Susanna M Lingua Gunstelinge 5. Susanna M. Lingua
Читать онлайн книгу.
kop na ’n ontstoke Herman wat met rooi vingermerke op sy wang ’n tree agter haar staan. “Jy daar!” spreek hy Herman met ’n yskoue stem aan. “As jy ooit weer my vrou beledig of jou lang neus in ons sake steek, sal dit baie sleg met jou gaan. Verstaan jy my?”
Lafras pen die ontstoke Herman nog met ’n koue blik vas toe Elmarie vra: “Lafras, waar kom jy so skielik vandaan?”
“Ek het verbygery op pad na Wynand se kantoor, toe ek jou hier op die hoek van die straat met daardie vent sien praat.” Hy tel Mark op, groet die seuntjie en wend hom dan weer na Elmarie.
“Kom, laat ek julle eers veilig by jou motor besorg. En as daardie vent jou ooit weer lastig val, moet jy my dadelik laat weet. My prokureur sal sy sake vir hom werk.”
Met Mark op sy arm, stap hulle na sy motor wat oorkant die straat staan. Elmarie verduidelik aan hom waar sy haar motor gelaat het.
“Ek het jou brief eergister ontvang, Lafras, en gister my antwoord aan jou gepos,” vertel sy terwyl hy behendig deur die verkeer vleg.
“Ek hoop die antwoord is gunstig, meisie,” glimlag hy gemoedelik.
“Dit is,” glimlag sy ewe vriendelik terug. “Ek vermoed jy is al doodverveeld met die saai lewe in Johannesburg. Ek is weer doodverveeld met hierdie ledige lewe, en sal bly wees wanneer ek weer kan begin werk!”
“Maar jy werk mos, meisietjie! Wie gaan na ons aangenome seun kyk en hom versorg wanneer jy dit nie doen nie?”
“Ek vrees Mark hou my nie besig genoeg nie …” begin Elmarie toe Lafras voor die parkeergebou stilhou. Hy klim uit, hou die motordeur vir haar en Mark oop en moet dan dadelik groet en ry, want sy motor staan voor die gebou se hoofingang.
Op pad na die woonstel kan Mark nie uitgepraat raak oor sy ryklere wat net soos sy tannie Elrie s’n lyk nie. En toe hulle tuis is, kan hy nie wag dat die tyd moet aanbreek dat hy sy ryklere kan aantrek nie.
Dit is ’n baie gelukkige Mark wat daardie middag saam met sy tannie op pad is na die ryskool. Hy het so lank uitgesien na hierdie dag dat hy self ryklere kan dra soos sy tannie Elrie.
Elmarie ry deur die groot hek van die plaas, hou agter die stalle stil en klim uit. Sy is nog besig om Mark se baadjie netjies reg te trek, toe hou Lafras se duur motor langs hare stil en hy en Wynand klim uit.
Die twee mans is aangenaam verras om haar en Mark by die ryskool raak te loop. Hulle sluit sonder meer by haar en Mark aan, en Elmarie sien dat hulle albei in rydrag geklee is – albei dra wit rybroeke, maar Wynand het ’n bruin baadjie en Lafras ’n rooi baadjie aan.
“H’m, maar ons grootman lyk vandag alte deftig,” sê Lafras glimlaggend en neem Mark se handjie in syne.
“Lyk ek net so mooi soos tannie Elrie, oom Fras?” wil Mark dadelik weet terwyl hy vertroulik opkyk na die lang man.
“O ja, presies soos jou tannie Elrie,” verseker hy die seun met ’n ondeunde blinkheid in sy oë. “Maar ek sien ook dat jou tannie Elrie sal moet keer, anders word jy ’n regte pierewaaier. Verbeel jou, nog so klein en hy het al klaar ’n oog vir skoonheid.” Lafras begin saggies lag en wend hom na Elmarie. “Na wie aard die seun, meisie?”
“Ek sal nie kan sê nie, maar hy is vir my dierbaar so in al sy onskuld,” glimlag sy en gesels dan met die seuntjie: “Kyk, Mark, daar wag die instrukteur al vir jou langs die opgesaalde ponie. Het jy twee suikerklontjies in jou sak?”
“Ja, tannie Elrie,” glimlag hy stralend en haal die twee suikerklontjies uit sy baadjie se sak om vir haar te wys. “Ek gaan vandag alleen ry, oom Fras,” kondig hy opgewonde aan en bêre dit weer.
“Dis goeie nuus, grootman. Jy moet net nie vinnig ry en afval nie, jong. Ons sal maar eers kyk hoe jy vorder, voordat ons ons eie koers inslaan,” stel Lafras voor.
Elmarie staan etlike minute na Mark se vaardigheid en kyk, toe draai sy om en sê met genoegdoening: “Wel, dit is duidelik dat hy die rykuns bemeester het. Nou sal ek ten minste self met ’n geruste hart kan gaan ry.”
Die twee mans val langs haar in en stap saam na die stalle waar hulle perde reeds opgesaal is.
“Ek het die brief gelees wat oubaas Dekker vir jou geskryf het, Elmarie,” hoor sy Lafras sê. “Ek vermoed ook dat die vent wat jy vanoggend so ’n warm klap gegee het, jou weer in die rug gaan steek, deur die Dekkers van ons egskeiding in kennis te stel. Maar moenie jou daaroor verontrus nie. As hulle jou verpes, moet jy dadelik met my in verbinding tree.”
Elmarie bedank hom vir sy vriendelike advies en sê effens bedruk: “Ek hoop nie die oubaas gaan weer moeilik wees nie, want dan sal ek moet weier om Mark vir ’n besoek na hulle toe te neem. En ek sou graag wou hê dat Mark sy grootouers goed leer ken, want hulle is die enigste familie wat hy het, behalwe vir my –”
“En wat van my?” val Lafras haar ongeërg in die rede. “Jy vergeet blykbaar dat ek sy wettige oom en pleegvader is. Ons huwelik was miskien ’n klug, maar nie die aanneming van Mark nie, Elmarie. Hy sal my verantwoordelikheid bly totdat jy weer eendag trou. En as jy ’n probleem ondervind wat hom insluit, moet jy nie huiwer om dit met my te bespreek nie.”
“Dankie, Lafras. Ek hoop egter dat dit nooit nodig sal wees om jou lastig te val nie,” sê Elmarie met ’n dankbare glimlaggie. “Ek is seker ek sal die mas opkom solank as wat hy nog klein is, maar ek weet nie of ek hom sal kan beheer wanneer hy groot is nie. Ek hoop egter so.”
“Toe maar, jong, hy sal in sy spoor trap,” sê Lafras met ’n sagte laggie. “Hy het gesien hoe jy daardie vent vroeër vandag geklap het, en dit is iets wat hy nie maklik sal vergeet nie.”
“Nou goed, noudat ons hierdie sakie afgehandel het,” glimlag sy prettig, “wat stel julle twee mans voor? Moet ek Mark nadat die saak afgehandel is vir ’n besoek aan sy grootouers neem?”
Lafras help haar eers om die bruin merrietjie te bestyg, en klim dan op die groot swart hings voordat hy sê: “Op die oomblik sien ek niks verkeerd met so ’n besoekie nie, maar sodra hulle weet dat ons geskei is, mag hulle dalk weer probeer om Mark van jou weg te neem. Ek dink jy moet ’n rukkie wag en kyk wat hulle plan is. Sê vir hulle jy is op die oomblik baie besig, maar jy en Mark sal hulle later besoek. As hulle jou dan per brief dreig, moet jy my sonder versuim skakel.”
“Dankie, Lafras,” sê Elmarie met ’n mooi, onskuldige glimlaggie wat hom baie aan klein Mark herinner. “Ek voel nou meer gerus, en nou sal ek jou en Wynand in vrede laat om die middag te geniet … Tot siens, julle twee!”
Met daardie woorde spoor sy haar perd aan en ry in die rigting van die kloof. Sy het egter kwalik weggery, toe Lafras en sy perd langs haar verskyn. Die volgende oomblik sluit sy linkerhand oor hare wat die toom vashou, en voel sy hoe hy haar perd intrek.
“Is iets verkeerd?” vra sy toe albei perde tot stilstand kom.
“Nee, hoegenaamd niks, meisie,” sê Lafras bedaard. “Ek wil maar net weet wat jou die idee gee dat Wynand en ek graag alleen wil wees?”
“Wel, ek het gedink daar is sake wat julle miskien privaat wil bespreek,” sê sy. “Wynand is ’n prokureur, en … Nou ja, daar is dinge wat ’n mens nie graag voor buitestanders bespreek nie.”
“Wynand is nie my prokureur nie, hy is ’n ou skoolmaat en ’n jare lange vriend,” help hy haar reg. “Jy is ook nie ’n buitestander nie, Elmarie, jy is op hierdie oomblik nog my vrou. Kom ry asseblief saam met ons, ek hou nie daarvan dat jy alleen in die kloof gaan ry nie.”
Daar is ’n sweem van ’n glimlaggie om Wynand se mond toe hy sien hoe gedwee die vurige swartkop aan Lafras se wense toegee. Was dit iemand anders wat haar perd so eiegeregtig ingetrek het, sou sy hom dadelik ingevlieg en straks nog haar karwats ook gebruik het.
Lafras het bepaald ’n slag met die teenoorgestelde geslag wat ander mans nie het nie, dink Wynand geamuseer, of anders ken hy vroue maar net beter as ander mans.
Die glimlaggie om Wynand se mond verdwyn toe Elmarie en Lafras by