Susanna M Lingua Gunstelinge 4. Susanna M Lingua
Читать онлайн книгу.
gaan jou volgende strategie wees, señorita?” vra hy met ’n geamuseerde glimlaggie.
“Wel, ek het gedink terwyl ek hier in die hospitaal lê, wil ek een van my rokke in ’n eina minirok verander. So ’n gewaagde skepping sal ek natuurlik net dra wanneer ek in die marquês se geselskap verkeer . . .”
Die dokter se hartlike lagbui doof alle woorde uit wat Rina nog wou sê.
“Ek sal my ma vra om vir jou die rok en ook die benodigdhede te bring waarmee jy dit wil korter maak,” bied die dokter met ’n ondeunde trek in sy oë aan. “As vergoeding vir my moeite, kan jy gerus een aand saam met my gaan dans en ook die volgende dag by ons kom kuier, maar nie met ’n minirokkie aan nie.”
“Dokter, ek doen dit met plesier,” glimlag Rina. “Ek hoop nou net die marquês bied aan om my persoonlik na die hotel te neem, die dag wanneer ek uit die hospitaal ontslaan word. Daardie dag moet ek beslis die minirokkie dra. Dit sal kostelik wees om die skok op sy gesig te aanskou.”
“Dit sal ek graag self ook wil sien,” glimlag die dokter. “Ek sal sorg dat ek teenwoordig is. Ek sal dit ook so bewimpel dat hy jou by die hotel besorg, señorita.”
“Dankie, dokter, jy sal my daardeur ’n groot guns bewys,” verseker sy hom.
“Nou goed, nou moet jy rus. Ek vrees ek het my eie bevele verontagsaam deur so lank met jou te staan en gesels. Ek sal die castelo De Valcada nou dadelik in kennis stel dat jy besoekers mag ontvang . . . Adeus, señorita.”
Hierna verlaat die dokter en die suster Rina se kamer.
Na haar geselsie met dokter Pereda voel Rina werklik uitgeput. Sy sluit haar oë en laat haar gedagtes dwaal.
Dit is reeds besoektyd toe sy eindelik ontwaak. Sy maak haar oë traag oop. Die volgende oomblik is sy slegs bewus van die vyf besoekers wat om haar bed sit, die gewone vyf van die castelo De Valcada.
Met ’n slaapbenewelde glimlaggie groet Rina haar besoekers en vervolg verontskuldigend: “Dit spyt my dat ek al weer geslaap het met jul aankoms. Dit lyk of dit nou ’n gewoonte raak en dit is baie ongesellig van my.”
“My liewe kind,” kom dit sag, gerusstellend van die ou marquesa, “moet jou nie in die minste daaroor bekommer nie. Ons is maar te bly dat ons jou nou, ná tien dae, mag besoek. Hoe voel jy vandag, Rina, pequena? Jy is ontsettend bleek.”
“Heelwat beter, dankie, señora. My koors het glo gisternag begin daal. Ek voel net ontsettend swak. Maar dokter Pereda het my vanoggend verseker dat ek gou sal aansterk as ek my net stil gedra en nie baie gesels nie. Ek hoop hy ontslaan my oor drie of vier dae.”
“Dit sal jou niks baat om haastig te wees nie, señorita,” kom dit bedaard van die marquês.“Ek sal Alvaro nie toelaat om jou te ontslaan voordat jy nie volkome aangesterk het nie. Daar gaan geen wilde kanse meer met jou gesondheid gewaag word nie.”
“Maar my motor sal oor drie of vier dae per boot aankom, señor,” hou Rina vol. “Ek moet die voertuig by die doeane gaan . . . ”
“Ek kan dit ook doen,” val hy haar, nog steeds bedaard, in die rede. “Gee my net jou paspoort en die nodige dokumente van jou motor.”
“Dankie, señor,” sê sy met ’n bleek en verwese glimlaggie, “maar ek kan jou nie al daardie moeite aandoen nie. Ek weet ook nie eens presies wat die koste sal beloop nie . . . Nee, ek sal die voertuig liewer self gaan haal.”
“Maar, Rina-kind, Conzalo kan dit mos voorlopig uit sy sak vereffen!” kom dit hulpvaardig van die marquesa. Maar hiervan wil Rina niks weet nie.
“Ek vrees die marquês se trots en hovaardigheid sal hom nooit toelaat dat ek die bedrag aan hom terugbetaal nie, señora. Hy is u seun, u behoort dit te weet.”
“Is dit jou enigste beswaar?” wil Conzalo weet.
“Nee, nie die enigste nie, señor. Ek hou ook nie daarvan om ander mense tot las te wees nie. As dokter Pereda dus weier om my oor drie dae te ontslaan, sal ek die hospitaal op eie risiko moet verlaat. Ek kan net so goed in die hotel ook aansterk.”
“Nee, nie die hotel nie, Rina, dan liewer in die castelo,” stel die ou dame besorg voor.
Rina skud haar kop beslis. “Onmoontlik, señora,” sê sy sag. “Die marquês sal met my saamstem dat sy castelo nie ’n verblyfplek is vir mý soort nie. Daar is talle dinge waaroor ons nie saamstem nie, dinge wat my verblyf in sy castelo vir hom bitter onaangenaam kan maak.”
“Maar jy verjaar mos oor drie dae, Rina!” sê Carla geesdriftig. “Ons kan jou verjaardag in die castelo vier, weet jy?”
“Ek verjaar oormôre, Carla,” glimlag Rina vriendelik. “Dus sal ek hier in die hospitaal verjaar. Twee dae daarna behoort ek sterk genoeg te wees om die hospitaal te verlaat. Ek is seker dokter Pereda sal aan hierdie wens van my voldoen. Ons het die afgelope tien dae nogal goeie vriende geword. Hy sal dus verstaan as ek aan hom verduidelik waarom dit noodsaaklik is dat ek die hospitaal so gou moet verlaat.”
“Hoe goed is jy met my neef, Alvaro, bevriend, señorita?” kom dit onverwags van die jong edelman. Hy kyk haar met ’n deurdringende, waaksame blik aan.
Hy hou natuurlik nie daarvan dat sy geëerde neef met ’n uitlandse meisie bevriend is nie, dink Rina. En dit nogal met haar, van alle meisies. Maar hardop sê sy: “Wel, goed genoeg dat ek hom belowe het om een Saterdagaand saam met hom te gaan dans en ook die volgende dag saam met hom en sy ma in sy villa te verwyl.”
Etlike sekondes lank staar Conzalo met ’n onverbiddelike blik deur die venster na buite. Nou is Rina oortuig daarvan dat sy neef se afspraak met haar glad nie sy goedkeuring wegdra nie. Die edelman se volgende woorde laat Rina weer dadelik opstandig voel.
“Ek sal jou nie aanraai om jou vriendskap met Alvaro ernstig op te neem nie, señorita,” sê hy met pynlike bedaardheid.
“Dis waar,” las die marquesa vriendelik by, “Alvaro is heeltemal te oud vir jou, Rina-kind. Hy sal met sy volgende verjaardag ses-en-dertig wees en dit is gans te oud vir jou.”
“My liewe señora,” sê Rina goedig, “ek koester geen trouplanne met dokter Pereda nie. Ek beskou hom slegs as ’n vriend. Terloops, ek hou besonder baie van sy geselskap. Maar as daar so ’n wonderwerk moet plaasvind dat ek dalk wel op hom verlief raak, sal sy ouderdom aan my geen verskil maak nie.”
“Ek sal jou nie aanraai om op hom verlief te raak nie, señorita,” sê Conzalo weer, nou baie ernstig. “Alvaro is nie vir jou as lewensmaat bedoel nie, ek beoog iemand anders vir hom as bruid.”
“O, jy is verniet bekommerd, señor,” kom dit met ’n opvallende skerp ondertoon in Rina se stem. “Ek koester geen planne hoegenaamd om met ’n lid van jou adellike familie in die huwelik te tree nie. Dokter Pereda sal jou dus nie in die skande steek deur met my te trou nie.”
“Dit is glad nie wat ek bedoel het nie,” begin die marquês, maar Rina val hom met ’n alwetende glimlaggie in die rede.
“Toemaar, señor, ek begryp volkome wat jy bedoel. Ons sal dus nie verder daarop ingaan nie. Ek gee jou egter die versekering dat dit vir dokter Pereda heeltemal veilig is om saam met my te gaan dans. Terloops, daar is baie eerbare en respektabele mans in my eie land met wie ek kan trou indien ek skielik troukoors sou ontwikkel. Hierdie reis van my deur Europa is nie bedoel om ’n lewensmaat te soek nie. Ek beskou hierdie uitgebreide reis bloot as deel van my opvoeding.”
Na hierdie lang gesprek is dit vir die edelman, sy ma en sy tante baie duidelik dat Rina haarself ooreis het. Sy voel lighoofdig en moet haar oë teen wil en dank ’n paar oomblikke sluit, gevolglik merk sy nie die betekenisvolle blik waarmee die marquês sy ma aankyk nie.
Na ’n rukkie gaan Rina se oë stadig oop. “Ek is jammer dat ek so ongesellig is,” maak sy met ’n sagte, moeë stem verskoning.
“Jy is nie ongesellig nie, Rina-kind,” stel die marquesa haar gerus.“Dit is ons skuld dat jy jou so vermoei