Susanna M Lingua Gunstelinge 4. Susanna M Lingua
Читать онлайн книгу.
te klim. Hy verwyder selfs die wye romp van haar rok eiehandig uit die deur se pad voordat hy dit toemaak; inderdaad die adellike heer.
Hm, dink Rina effens verontwaardig, hy maak nou kamma of ek die koningin van Skeba is, maar hy vergeet al die nare insinuasies wat hy vanoggend by die rivier teenoor my kwytgeraak het. Selfs vanaand in die saal het hy baie duidelik laat blyk dat hy my nie tydens hul olyffees op sy quinta verwelkom nie. Maar hy moet tog nie dink dat ek my daaroor gaan verknies nie. Ek is glad nie gretig om met hulle bevriend te wees nie, in elk geval nie met hom nie. Omdat hy soos ’n Griekse god lyk, dink hy hy ís een.
Hulle lê die rit na die hotel in stilte af. Toe hulle voor die hotel stilhou, wag Rina dat hy nou weer vir haar die motordeur moet oopmaak. Maar die man maak geen beweging om uit te klim nie. Sy steek haar hand uit om die deur self oop te maak, maar Conzalo keer haar terstond.
“Net ’n oomblik, asseblief, señorita,” sê hy bedaard onderwyl hy stil voor hom uitstaar. “Ek wil jou graag ’n oomblik spreek voordat jy gaan.”
“Ek glo nie daar is iets wat ons aan mekaar te sê het nie, señor.”
“O ja, daar is,” antwoord hy. Hy draai na haar, kyk haar ’n oomblik deurdringend aan en vervolg: “Dit was nie nodig dat jy die wyn op jou rok moes omkeer om daarvan ontslae te raak nie, jy kon dit ook maar in die blombak leeggemaak het. Ek hoop jou nat rok gaan nie jou verkoue vererger nie.”
“Ek het nie die vaagste benul waarvan jy praat nie, señor,” val Rina hom vererg in die rede. Ellendige man, hy skyn ook alwetend te wees! Want sover sy weet, is slegs die marquesa daarvan bewus dat sy die glasie opsetlik omgestamp het.
“O ja, jy weet goed waarvan ek praat, señorita,” troef hy haar. “Grappa kan ’n mens ver ruik en ek verseker jou dat daar niks met my reuksintuig skort nie. In elk geval, ek hoop hierdie tweede eskapade van jou gaan nie maak dat jou verkoue ’n ernstige wending neem nie.”
“Ek verseker jou dat ek môre gesond genoeg sal wees om die Amerikaners op hul uitstappie te vergesel,” antwoord Rina met ’n kil stem onderwyl sy die motordeur oopstoot. “Goeienag, señor. Dankie vir die gesellige aand en vir al jou moeite.”
Sy klim uit die motor en stap die hotel binne sonder ’n enkele terugblik; onbewus van die edelman se donker, onpeilbare blik wat elke beweging van haar volg.
“Até a vista, pequena. Tot ons weer ontmoet, kleintjie,” sê die marquês sag.
3
Daardie nag voel Rina koorsig en siek van die verkoue. Sy neem maar weer haar toevlug tot die hoofpynpille en raak eindelik aan die slaap.
Die volgende oggend voel sy werklik lusteloos en koorsig toe sy traag uit die bed klim. Sy dam dadelik weer die pille by, daarna gaan bad en trek sy haar aan.
Die hele dag slenter Rina saam met die vyf Amerikaners rond. Sy laat niks blyk van haar verkoue wat nou veel erger skyn te wees as vanoggend nie. Sy is heimlik bly toe oubaas Summers vieruur die middag aankondig dat dit tyd is vir hulle om terug te gaan na die hotel, aangesien die drie vroumense nog moet inpak vir hul vertrek sewe-uur die volgende oggend.
Na aandete kondig Rina aan dat sy nou maar gaan slaap. Sy groet haar tafelgenote, aangesien sy hulle nie weer voor hul vertrek sal sien nie, en wens hulle ’n voorspoedige reis toe.
Dié nag voel sy sommer werklik siek en koorsig. Haar bors voel benoud en as sy hoes, voel dit behoorlik asof haar longe wil uitskeur.
Sy neem die sakwoordeboekie wat voor haar bed op die tafeltjie lê ter hand, want sy sal die kamermeisie moet vra om vir haar ’n dokter te ontbied.
Met koorsige oë en hande probeer Rina die regte woorde opsoek, maar sy vind dit ’n hopeloos onbegonne taak.
Die woordeboekie bevat geen grammatika nie. Al wat sy kan wys word, is dat ’n dokter médico genoem word; dis nou as dit ’n man is. Maar wat nou van die res?
Die noodlot was Rina egter goedgesind, want toe die kamermeisie haar opwagting maak om die kamer aan die kant te maak, het sy dadelik gemerk dat Rina ernstig siek is. Hierdie bevinding het sy onverwyld aan die bestuurder gaan meedeel. In die geselskap van die kamermeisie het die bestuurder, wat Engels darem op ’n manier kan praat, Rina besoek om te verneem of daar iets is wat hy vir haar kan doen.
In ’n hees stem, amper fluisterend, het sy hom vertel van die koue wat sy twee dae gelede opgedoen het en hom daarna gevra om asseblief vir haar ’n dokter te ontbied.
Dit het ook nie lank geduur nie, toe maak ’n gryskopdokter sy verskyning in die siekekamer. Dié kan ook nie ’n woord Engels verstaan nie, gevolglik kan Rina hom niks vertel nie en ook hy kan háár niks vertel nie.
Maar die dokter is nie dom nie. Met handgebare en verduidelikende geluide, vind hy gou uit waar Rina oral pyn het. Nadat die ondersoek afgehandel is, ontbied hy die bestuurder, met wie hy ’n kort gesprek voer, na die siekekamer. Daarna groet die dokter Rina met ’n vriendelike “Adeus, señorita,” en vertrek.
“Wat is die dokter se diagnose, señor?” wil Rina dadelik van die bestuurder weet.
“Die dokter sê u het longontsteking in ’n ligte graad en u moet sonder verwyl na die hospitaal gebring word. Ek sal ’n kamermeisie stuur om vir u die nodige in te pak wat u na die hospitaal sal moet neem. Terloops, ek sal een stuur wat ’n bietjie Engels kan verstaan.”
Rina bedank die bestuurder vir sy behulpsaamheid.
Daarna vra sy hom om asseblief nie haar kamer te verhuur nie. Sy is bereid om volle losies te betaal vir die tyd wat sy in die hospitaal sal moet vertoef. Hy moet net die kamerdeur sluit en die sleutel by hom in die kantoor hou. Aan die marquesa De Valcada wat veronderstel is om haar vanoggend te besoek, moet hy asseblief verduidelik wat gebeur het.
’n Uur later word Rina in die hospitaal opgeneem sonder enige besonderhede. Daar word slegs na haar verwys as die sul-africana.
’n Rukkie later kom die vyf-en-dertigjarige superintendent, dokter Alvaro Pereda, Rina se kamer binne. Gelukkig kan die man Engels redelik goed praat. Hy is ’n aantreklike en vriendelike man wat haar dadelik op haar gemak laat voel.
Dokter Pereda groet haar met ’n vriendelike stem en neem voor haar bed op ’n stoel plaas. In sy hand hou hy die vorms wat ingevul moet word.
Dít afgehandel, gee hy die vorms aan ’n non wat skynbaar die saalsuster is. Hy ondersoek Rina weer baie deeglik, vra haar ’n paar roetinevrae in verband met vorige siektes. Daarna verlaat hy die siekekamer in die geselskap van die witgeklede non.
Na ’n paar minute keer dieselfde non weer terug en dien Rina ’n inspuiting toe.
Rina sluit haar koorsige oë met die lang ligbruin wimpers en raak byna dadelik aan die slaap. Hoe lank sy geslaap het, weet sy nie, maar toe haar oë swaar oopgaan, merk sy op dat haar bed omring is deur mense. Dis die marquês, sy ma, tante, neef en niggie. Op elkeen se gesig is ’n trek van kommer en besorgdheid.
Rina verwelkom hulle met ’n waterige glimlaggie en sê fluisterend: “Dit spyt my dat ek julle almal so ongesellig ontvang het. As ek vooraf van jul besoek geweet het, sou ek probeer het om nie te slaap nie. Ek vrees ek het gisternag baie min geslaap.”
“Moet jou glad nie daaroor bekommer nie, Rina,” stel die marquesa haar met moederlike besorgdheid gerus. “Waarom het jy ons nie gisteraand gebel en gesê dat jy ernstig siek is nie, kind?”
“Ek is ’n volslae vreemdeling vir u, señora,” antwoord Rina nouliks hoorbaar. “Hoe op aarde kan ek u met my ongesteldheid belas?”
“As jy my van jou ouers se adres voorsien,” kom dit van die marquês, “sal ek hulle onverwyld van jou siekte in kennis stel, señorita.”
“Nee, moet dit asseblief nie doen nie, señor!” keer Rina haastig. “Ek is my ouers se enigste kind. As hulle moet hoor dat ek my hier in die vreemde in die hospitaal bevind, sal hulle sommer die eerste vliegtuig haal en hulle hierheen haas. My pa kan nie alles sommer net so laat en hierheen kom nie;