Tryna du Toit-omnibus 9. Tryna du Toit
Читать онлайн книгу.
klein donkerblou hoedjie lyk dokter Ingrid Meyer mooi, saaklik en op haar gemak.
“Dis gaaf van jou om so gou te kom,” sê Veronica toe sy die deur vir haar oopmaak. Sagter, met ’n knikkie in die rigting van die slaapkamer, voeg sy by: “Een van die ou garde, wat meer aan die natuur as aan dokters – veral ou mansdokters – glo.”
Ingrid Meyer kyk vlugtig na haar, maar lewer geen kommentaar nie.
In die slaapkamer wag Georgina Louw vir hulle, haar blou oë – byna dieselfde blou as die jong dokter s’n – ’n bietjie koel en uitdagend. ’n Oomblik kyk sy en die jong dokter woordeloos na mekaar, byna asof hulle kragte meet, dan stap Ingrid met ’n glimlag nader en steek haar hand uit om te groet.
“Hallo, mevrou Louw. Ek is jammer ek kry u in die bed. Die nasomer-verkoues kan soms so lastig wees, nè?”
Veronica tel die koppies van die spieëltafel af op. Solank die twee kennis maak en die dokter haar pasiënt ondersoek, sal sy die koppies was en kyk of daar dalk iets lekkers is wat mevrou Louw kan eet. Op ’n skielike impuls vra sy of sy nie vir Ingrid ’n koppie tee kan maak nie, en die aanbod word dankbaar aanvaar.
In die netjiese kombuisie was sy gou die koppies, maar haar soektog na “iets lekkers” om te eet lewer niks op nie, behalwe twee eiers, ’n stukkie kaas en ’n halwe bottel melk. Tipies van vrouens wat alleen woon, dink Veronica. Hulle is ongelukkig as daar nie blomme in die huis is nie, maar ’n leë yskas laat hulle onverskillig.
Na ’n rukkie kom Ingrid kombuis toe om kookwater te kom haal. Sy het haar baadjie uitgetrek en haar moue opgerol en lyk bekwaam en seker van haarself.
“Ek gaan vir haar ’n inspuiting gee en ek los ’n paar pille wat sy elke vier uur moet drink. Ek sal môreoggend haar apteker bel en sê dat hy nog moet stuur.”
“Het mevrou Louw jou van die brugpartytjie vertel? Sy is ’n uithaler-brugspeler, en sy sien vreeslik uit na haar weeklikse brugpartytjies. En hierdie een is ’n spesiale partytjie – een van die ander vrouens verjaar.”
Ingrid Meyer skud haar kop en haar gesig is ernstig.
“Hierdie petalje sal haar ’n goeie week in die bed kos. Haar regterlong is aangetas en haar hart klink nie te wonderlik nie – dit is dalk as gevolg van die siekte, maar ek wil liewer nie enige risiko loop nie.”
“Ek stem saam. Maar ek is bly ek is nie die een wat dit vir haar moet sê nie.”
“Ek het klaar vir haar gesê,” sê Ingrid droogweg. “Of sy sal luister, is natuurlik heeltemal ’n ander saak.”
Toe Veronica ’n rukkie later die tee inneem, gesels die twee soos ou vriende. Tot Veronica se verligting lyk Georgina Louw heelwat gemakliker na die inspuiting.
Toe sy later weer saam met Ingrid deur toe stap, sê Veronica skamerig: “Ek hoop nie jy gee om nie, maar ek het die hele middag by jou man gekuier. Ek stel ook ’n bietjie belang in kuns, veral skilderkuns.”
“Emile het my vertel,” sê sy. “Ek is seker Jacques het die besoek baie geniet.”
Veronica glimlag.
“Ek hoop so. Hy het my genooi om Vrydagaand by julle te kom eet.”
“Dit sal gaaf wees. Ons was van plan om jou gou te nooi. Het jy al weer vir Emile gesien?”
“Ek het Sondagmiddag saam met hom Kommetjie en Constantia toe gery. Ek was onder die indruk dat hy net op ’n kort sakebesoek in Kaapstad is, maar hy sê sy werk sal hom nog ’n maand of twee hier hou.”
Ingrid Meyer kyk ondersoekend na haar.
“Gee jy om?”
“Nie in die minste nie.”
“Het hy jou van sy nuwe … vriendin vertel?”
“Hy het. Ook dat sy volgende maand kom kuier. Ken jy haar?” vra sy ongeërg.
“Ek het haar ’n paar keer in Pretoria ontmoet: Emile het haar na ons hotel toe gebring en ons het een aand saam geëet. Ons sal seker heelwat van haar sien wanneer sy hier is. Maar ons gesels later weer. Jy is gelukkig, Jacques is ’n baie beter kok as ek, en,” vervolg sy met ’n laggie, “dis Vrydagaand sy beurt om vir die ete te sorg. Tot siens dan. Ek sal mevrou Louw môreoggend weer besoek, maar ek verwag dat sy ’n goeie nag sal hê.”
“Waaroor het julle so lank gesels?” vra mevrou Louw agterdogtig toe Veronica weer in die kamer kom. Veronica kyk ’n oomblik na haar, dan glimlag sy.
“Nie oor die pasiënt nie – behalwe dat die dokter gesê het sy kom môre weer vir mevrou kuier. Ons het eintlik oor my sake gesels. Toe ons Sondag gaan ry het, het Emile vir my gesê dat hy … wel, weer trouplanne het. En dat die meisie volgende maand kom kuier.”
“So? En wat is jou gevoelens oor die saak?”
Die blou oë is skerp en deurtastend, maar Veronica se blik weifel nie vir ’n oomblik nie.
“Ek het vrede daarmee.” Liggies voeg sy by: “Ek hoop net hy tref dit dié keer gelukkiger as die eerste keer.”
“Ek het altyd gedink jy is nog verlief op die man. Ek kon nooit verstaan waarom so ’n mooi, intelligente meisie soos jy nie weer trou nie.”
“As ’n mens een maal ontnugter is, is jy die tweede keer versigtiger. Hubare mans van my ouderdom kry jy ook nie agter elke bos nie. En tensy ek baie seker is dat ek die regte keuse maak, bly ek liewer soos ek is.”
“Jy het nog nie my vraag beantwoord nie. Is jy nog verlief op die man?”
“Nee,” sê Veronica stil. “Ons het gedurig rusie gemaak. Ek dink dit was vir ons albei ’n verligting toe ons die dag uitmekaar is.”
En tog was daar tye – selfs nadat die spanning tussen hulle begin oplaai het – dat sy gedink het sy is die gelukkigste mens op aarde. As hulle maar net geweet het hoe om daardie kosbare vlammetjie van geluk beter te vertroetel en te beskerm!
“Maar genoeg daarvan. Ek sien mevrou se koskas is leeg. Ek gaan eers kyk of myne miskien iets vir ons aandete oplewer.”
“Dis lief van jou om jou oor my te bekommer, hartjie, maar ek is regtig nie honger nie. Kom sit liewer hier by my en gesels nog ’n rukkie.”
“Ek kom gou weer,” sê Veronica liggies. “Ek gaan net kyk. Ek dink daar is nog ’n blikkie lekker tamatiesop in my kas.”
Binne enkele minute is sy weer terug met die sop. Terwyl sy dit saam met ’n bietjie melk verhit, sit sy die kamerlig aan om die skaduwees te verjaag, soek na opgewekte musiek op die radio, skud die kussings reg en maak mevrou Louw gemaklik vir die nag.
“Ek moet ongelukkig vanaand uitgaan – ek het ’n uitnodiging vir aandete en fliek – maar ek gaan netnou my lakens bring en vannag slaap ek op die divan hier op die stoep. As mevrou vir my ’n sleutel gee, kom ek so saggies in dat u my nie eens hoor nie. Ek sal vir Adèle vra om later in te loer ingeval u iets nodig het.”
Terwyl die pasiënt haar sop geniet, maak sy gou vir haar ’n omelet ook, dan moet sy spring om betyds gereed te wees vir haar afspraak met Koenraad. Adèle belowe dat sy ’n rukkie by mevrou Louw sal gaan sit en Veronica kan met ’n geruste gemoed uitgaan.
Koenraad neem haar na een van die bekende restaurante waar hulle al vantevore geëet het en sy kom sommer dadelik agter dat hy iets op die hart het. Hy lyk effens gespanne en sy wonder of sy ma ontevrede is omdat hy die aand saam met haar deurbring. Sy ma het een maal laat deurskemer dat sy nie van geskeide vrouens hou nie!
“Wat makeer, Koenraad?” vra sy later. “Is daar iets wat jou hinder?”
Hy kyk verras na haar, dan glimlag hy ’n bietjie verleë.
“Wel, ja, daar is iets wat ek jou wil vra. Ek wou wag tot ons klaar geëet het, maar noudat jy my die opening gee …” Hy kyk na haar en die uitdrukking in sy oë laat haar verleë wegkyk. ’n Bietjie onseker gaan hy aan: “Jy kan seker raai wat