Melodie Omnibus 1. Elza Rademeyer
Читать онлайн книгу.
rekordtyd af te lê.
Dis eers toe sy in haar slaapkamer tot stilstand kom en haar bleek gesig in die spieël sien, dat sy besef sy het totaal geoorreageer. Wat op aarde moet hy van haar kinderagtige optrede dink! Maar dit was so ’n skok. Dimitri … Sy kan nie glo dis hy nie. Hy was dan so ’n maer ou seuntjie …
Terwyl sy verklee, dring dit tot haar deur dat hy nie meer elf jaar oud is nie. Sy is nou al twee en twintig, dus moet hy omtrent vier en twintig wees. Dis vanselfsprekend dat hy anders lyk. Hoe langer sy daaroor dink, hoe meer besef sy daar is tog ’n vae ooreenkoms tussen die man van nou en die seuntjie van destyds. Soos sy gitswart hare en sy donker, amper swart oë wat ’n mens so deurdringend kan aankyk. Sy onthou dat sy eendag vir hom gevra het of hy kan sien daar is ’n lekker in haar maag. Hoekom het sy dit nie voorheen opgelet nie! Seker maar oor sy direkte oogkontak met mense vermy.
Dat hý van alle mense nou haar buurman moet wees, dink sy toe sy klaar aangetrek het. En dat sy boonop so ’n gek van haarself gemaak het deur die loop te neem. Sy sal moet regmaak wat sy verbrou het.
Maar hoe gaan hy reageer as hy uitvind wie sy is? Of weet hy dalk? Vir al wat sy weet, het hy die hofsaak in die koerante gevolg en weet hy presies wie sy is. Dalk het hy haar al by die eerste aanblik herken en hou hy hom maar net so dom!
Sy draal deur die huis. Vat hier aan iets en los daar ’n ding, maar kan aan niks kom nie. Oplaas skraap sy haar moed bymekaar. As hy nie weet van die trauma in haar lewe nie, sal hy dit tog binnekort uitvind. As hy nié weet nie … moet hy dit maar op ’n ander manier uitvind. Dis mos nie nodig dat sy hom daarvan vertel nie. Haar senuwees is nie van die beste nie toe sy ’n rukkie later aan die buurhuis se deur klop, maar sy veins lighartigheid toe die deur oopgaan. “Haai, ek is jammer ek was netnou so onbeskof, maar ek het vreeslik koud gekry en wou eers verklee.”
“Geen probleem nie. Kom binne.”
Sy loop skugter die huis binne toe hy die deur wyer oopmaak. Hoop haar stem klink neutraal toe sy oënskynlik half ongeërg vra: “Het jy my herken?”
“Ek vir jóú herken? Nee, ek is bevrees … Behoort ek jou te ken?”
Die frons op sy voorkop en die manier waarop hy na haar kyk, sê vir haar hy speel nie toneel nie.
“Wel, ja. Jy sal jou gedagtes net ’n hele klompie jare moet laat teruggaan. So twaalf, dertien jaar.”
“Dertien jaar gelede …Was ons dalk saam op skool hier in De Meer?”
“Onder andere, ja.”
“Ek onthou nie veel van daardie jare nie. Dis omtrent die tyd toe ons hier weg is Griekeland toe. Ek was maar so nege of tien jaar oud.”
“Onthou jy jul destydse bure hier se dogtertjie?”
Hy frons en kyk haar vir ’n wyle stip aan. Toe verhelder sy gesig. “Moenie vir my sê jy is … Nadia nie?”
“Ek is.”
“Genade ons! Ek kan dit nie glo nie! Het jy dan nie ligte hare gehad nie? Vlegsels en … Dalk sou jy bekend gelyk het as ek jou oë kon sien, maar met die donkerbril …”
Sy haal die bril af. “Glo jy nóú dis ek?”
“Sowaar!” Hy gryp haar skielik om die lyf en draai met haar rondomtalie.
“Ek sou jou nooit herken het nie,” sê hy laggend toe hy haar weer op haar voete staanmaak. Sy norsheid het asof in die niet verdwyn. “Wat het van jou speekbeentjies en maer lyfie geword?”
Nadia voel hoe die verligting deur haar sypel. Hy weet nie, flits dit deur haar gedagtes. Maar sy loer vinnig deur toe. Waar sou sy vrou wees? Werk sy?
“My speekbeentjies? Asof jy kan praat! Jy was net so maer. Net kniekoppe en oë.”
Hy beduie na ’n stoel in die sitkamer. “Sit, dan vertel jy my waar jy was en wat jy gedoen het vandat jy hier weg is. As ek so na jou kyk, het die lewe jou glad nie sleg behandel nie.”
Sy huiwer, maar neem dan tog op ’n stoel plaas, gedagtig daaraan dat hy agterdogtig gaan raak as sy haar onmiddellik weer met ’n flou verskoning uit die voete maak. Maar sy weet nie wát om te sê nie.
“Daar het niks noemenswaardigs met my gebeur nie. Vertel my liewer hoe dit gekom het dat jy hier woon. Ek dag jy en jou ouers is destyds vir goed Griekeland toe.”
“Ja, my ouers woon nog daar. Maar ek het dikwels teruggekom hierheen saam met my pa. Ons het mos destyds hierdie huis verhuur toe ons terug is Griekeland toe. Elke keer wanneer die huurders trek, het ons gekom om die huis op te knap en het vir ’n maand of wat hier vertoef. So het ek ’n liefde vir die plek en land ontwikkel, en uiteindelik besluit om my hier te kom vestig. Maar wat het jóú laat besluit om terug te kom na De Meer?”
“Ek was op verlof,” sê sy versigtig, “en sommer net nuuskierig om te sien hoe dit deesdae hier lyk. Toe is ons ou huis te koop, en die prys was so goed dat ek dit amper nie kon glo nie. Wel, toe koop ek dit. Aan wie behoort hierdie huis nou? Nog aan jou ouers?” vra sy dan vinnig om die wending van die gesprek van haar af te keer.
“Hulle het die huis aan my geskenk met my mondigwording. Is … of was jy getroud?”
“Ongetroud.”
“Watse tipe werk het jy gedoen?”
“Ek het vir ’n prokureursfirma in Kaapstad gewerk. Waar is jou vrou? Werk sy?”
“Ongetroud. Ek was nog nie so dom om my kop in ’n strik te steek nie.”
“O. Enne … wat doen jy vir ’n lewe?”
“Kom saam, dan wys ek jou.”
Sy volg hom stilswyend deur die huis na die agterplaas. Daar aangekom, maak hy die deur van die buitekamer oop. “Stap voor.”
Vir ’n oomblik vergeet sy van al die donker dinge in haar lewe toe sy die vertrek betree. “Dit ruik nog presies soos ek dit onthou. Na verf en houtsaagsels!” Haar blik val op die halfvoltooide skildery van ’n natuurtoneel. “Moenie vir my sê jý skilder ook nie!”
“Hoekom klink jy so ongelowig?”
“Jy lyk nie na ’n skilder nie. Ek sou eerder sê jy’s ’n bokser of stoeier.”
Toe hy lekker diep uit sy maag lag, voel sy hoe haar wange warm word. “Ek bedoel dit nie as ’n belediging nie. Ek het net nie kon dink jy sou in jou pa se voetspore volg nie.”
“Dis nie al wat ek doen nie. Kom kyk hier.”
Hy loop dieper die vertrek in na waar iets onder ’n seil bedek is. “Moet net nie skrik as ek dit oopmaak nie.”
“Dis … dan ’n doodkis,” sê sy verstom toe hy die seil verwyder.
“Mooi, is hy nie?”
“Ja, seker. As so iets mooi genoem kan word. Maak jy dit self?”
“Ja. En jy sal nie glo hoe groot die aanvraag daarvoor is nie. Ek kry amper nie meer tyd om te skilder nie. En daar agter jou is ’n skuit wat ek besig is om te bou.”
“Aarde, maar jy is woelig. Hoeveel skuite het jy al verkoop?”
“Nee, dis vir myself dat ek hom bou.”
“Jy gaan dit tog seker nie op die see waag met hom nie?”
“Só waaghalsig is ek bepaald nie. Hy is gans te klein daarvoor. Dis net sodat ek oor die dieper kant van die meer kan roei tot op die oorkantste oewer. As hy klaar is, sal ek jou saamnooi. Dan gaan klim ons die berg daar oorkant uit.”
“Nee, ek …” Eintlik wil sy vir hom sê sy wil nie met hom bevriend wees nie. Maar sy kry nie die woorde oor haar lippe nie. “Ek wil nie aaskos word nie,” opper sy dus maar floutjies.
Hy lag. “Ek sal seker maak hy lek nie. Onthou jy nog die dag toe die kaskar wat my pa vir ons gemaak het met ons weggehol het tot binne-in die meer? Ons het mos gedink