Oorkant op die eiland. Louisa du Toit
Читать онлайн книгу.
’n gebaar van streling en ondersoek tas hy oor haar agterkop om vas te stel of daar ’n knop of wond is. Sy het beslis bitter hard met die grond kennis gemaak. Met sy effens gekreukelde maar skoon sakdoek vee hy haar gesig af.
Die ergste skrik is verby, sodat Janetta dapper omdraai om behoorlik kennis te maak. Noudat sy die man reg in die oë kyk, is sy gesig verskonend, sterk en aantreklik in die sagte, kort krulbaard.
“My wêreld, juffrou, dat jy in so ’n fiasko hier aankom. Vergewe tog, Kaptein beskou homself as baas van die plaas.”
Sy dink aan Panda tuis, knik en glimlag bewerig terwyl Isidor haar nog met een arm om die middellyf vashou. “Is die krag al weer af?” vra hy geïrriteerd.
“Ja, jy weet mos, die een onderbreking op die ander. Mens weet ook nooit wanneer daar iewers onheil skuil nie.” Dit klink omineus, en Janetta ril opnuut.
Die onseker lig van ’n olielamp verskyn in die voordeur. Die vrou wat die ronde glasbol tussen haar hande vashou, lyk soos ’n soort madonna. Die lig lê sag oor haar gesig en oor haar gladde donkerige hare wat in ’n nagstring agter haar rug afhang. Dit lyk of sy uit was gevorm is, so onbewoë is haar gelaatstrekke. Haar boesem is vol en stewig onder die lyne van die kantjapon.
“Is hulle hier, Otto?” vra sy, en dan: “Wat het met die hond aangegaan?” Sy wag nie op antwoorde nie. Toe sy vir Isidor soen, druk sy vlugtig sy kop teen haar vas. Met die fyn waarneming van een vrou teenoor ’n ander, merk Janetta hoe die selfbeheersing op die mooi gesig oomblikke lank krummel. Dis haar seun wat sy soen, dink Janetta met ’n bewoënheid wat dalk ’n nadraai van die skok kan wees.
“En is dit nou Janetta?” vra die vrou die onnodige vraag.
“Ja, maar nie ‘Dj’ nie, net ‘J’ soos in jenewer,” help Isidor.
“Of soos in jinne, maar sy’s mooi,” voeg Otto toe. “Net jammer jy kom hier aan in duisternis en met Kaptein se dinge.”
Die hond se dinge … wat ’n ligte afmaak van ’n potensieel dodelike aanval. Om alles te kroon, voeg Otto by: “Jy moes ook gedink het voor jy ’n fyn stadsnooi hier na die boendoe gebring het, Isidor.”
Wat ’n power verwelkoming, dink Janetta verwese. Oor die episode met die hond word geen verdere woord gepraat nie. Sy is maar bly dat sy verdere ophef gespaar bly.
Die een helfte van die tafel in die eetkamer is vir twee persone gedek, met ’n teenet bo-oor. Die olielamp staan nou in die middel van die tafel. “Die kos was darem in die lou-oond tot die krag afgegaan het,” sê Helena lusteloos en tog begaan dat die kos goed genoeg moet wees.
Dit voel vir Janetta asof sy haar eetlus vir ewig weggeskrik het. As sy maar ’n bietjie suikerwater kan vra. Isidor of sy pa behoort daaraan te dink, maar mans is seker nie so bedagsaam nie. Of liewer, nie alle mans nie. As dit haar pa was, sou hy … Gedagtig aan die fopspeen, knyp sy die gedagte net daar dood. Sy word deur Isidor begelei om die badkamer te besoek, en daarna sit sy beleef aan vir die lou hoender en rys, saam met tamatieslaai. Sy gooi ongemerk twee teelepels suiker in haar tee.
“Môre sal ek ’n lekker ete maak,” beloof die mooi vrou met die mat gesig. “Ek was nie seker hoe laat julle kom, en of julle al geëet het nie. Gewoonlik peusel Isidor so op die pad …” Sy spreek niemand in die besonder aan nie.
“Dis heerlik, dankie, mevrou,” kry Janetta amper haar heel eerste woorde sedert die aankoms uit. Wonder die vrou dalk hoekom sy so bleek en sprakeloos is? Want dat sy byna sieklik bleek is, het die badkamerspieël haar vertel. Gelukkig is die kers- en lamplig verhullend.
Daar word effens gesels. En tog lê daar oor alles ’n swye wat by alle woorde verby strek. Innerlike swye, uiterlike stilte. Sy mis musiek. Tuis is daar met etenstyd áltyd musiek op die agtergrond. Manskore, opera, klassieke kitaar. Janetta en veral Carola mag in hulle kamers luister waarna hulle wil, maar die binnehuis mag nie daarmee oordonder word nie. Hoe vas is hulle reëls, maar hoe vry ook. Sy sukkel om te sluk. Hierdie huis is doeltreffend en selfs duur ingerig, maar funksioneel. Die meubels is koud en formeel. Daar is niks wat jou roer, niks wat jou aanspreek nie. En baie skaduwees, vreemde skaduwees.
Ek moet in die bed kom, dink Janetta. Môre sal alles anders lyk. Ek is skoon oorstuur. Toe, sonder waarskuwing, begin sy huil. Sy moet geweet het dat die skrik sy tol sal eis. Hoe harder sy probeer stop, hoe dringender breek die warm leed deur.
Asof van ver, hoor sy ’n stem: “Dis die skrik. Die dêm Kaptein.”
Otto, die man met die donker borshare? Nee, dit was Isidor, want hy vervolg nou: “Vir wat het jy hom nie betyds vasgemaak of toegemaak nie, Otto? Jy’t tog geweet ons kom.”
En Otto, wat vaag antwoord: “So gevaarlik soos toestande deesdae is … veral wanneer die krag sonder rede afgaan …”
Janetta laat haar kamer toe voer, hoor hoe krane oopgedraai word sodat die water in die bad tuimel en spoel. Tasse verskyn rondom haar, haar eie bekende tasse. Die bedsprei word afgehaal en die beddegoed oopgevou. Sy kry ’n kers met vuurhoutjies, ook ’n flitslig, ingeval die krag af bly en sy in die nag badkamer toe wil gaan. “Hier is die nagte stikdonker,” sê die vrou, “behalwe as die maan skyn. Nie soos in die stad, waar daar altyd ’n mate van lig is nie.”
Dis nie nou die tyd om uit te vind waar sy vandaan kom nie. Ook nie om te wonder of die woorde ’n dieper betekenis het nie. Die vrou voeg tog troostend by: “Ons sit darem gewoonlik buiteligte aan.”
Toe Janetta twintig minute later, gloeiend van die bad en van Isidor se naggroet, in die bed lê en die kers doodblaas, sak ’n vermoeienis oor haar neer soos wat sy nog nooit ervaar het nie. Haar venster is ’n ligter vierkant teen die donker van die namiddernagtelike ure, en sy eien swart boomgestaltes buite op die werf. Iewers in die huis klink nog ’n stem, ’n voetstap, maar origens vloei haar gedagtes ineen tot ’n vae deurmekaarspul.
Slegs twee daarvan onderskei hulle duideliker as die res.
Ten eerste onthou sy dat die kwessie van haar groot skrik genoem is toe sy aan tafel begin huil het. Die vrou het niks uitgevra nie; dus moet sy wel weet hoe erg dit was. En tog het sy niks gedoen om dit te versag nie. Geen vraag, paaiende woord of kalmerende drankie, geen ondersoek of daar skrape en sere is nie. Tog het sy haar ander gasvroupligte nagekom: die bad, die bed.
Dan die tweede, ontstellender gedagte wat eintlik grens aan ’n vraag, ’n oorheersende drang om te weet: wat was die prikkel wat die hond aangespoor het om haar aan te val? Want dat daar ’n prikkel moes gewees het, daarvan is Janetta vas oortuig, selfs noudat die slaap en vergetelheid haar soos newels begin toevou.
En nog ’n gedagte, ontstellender: het Otto die hoofskakelaar afgesit? Om haar te oortuig dat ’n stadsmeisie nie in hierdie ongerief en selfs gevaar hoort nie en liefs so gou moontlik terug moet gaan?
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.