwag van jou om dieselfde kwota werk as die res te verrig.”
Leia kyk van die graaf na die meisie langs hom. Verset stu in haar op teen die smalende Beatrice. Minagting is duidelik op die vrou se gesig te lees. Dit grief Leia en sy bal haar vuisies.
“Jy kan my nie dwing om te werk nie,” sê sy uitdagend vir De la Fontaine.
Bako hik van skrik.
“Wat het sy gesê?” wil die graaf weet. Die koue blik in sy oë waarsku Bako dat hy versigtig sal moet trap. Hy kan die meisie nie nou meer help nie. Stamelend vertaal hy wat Leia gesê het.
De la Fontaine verbleek effens, en sy mond word ’n dun, harde lyn. Hy het hierdie oomblik verwag, maar noudat dit aangebreek het, is hy tog huiwerig om die meisie te straf soos wat hy met ’n ander slaaf sou gedoen het.
“Ek is jou meester hier, en jy is verplig om my bevele te gehoorsaam,” sê hy stadig en wag dat Bako moet vertaal. Dan gaan hy voort: “Jy sal elke bevel tot op die letter uitvoer sonder om teë te praat. As jy ongehoorsaam is, sal ek verplig wees om jou te straf.”
Leia glimlag stadig terwyl haar oë soos blou vuur skitter.
“Ek is nie bang vir straf nie,” sê sy bytend. “Dis al ’n straf net om die besitting te wees van iemand wat jy haat!” Sy spuug die woorde uit. “Ek haat jou en eendag sal ek jou nog vermoor!”
Bako val op die grond voor De la Fontaine neer.
“Ek mag nie vertaal nie, meester! Spaar my dit, asseblief!”
De la Fontaine se gesig is so hard soos graniet.
“Vertaal dit, Bako,” beveel hy in ’n sagte stem wat die swart slaaf laat sidder.
Hortend en stotend vertaal hy Leia se woorde terwyl die graaf bleker word, en sy groen oë swart soos bodemlose poele. Vir ’n lang ruk is daar doodse stilte.
Sy dwing my, dink die graaf woedend. Sy dwing my om iets aan haar te doen wat haar dalk gaan breek. Hy kyk na die ander slawe en sien dat hulle hom afwagtend aankyk. Dis nie Leia se dreigement wat hom kwaad maak nie, maar die feit dat sy hom in ’n hoek dryf waar hy iets moet doen wat hy wou verhoed het.
“Vat haar weg, Bako,” sê hy eindelik skor. “Vat haar na die kas van die hel en laat sy haar koppigheid daar uitsweet!”
Hy gee sy perd spore en jaag vinnig van hulle af weg. Beatrice kyk nog vir oulaas triomfantlik na Leia en dan volg sy die graaf.
Bako se gesig het ’n sieklike grys kleur. Hy weet wat daardie kas beteken en hy weet wat dit al aan mense gedoen het, maar hy moet sy meester gehoorsaam.
“Kom,” sê hy sag aan Leia wat vraend na hom kyk. “Ek … moet jou iewers heen neem.” Hy vermy haar blik. “Jy kon dit vermy het, maar dis nou te laat.”
Leia volg hom ongeërg. As Bako die straf moet uitdeel, kan dit nie te erg wees nie, dink sy onbekommerd. Bako is ’n goeie man en hy sal haar nie leed aandoen nie.
Ver van die herehuis af bereik hulle ’n klein houtkas waarin ’n mens net regop kan staan. Dit het ’n deur met ’n swaar slot aan en ’n klein luik onder die deur. Bo is dit oop met geen dak oor nie.
Leia kyk vraend na Bako. “En nou?”
“Jy moet daar ingaan.” Sy hande bewe. “Dit gaan nie maklik wees nie. Byt vas, Leia, en jy sal niks oorkom nie.”
Sy haal haar skouers op. “Vir hoe lank?”
“Die meester sal besluit.”
Sy gaan in die kas in, en Bako maak die deur toe. Dan hoor sy hoe hy die sleutel in die slot draai; sy voetstappe sterf weg sonder dat hy haar gegroet het.
“Bako?” Daar is geen antwoord nie. Die stilte en die verstikkende hitte druk skielik haar keel toe. “Bako!” gil sy. Maar dis net die stilte wat antwoord gee. “Bako!” Leia druk haar voorkop teen die soliede deur en byt op haar tande.
Haar haat vir De la Fontaine groei tot ’n verterende vlam. Sy sal hier uitkom en sy sal hom met haar kaal hande vermoor.
3
Die tyd stap oneindig stadig aan. Elke minuut voel soos ’n ewigheid, en die sekondes rek en rek. Teen die namiddag het die skroeiende hitte plek gemaak vir die koel aandlug en kan Leia ’n bietjie asemskep. Sy probeer haar gemaklik maak teen die skurwe mure van die houtkas, maar die ruimte is baie beperk. Wanneer sy skuins draai, kan sy op ’n manier sit, maar dit neem nie lank voordat die krampe in haar bene haar weer orent laat kom nie.
Sy besef maar te goed wat die graaf beoog. Hy wil haar mak maak, haar wil breek sodat sy onderdanig aan hom sal wees. Dis een ding, besluit Leia in die verstikkende stilte, wat hy nie sal regkry nie. Ek moenie dink aan die wag en die ongerief nie. Dan sal ek van my verstand af gaan. Ek moet dink aan die mooi, gelukkige dae toe ek nog vry was.
De la Fontaine staan op die stoep van die herehuis. Sedert Bako die wit slavin na die kas geneem het, is hy rusteloos. Ná die aanvanklike gille is dit nou stil. Dit hinder hom. Hy hou nie van die doodse stilte nie. Hy het verwag dat sy sou skree en kla en uiteindelik pleit, maar dié houding was hy nie te wagte nie.
Sy moeder kom staan by hom. “Jy moet jou nie so oor die meisie bekommer nie, Jacques. Sy het jou uitgetart en sy het haar straf verdien. Jy kan haar nie vryhede toelaat net omdat sy ’n wit vel soos jy het nie.”
Hy frons diep. “Dit was nog nooit vir my aangenaam om een van hulle so te straf nie. As dit net nie so stil was daar nie …”
“Moontlik het sy nou tot haar sinne gekom.”
Hy lag sinies. “Sy sal nie só maklik oorgee nie … nie daardie een nie. Ek sal enigiets daarop verwed dat sy besig is om iets in die mou te voer.”
Nicole de la Fontaine glimlag. “As ek jou nie beter geken het nie, sou ek kon dink dat jy besig is om met haar kragte te meet.”
De la Fontaine wend hom tot sy moeder. “In ’n mate is dit die geval, Moeder. Dis haar wil teen myne, en ek kan dit nie bekostig om toe te gee nie.”
Sy kyk op na hom. “Dan sal jy haar moet breek, my liewe seun. Sy is nie iemand wat jou halfpad tegemoet sal kom nie. Sy sal wen, of jy sal haar heeltemal moet breek.”
Die graaf swyg. Sy aantreklike gelaat is somber en daar is ’n onpeilbare uitdrukking in sy groen oë. Het Leia dalk gouer geknak as wat ek gedink het? Was sy dalk nie so sterk as wat ek verwag het nie?
Sy blik bly vasgenael op die bosse waaragter die houtkas verskuil is. Daar is ’n onbedwingbare begeerte by hom om te gaan kyk wat daar aan die gang is, maar hy besef dat dit nog gans te vroeg is. As sy nog nie oorgegee het nie, kan hy sy saak net skade aandoen. Hy sal ten minste tot die volgende oggend moet wag.
Nicole sien die stryd op haar seun se gesig en sy frons liggies. Die lot van die wit slavin lê baie swaarder op sy gemoed as wat hy graag sou wou erken. Tog ontstel dit haar nie so erg nie. Die laaste klompie jare het sy al begin moed opgee dat hy ooit weer mens sal word. Nadat Adelaide uit sy lewe gestap het, het hy koud en gevoelloos geword. Niks kon hom meer