Susanna M Lingua Gunstelinge 4. Susanna M Lingua
Читать онлайн книгу.
“Maar ek is nog lank nie sterwend nie, señor marquês,” val sy hom met haar hees fluisterstem in die rede.
“Jou ouers moet weet dat jy ernstig siek is,” hou die man vol. “Dit is nie regverdig om hulle in die duister oor so iets te hou nie.”
Die man is gek, dink sy, maar sê net hardop: “Dan kan jy maar netsowel vir hulle ’n dubbelkamer in die een of ander goeie hotel ook bespreek, señor. Want nadat jy my pa gebel het, sal my ouers hulle so gou moontlik na hierdie hospitaal haas en . . . wel . . . hulle gaan nooit in ’n minderwaardige hotel tuis nie. My ma sal die piep kry as sy in die Hotel Universo moet tuis gaan. Sy is net aan die allerbeste gewoond.”
“En jy, señorita?” wil Conzalo met vreemde belangstelling weet.
“O, ek aard na my pa. By ons twee is daar geen aansien des persoons nie. Ons oordeel mense gewoonlik na meriete en nie volgens status, titel of bankrekening nie. Dit is ’n groot fout dat my ouers slegs een kind gekry het. As my ma ’n halfdosyn kinders gehad het, sou sy miskien nie vandag so puntenerig en kieskeurig gewees het nie. Sy sou ook minder op my gekonsentreer het as daar ander kinders was wat haar aandag geverg het.”
“Dit is baie prysenswaardig van jou ma om soveel aandag aan jou te gee, señorita,” meen die jong edelman. “Jy behoort dit te waardeer.”
“O, ek is baie lief vir my ma, señor,” help Rina hom reg. “Ek hou net nie daarvan om so gepamperlang te word asof ek nog steeds ’n dogtertjie is wat dalk kan seerkry nie. Dis eintlik my ma wat daardie ou droë stoppel van ’n professor vir ’n skoonseun wil hê. My pa sê weer ek sal ’n gek wees as ek met die man trou, hy is droër as die Sahara.”
Almal begin heerlik lag. Selfs die marquês kan nie help om met ’n skewe glimlaggie te sê nie: “Ek het nog nooit in my lewe ’n droë man gesien nie, señorita.”
“Ja, maar dan het jy nog nie vir Herman gesien nie,” antwoord Rina. “Terloops, hy is professor Herman Theron. Hy doseer sosiologie en is meer geïnteresseer in sy boeke as in enigiets anders.”
“Ek dink jou pa het reg, Rina, pequena,” glimlag die marquesa. “Jy sal nooit gelukkig wees met daardie professor nie. Julle skyn vir my twee uiteenlopende karakters te wees. Jy moet liewer trou met ’n man wat meer in jou belangstel en minder in sy boeke.”
“Dit is presies wat ek van ’n man verlang, señora,” glimlag Rina. “Ek moet eerste in sy lewe kom, voor alle ander dinge.”
“Dan moet jy met ’n Portugese man trou, pequena,” meen die ou dame. “Hul vroue kom gewoonlik voor alle ander dinge.”
“Wel, ek weet nie so mooi nie,” antwoord Rina met ’n afgewaterde glimlaggie. “As al die Portugese mans soos die señor marquês is, sal ons mekaar ophang of lewend afslag. Nee, ek vrees ek is nie onderdanig of gehoorsaam genoeg vir so ’n man nie.”
“As jy ’n man regtig liefhet, sal jy sy wense eerbiedig en respekteer, señorita,” kom dit bedaard van die marquês.
“Ek weet nie, dit moet nog gesien word, señor. Ek stel my voor dat so ’n man ’n mens se lewenslus sal demp. Jy sal later soos ’n wandelende robot wees. Hy druk die knoppie en jy beweeg outomaties. Ek kan my nie in daardie rol voorstel nie.”
“Jy sal daaraan gewoond word, señorita,” meen Conzalo.
Voordat Rina hierop kan antwoord, lui die klokkie wat aankondig dat besoektyd verstreke is.
Die De Valcadas en De Moras wens Rina ’n spoedige herstel toe. Sy, op haar beurt, bedank hulle weer vir hul besoek. Daarna groet die besoekers en verlaat die siekekamer.
Pas na besoektyd kom die verpleegster weer Rina se koors meet. Sy is merkbaar ontsteld toe sy vind hoe ontsettend hoog die pasiënt se koors gestyg het. Sy verlaat Rina se kamer, maar keer na ’n rukkie weer met dokter Pereda terug. Hy neem sy pasiënt se koorskaart op en bekyk dit met ’n ligte frons tussen sy wenkbroue. Daarna draai hy met ’n bekommerde blik na Rina.
“Ek vrees vir die volgende week gaan ek geen besoekers in u kamer toelaat nie, señorita. U gaan die volgende week niks anders doen as net rus nie. Hier sal geen geselsery in u kamer wees nie.”
“Dokter, dan moet u asseblief sonder versuim die marquês De Valcada bel en aansê om nie my ouers van my siekte te laat weet nie,” stel Rina voor.“My ma sal haar glad nie aan u reëls steur nie. Dit sal beter wees dat hulle liewer in Suid-Afrika bly waar hulle is.”
“Goed, ek sal hom nou dadelik gaan bel, señorita,” belowe die dokter.
“Maar onthou, u koors moet vanaand af wees. Ek wil dit nie weer so hoog sien nie.”
’n Glimlaggie sprei om Rina se mooi, sensitiewe mond. “Die marquês De Valcada is genoeg om enige mens se dood te verhaas, dokter,” sê sy. “Ons twee is hopeloos allergies vir mekaar.”
“Ek sal sorg dat u hom die volgende week nie sien nie,” glimlag die dokter met ’n geamuseerde vonkeling in sy donker oë. “U kan dus in vrede herstel. En terloops, ons kan gerus maar die formele aanspreekvorm laat vaar. Adeus, señorita.”
Wat dokter Pereda aan die edelman gesê het, weet Rina nie. Maar tien dae lank het sy geen besoekers ontvang nie. Dit het haar nie juis gepla dat sy so sielalleen in hierdie privaat kamer gelê het nie, want sy was ernstig siek en het meestal in ’n koorsige slaap verkeer sonder belangstelling in die dinge wat om haar aangaan.
Maar vandag, die elfde dag, is sy bewus daarvan dat haar koors heelwat afgeneem het. Sy voel net geweldig swak, byna te swak om te praat. Dit voel asof ’n groot rustigheid oor haar neergedaal het. Die brandpyn in haar bors het verdwyn en sy voel heeltemal ontspanne.
Wat Rina nie weet nie, is dat die jong marquês minstens vier keer per dag gebel het om na haar gesondheid te verneem. Maar van sy diepe kommer en die dinge wat in sy hart omgaan, het Rina niks geweet nie.
Daar is ’n droomverlore uitdrukking in Rina se oë hier waar sy deur die venster na buite lê en staar. So diep ingedagte is sy dat sy nie eens hoor toe haar kamerdeur oopgaan nie. Dis eers toe dokter Pereda en die suster langs haar bed verskyn dat sy van hul teenwoordigheid bewus raak.
“Bom dia, señorita!” groet die twee haar vriendelik. Rina beantwoord hul môregroet met ’n verwese glimlaggie.
“Jy lyk vanmôre baie beter,” gaan die dokter voort. “Die pyn in die bors is weg, nè?”
“Ja, dokter, ek het geen pyn meer nie,” antwoord sy met ’n glimlaggie. “Ek voel net swak. Dis vir my selfs ’n inspanning om te praat.”
“Ek glo jou, señorita,” antwoord die dokter ernstig. “Jy was die afgelope tien dae baie siek.” Hy neem haar koorskaart en lees dit met konsentrasie. “Ek sal van vandag af besoekers toelaat,” sê hy weer onderwyl hy die koorskaart na die suster uithou. “Maar ek sal hulle vroegtydig waarsku dat hier nie veel geselsery in jou kamer moet wees nie. Jy moet nou rustig aansterk, nie met onnodige geselsery vermoei word nie.”
“Dokter,” glimlag Rina verwese,“as jy my so streng aankyk, lyk jy net so streng en ongenaakbaar soos die marquês De Valcada. Jy en hy trek nogal besonder baie na mekaar.”
“Ons is neefs, señorita,” kondig die dokter met ’n glimlaggie aan. “Ons ma’s is susters.”
“So! Is jy ook so konserwatief soos hy, dokter?” kan Rina nie help om met ’n ondeunde lig in haar oë te vra nie, ’n lig wat die dokter se noulettende blik nie ontgaan nie.
“Konserwatief in watter opsig?” vra hy glimlaggend. Rina vertel hom van haar ontmoeting met die edelman langs die rivier en hoe doelbewus sy hom die aand met die dansery geskok en uitgetart het. Daarna wil sy weer weet: “Laat jy darem jou vrou en dogters toe om sonder ’n duenna op straat te gaan, dokter?”
Hy lag hartlik. “Señorita, jy is inderdaad ’n klein terggees. Nee, ek is nie getroud nie,” laat hy goedig hoor. “Maar as ek met so ’n beeldskone vrou soos jy moet trou, sal