Susanna M Lingua Gunstelinge 5. Susanna M. Lingua
Читать онлайн книгу.
ek graag duidelikheid wil hê voordat ons môreoggend huis toe gaan. U sien, ons het gehoor dat u man ’n losbol is wat die meeste van die tyd by Europa se vakansieoorde en vermaaklikheidsplekke boer, en ek sal nie graag wil sien dat my kleinseun in sy oom se voetspore volg nie.”
“Meneer, u praat nou van dinge wat voor my skoonouers se afsterwe plaasgevind het. My man kan dit nie meer bekostig om die wêreld deur te reis nie, want hy moet nou die leisels by sy pa oorneem. En nog ’n ding. Mark is my susterskind en ek is verantwoordelik vir sy opvoeding. Ek gaan u egter nie belowe dat hy eendag siek mense gaan behandel soos julle ontslape seun en dokter Dekker nie …”
“Verskoon my, ek behandel nie mense nie,” help Schalk haar vriendelik reg. “Ek is ’n veearts.”
“In elk geval, wat ek eintlik wou sê, is dat Mark sy eie loopbaan sal kies sonder om deur enigiemand beïnvloed te word. Ek sal hom leer om ’n verantwoordelike persoon te wees, wat sy eie besluite kan neem,” verseker Elmarie die twee oumense.
Die Dekkers maak vyfuur weer aanstaltes om te vertrek. Met die belofte dat die Zeemans hulle die een of ander tyd sal besoek, groet en vertrek die drie gaste.
“Ek sien al ongeduldig uit na ’n besoek van jou, my meisie,” fluister Schalk in Elmarie se oor voordat hy haar woonstel verlaat en in die rigting van die hysbak verdwyn.
Elmarie ruk haar op en wil hom nog met ’n skerp blik verpletter, maar hy is reeds buite sig en sy kan slegs onderlangs mompel oor die vermetelheid van mansmense wat geen maniere het nie. Toe wonder sy meteens wat hy in die skild voer. Sy glo nie dit gaan oor ’n persoonlike gevoel nie, sy sou eerder sê hy is nie bereid om die stryd gewonne te gee en hom te vereenselwig met die gedagte dat Mark aan haar behoort nie.
Elmarie pak die leë koffiekoppies op die dientafeltjie om dit na die kombuis te neem, toe sy die telefoon hoor lui … Dit is bepaald Wynand wat gesien het toe die Dekkers haar woonstel verlaat het, flits dit deur haar gedagtes.
Sy beantwoord die oproep – dit is toe nie Wynand wat praat nie, maar Lafras.
“Ek het flussies telefonies met Wynand gepraat. Hy sê die drie Dekkers kuier al die hele middag by jou?” hoor sy Lafras effens besorg vra.
“Ja, hulle het ’n paar minute gelede gery,” lig sy hom in.
“Jy moenie hulle toelaat om jou lewe te versuur nie, Elmarie.”
“Wees verseker hulle sal dit nooit met my regkry nie, Lafras. Ek het die oubaas een keer baie goed op sy plek gesit, en daarna het hy in sy pasoppens gebly. Hy het ons selfs genooi om vir hulle op die plaas te gaan kuier. Die uitnodiging sluit jou natuurlik in, maar ek het aan hom verduidelik dat jy ’n baie besige man is. Terloops, hulle vertrek môreoggend.”
“Ek vrees die oumense se uitnodiging pas nie in by ons planne vir die volgende twee maande nie,” hoor sy Lafras effens bekommerd sê. “Ek het nie nou tyd om dit breedvoerig te bespreek nie, maar ek sal vanaand vir jou skryf en die brief môre vir Wynand op die lughawe gee.”
“Ek verstaan,” sê sy. “Voorspoedige reis vir jou.”
Hulle groet, want albei het baie werk wat vanaand nog afgehandel moet word.
Elmarie is doodmoeg toe sy lank na middernag in die bed klim.
Toe die wekker die volgende oggend lui, is sy dadelik wakker.
’n Besige dag lê vir haar voor, want vandag moet sy na die nuwe woonstel verhuis. Dit is ook die dag van Lafras se vertrek na Europa.
Elmarie en haar deeltydse huishulp het reeds die woonstel in ’n mate leefbaar gemaak toe Wynand sy opwagting maak om Lafras se brief af te lewer.
“Het Lafras se sake toe darem glad en voorspoedig verloop?” vra Elmarie toe sy die jong regsgeleerde na die woonkamer toe neem en hom nooi om te sit.
“O, ja, alles het glad verloop,” glimlag Wynand. “Sy vliegtuig het betyds vertrek, en daar was nie ’n enkele verslaggewer of fotograaf op die lughawe wat kon sien dat hy alleen vertrek het nie. Ek voel glad nie tevrede met Lafras se reëlings vir jou vir die volgende twee maande nie. Ek het die saak met hom bespreek, en ons het vir jou nuwe reëlings getref vir die volgende twee maande. Trouens, ons het besluit dat jy liewer nie by vriende moet gaan kuier nie. Ek weet nie of ons julle egskeiding uit die pers sal kan hou nie, en jou vriende sal dadelik weet dat jy vir hulle gelieg het deur te sê dat jou man vir sake Europa toe moes gaan terwyl die koerante dit straks uitbasuin dat jy alleen van Europa af teruggekeer het. Verstaan jy?”
“Ja, ek verstaan,” sê Elmarie met ’n geamuseerde glimlag. “Dit tref my nou eers dat Lafras en ek glad nie oortuigende leuenaars is nie.”
“Dis waar, julle kan glad nie goed lieg nie,” glimlag Wynand saam. Hy neem ’n brief uit sy sak en gee dit vir Elmarie. “Lafras het gevra dat ek dié brief vir jou moet gee. Lees dit maar eers, dan sal jy weet wat jou te doen staan.”
Sy skeur die koevert oop, vou die geskrewe vel oop en lees:
Beste Elmarie
Ek weet nie of ons mekaar ooit weer sal sien nie. Indien nie, wil ek weer vir jou dankie sê vir die aangename vakansietjie in Durban – ’n kort tydjie in my lewe wat ek seker moeilik sal vergeet. Jy is so ’n aangename, rustige mensie. Ek voorspel dat jy die regte man baie gelukkig sal maak.
Ek wil graag met jou praat oor jou bewegings die volgende twee maande. Wynand dink dit is hoegenaamd nie ’n goeie plan dat jy by vriende gaan bly nie.
Hy het die nadele aan my genoem en ek vrees hy het gelyk. Ons het dus saam oor die saak nagedink, en tot die gevolgtrekking gekom dat dit veiliger sal wees as jy liewer nie naby mense kom wat jou ken, of jou moontlik sal herken as die bruid wat hulle onlangs in die koerante gesien het nie.
Ek verwag natuurlik nie dat jy twee maande lank soos ’n kluisenaar moet lewe nie. Wynand dink dit sal veiliger wees as jy en Mark in sy strandhuis kan bly, tot tyd en wyl jy na jou eie woonstel kan terugkeer. Wynand sal die res aan jou verduidelik.
Ek wens jou alle voorspoed toe vir die toekoms, en weer eens dankie vir jou vriendelike samewerking.
Groete
Lafras
Elmarie steek die brief terug in die koevert en sê afgetrokke: “Ek verstaan Mark en ek moet voorlopig in jou strandhuis gaan bly. Waar is die plek, Wynand?”
“Langs die Natalse suidkus in ’n klein dorpie genaamd Port Shepstone. Die huis is langs die strand, en ek vrees baie moeilik om te vind as jy nie weet waar om van die hoofweg af te draai nie. Ek sal vir jou ’n padkaart gee, en ook presies verduidelik waar jy van die hoofweg moet afdraai,” hoor sy Wynand sê. “Ek sal jou ook aanraai om maar so gou moontlik te vertrek. Moet asseblief net nie nou al op ’n man gaan staan en verlief raak nie, want dit sal onnodige komplikasies veroorsaak.”
“Wat laat jou nou aan so ’n onsinnigheid dink, Wynand?” vra sy ietwat van stryk gebring. “Het jy vergeet dat ek nog steeds wettiglik getroud is met Lafras? Ons huwelik mag ’n klug wees tussen my en Lafras, maar dit is geen klug wat die gereg betref nie.”
“Nee, ek het nie vergeet dat jy en Lafras wettiglik getroud is nie,” sê hy ernstig. “Ek het maar net gehoop jy vergeet dit ook nie solank julle huwelik nog nie finaal ontbind is nie. Ek het ook aan die mans gedink. Jy is ’n bekoorlike skepseltjie, en die mans sal jou nie met rus laat nie.”
“Toe maar, jong, hierdie duur trouring aan my vinger behoort al die verliefde mans te ontmoedig,” glimlag Elmarie ongeërg, asof ’n verliefde man iemand is wat sy sonder moeite op sy plek kan sit.
“Ek vrees al die mans steur hulle nie aan ’n trouring nie,” help Wynand haar reg. “Jy moet Mark maar altyd aan jou sy hou. Miskien dink hulle hy is jou seun.”
“H’m, jy praat asof ek ’n wêreldskoonheid is, Wynand,” lag Elmarie hom saggies uit. “Ek weet ek lyk nie onaardig nie, maar ek is ook nie ’n skoonheid nie. Dus is daar niks van die teenoorgestelde geslag te vrees nie. Hulle sal my met rus