Tryna du Toit-omnibus 9. Tryna du Toit
Читать онлайн книгу.
so haastig moet wees om uit te stal nie omdat my werk nog nie ryp is nie en nog nie ’n eie karakter het nie. Maar al het hy dit nie met soveel woorde gesê nie, het ek diep in my hart geweet hy dink ek is besig om ’n skim na te jaag. In elk geval, in my jeugdige verwaandheid en optimisme het ek my nie veel gesteur aan wat hy sê nie en my gang gegaan. Maar eendag, as ek die moed het, sal ek vir jou ’n koerantuitknipsel wys, dan kan jy sien wat ’n resensent van my werk gedink het.”
“En jy laat jou deur een man se opinie so van stryk bring dat jy net daar en dan die stryd gewonne gee?”
“Dit was nie net dit nie. Ek weet nie of Emile jou vertel het nie, maar ek het in daardie tyd my baba verloor – ’n dogtertjie wat te vroeg gebore is en net ’n paar uur gelewe het. Hoewel hy dit nie gesê het nie, het ek geweet Emile hou my vir haar dood verantwoordelik. ’n Paar maande later is my pa, aan wie ek baie geheg was, ook skielik oorlede. Binne ’n paar maande het ek my man, my kind en my pa verloor en – miskien was dit sielkundig – ook alle drang om weer te skilder. In die Kaap het ek hard gewerk om te vergeet en ’n sukses van my lewe te maak, en dit was byna drie jaar voor ek myself sover kon bring om weer te begin skilder. Ek het prentjies – soos jy hulle noem – begin teken wat nogal byval gevind het, en as ek my vandag daarop wil toelê, sal ek genoeg geld met illustreerwerk kan verdien. Maar die werk is te wisselvallig – sommige van die tydskrifte gebruik reeds foto’s omdat dit soveel goedkoper is – en ek verkies om my brood met skoolhou te verdien en in my vrye tyd so ’n bietjie met die kwas te speel. Die ergste is, ek gee glad nie om om ’n dilettant te wees nie – dis ’n interessante en lonende stokperdjie.”
“Solank jy gelukkig is. Dis mos die belangrikste, nie waar nie? Ek het ook niks teen illustreerwerk nie, mits jy nie besig is om ’n talent wat jy ontvang het te verwaarloos omdat die ander werk soveel makliker en lonender is nie. Sal jy vir my van jou skilderye wys? Ek gee nie voor om ’n kunskritikus te wees nie, maar ek sal jou eerlik sê wat ek daarvan dink.”
“Ek het net ’n paar doeke, maar as jy regtig belangstel, sal ek dit eendag vir jou wys. Maar onthou, ek het jou gewaarsku …”
“Kom eet Vrydagaand by ons, dan bring jy van hulle saam – ook ’n paar van die prentjies waarop jy so trots is. Kom vroeg, dan kan jy my help kos maak – Vrydagaande is Ingrid gewoonlik laat.”
Sonder aarseling aanvaar sy die uitnodiging. Sy sal graag die geniale jong man en sy blonde doktersvrou beter wil leer ken. ’n Rukkie gesels hulle oor Ingrid en hy vertel haar dat sy op die oomblik as locum waarneem vir ’n dokter wat vir ses maande oorsee is. Dit gee hulle tyd om hulle planne te finaliseer en te besluit of hulle hulle uiteindelik in die Kaap of elders in ’n stad of op die platteland gaan vestig.
Buite is die strate druk en woelig en by die bushalte wag lang toue mense, maar Veronica is so verdiep in haar gedagtes dat sy niks of niemand raaksien nie. Die gesprek met Jacques het haar gestimuleer maar ook effens onrustig gestem, al het sy lankal afgesien van haar drome om voltyds te skilder.
Tuis het sy net gou haar hande gewas en verklee, toe stap sy om te hoor hoe dit met mevrou Louw gaan. Toe Veronica haar die vorige dag gesien het, het sy nog nie die griepverkoue afgeskud nie en nog steeds hardnekkig geweier om ’n dokter te sien of vir haar kinders te laat weet dat sy ongesteld is.
Mevrou Walters, een van Georgina Louw se brugvriendinne, maak die deur vir Veronica oop en nooi haar binne.
“Ek het haar nou net in die bed gesit,” sê sy toe Veronica vra hoe dit met hulle vriendin gaan. “Ek wens jy wil my help om haar te oorreed om ’n dokter te kry. Ek is nie baie gerus oor daardie hoes van haar nie.”
Georgina Louw lê in die bed in ’n spierwit valletjie-nagrok met ’n warm blou bedjakkie daaroor. Met die wit kantmussie wat so keuring op die spierwit hare sit, die blink oë wat jou so uitdagend aankyk, lyk sy soos ’n trotse ou koningin. Sy hou vol sy is nie siek nie: sy sukkel maar net om van haar hoes ontslae te raak. Dis meer as dertig jaar dat sy laas ’n dokter se dienste nodig gehad het: sy dink dit is verspot om vir elke kleinigheid na ’n dokter toe te hardloop en glo daaraan om eers die natuur ’n kans te gee.
Veronica haal haar skouers op.
“Ek is ook nie baie lief vir die spesie nie, maar as ek regtig siek is, sal ek nie aarsel om ’n dokter te laat kom nie. Met die wonderlike medisyne wat hulle vandag tot hulle beskikking het, het hulle ’n mens in ’n kits weer op die been. As mevrou dit aan die natuur oorlaat, sal u bes moontlik nog ’n paar weke so aansukkel. Maar party mense hou natuurlik daarvan om martelaar te speel – en ’n week of twee in die bed sal u seker nie kwaad doen nie.”
Georgina Louw kyk haar vererg aan.
“Ek het nog nooit tyd vir ’n martelaar gehad nie. Maar jy kan maklik praat: jy is jonk en sterk en gesond. Ek wil nie ’n vreemde ou man hier in my slaapkamer hê wat my allerhande intieme vrae vra nie, en miskien nog daarop aandring dat ek my uittrek sodat hy my behoorlik kan ondersoek nie.”
Veronica onderdruk ’n geamuseerde glimlaggie, maar voor sy kan antwoord, sê mevrou Walters: “Ons kan altyd vir jou ’n mooi, jong doktertjie kry as jy dit verkies, Georgina.”
Mevrou Louw gluur haar vriendin aan.
“Dis nie nou die tyd vir flou grappies nie, Issie. Kan julle nie vir my van daardie wonderlike medisyne in die hande kry sonder dat ek ’n dokter sien nie? Ek gee nie om wat dit kos nie.”
Veronica skud haar kop.
“’n Mens kan nie sulfas en antibiotika sonder ’n dokter se voorskrif kry nie. Maar dis glad nie nodig om ’n vreemde man – jonk of oud – in te roep nie. Daar is vandag uitstekende vrouedokters wat net so bekwaam is soos enige mansdokter.”
Georgina Louw kyk haar ’n oomblik stilswyend aan.
“Weet jy van so ’n dokter?” vra sy dan onwillig.
“Ek ken presies die regte persoon.” Sy vertel haar van dokter Ingrid Meyer, die omstandighede van hulle ontmoeting, dat Jacques en sy ou vriende van haar gewese man is, en dat sy so ’n goeie indruk op haar gemaak het. “Ek is seker mevrou sal baie van haar hou. Die vraag is net of ek haar dadelik in die hande sal kry.”
“Sorg dat jy haar kry – al moet ek tot môre wag. Daar is in elk geval geen dringende haas nie – behalwe dat ek baie graag Vrydag na Johanna van Dalsen se brug- en middagete-partytjie toe wil gaan.”
Binne ’n paar minute kom Veronica deur na Ingrid Meyer se spreekkamer en tot haar verligting is sy nog daar. Sy vra om met die dokter self te praat en ’n oomblik later hoor sy haar koel, saaklike stem: “Dokter Meyer hier.”
Veronica verduidelik wie sy is, maar Ingrid onthou haar dadelik en vra wat sy vir haar kan doen. Veronica vertel haar kortliks van mevrou Louw en sy belowe om oor ’n uur daar te wees.
Mevrou Walters slaak ’n suggie van verligting.
“Nou sal ek meer gerus huis toe gaan,” sê sy terwyl sy haar vriendin bemoedigend op die skouer klop. “Pas jouself op, Georgina, en luister na die dokter. Môre kom ek weer kyk hoe dit gaan en miskien kan ons nog Vrydag saam brug speel.”
“Ry versigtig,” maan Georgina Louw. “Jy weet hulle het gesê as jy weer ’n ongeluk maak, neem hulle jou lisensie weg.”
“Dit was nie ek wat die ongeluk gemaak het nie,” sê Issie Walters verontwaardig. “Dit was daardie onverskillige jong snuiter wat in mý vasgery het. Maar ek sal oppas: sonder my motor sal ek verlore wees.”
Veronica stap saam met haar tot by die deur.
“Ek is bly jy het die dokter gekry,” fluister sy vir Veronica. “Kyk dat die dokter haar goed ondersoek – sy het jare gelede met die geboorte van haar jongste seun ’n bietjie hartmoeilikheid gehad.”
Veronica belowe en tevrede gaan Issie Walters daar weg.
Terwyl hulle vir die dokter wag, maak Veronica vir hulle tee wat mevrou Louw gretig drink. Veronica vertel haar van Jacques du Pré se uitstalling en hulle gesprek die middag, en van die blonde vrou wat hy in Londen ontmoet