Melodie Omnibus 1. Elza Rademeyer
Читать онлайн книгу.
eerste indruk was dat hy ’n regte buffel is. Maar dis nie iets waaroor sy haar verbly nie. Inteendeel, sy sou liewer wou hê hy moes ’n buffel bly, en alles vergeet het van hul kinderdae.
Maar toe hy na haar kyk, dwing sy ’n glimlag op haar gesig. “Ja, ek onthou. Maar jy het net so geskrik. Jou gesig was so wit soos ’n laken.”
“Snaaks genoeg, ons het toe nie pak gekry nie. My ouers het my net in die motor geboender en George toe gery sodat die dokter steke kon insit.”
Sy kyk hoe hy die doodkis weer toegooi. “Het jy hom spesiaal vir iemand gemaak?”
“Ek het net eendag ’n gier gekry om een te maak toe ek die hout raakloop. Sommer net vir die uitdaging daarvan. Maar toe sien ’n begrafnisondernemer hom en koop dit daar en dan. En jy sal verstom wees hoe in aanvraag hulle nou skielik geraak het. Dis van baie duursame hout, dus is die prys buitensporig hoog, maar dit wil voorkom of daar nog baie ryk mense is. Ek ontvang gereeld oproepe van iemand wat net die beste vir sy of haar afgestorwe naasbestaande soek.”
Toe hulle by die vertrek uitstap, nooi hy haar vir tee. Maar sy wys dit van die hand. “Dankie, maar ek het nog baie om te doen. Ek is besig om die huis leefbaar te probeer maak.”
“En dan? Gaan jy terug Kaap toe?”
“Nee, ek begin oor ’n paar dae hier by dokter Louw werk.”
Sy wenkbroue lig. “O, ek sien. Ja, ek het gehoor Santjie gaan weg.”
“Nou ja, van sit en staan kom niks gedaan. Verskoon my.”
“Wanneer dinge rustiger raak, moet jy kom kuier dat ons verder oor die ou dae gesels,” nooi hy.
“Ek sal so maak,” beloof sy halfhartig voordat sy omdraai en wegstap.
Vir die volgende twee dae werk Nadia haar oor ’n mik, nie soseer om die huis reg te ruk nie, as om haar gedagtes besig te hou sodat sy nie kans kry om te tob oor wat die toekoms vir haar inhou in De Meer nie.
Nugter alleen weet wat die mense se reaksie gaan wees as hulle uitvind van haar verlede. En Dimitri, wat sal hý van haar dink? Daar is nog die dokter ook … Sal hy haar in sy diens hou as dit sy ore bereik dat sy in die tronk was?
Die dag voordat sy moet begin werk, maak Dimitri onverwags sy verskyning in haar agterdeur. “Jy gaan jou morsdood werk,” sê hy. “Ek hoor maar hoe gaan jy hier te kere. Is daar nie iets waarmee ek kan help nie?”
“Nee, ek kom reg, dankie.”
Maar hy loop nie. Inteendeel, hy stoot die deur oop en kom ongenooid die kombuis binne. “Hoe lyk dit met ’n koppie tee? Jy is seker ook al dors teen hierdie tyd, of hoe?”
Dit laat haar geen keuse as om die ketel aan te skakel nie. “Ja, ek sal seker gou ’n ruspose kan vat om ’n koppie tee saam met jou te drink.”
“Wanneer is jy toe weg van De Meer af?” vra hy terwyl sy die koppies uit ’n kas haal.
“My ouers is oorlede toe ek so elf jaar oud was. Ek is toe na ’n kinderhuis op George. En later Kaap toe.”
“Hier is maar min van die mense oor wat destyds hier gewoon het. Om die waarheid te sê, ek weet net van oom Jorsie en tant Jana. Die paar kinders wat saam met ons op skool was, is ook al almal vort.”
“Wat doen jou ouers deesdae?” vra sy toe daar ’n stiltetjie kom, bang hy begin haar weer uitvra. “Skilder jou pa nog?”
“So dan en wan wanneer hy die kans kry. Ons is mos destyds terug Griekeland toe as gevolg van my oupa se siekte. Hy kon nie langer sy skeepsraffinadery daar behartig nie. My pa het toe die bedryf daarvan oorgeneem.”
“Is hulle gelukkig daar?”
“Ja wat. Hulle is baie aanpasbare mense. Die feit dat ek nou hier woon, is ook vir hulle ’n troos, want nou kan hulle enige tyd van die jaar, wanneer my pa nie so vas is nie, hier kom kuier.”
“Vir hoe lank het hulle hier gewoon? Ek meen, voordat jy gebore is?”
“Net ’n jaar. Hulle het destyds geld van hul ouers ontvang as trougeskenk. Toe kom hulle na die George-omgewing vir hulle wittebrood, raak verlief op De Meer, en toe koop hulle die huisie hier. My ma was glo aanvanklik nie so gelukkig hier nie. Sy’t gekla oor die slegte reuk van die meer, en die armoedige lewe, maar toe ons moes teruggaan Griekeland toe, het sy die hardste gehuil.”
“Wanneer laas was hulle hier?”
“Meer as ’n jaar laas. Maar ek was darem nou vir meer as drie maande daar.”
Sy stoot sy koppie nader en vra dan kamma ongeërg: “Het jy geweet pa-Kerneels en ma-Anna het my aangeneem?”
“Werklik? Waar kom jy daaraan?”
“Een van ons skoolmaats het my vertel. Engela. Dit was nadat julle hier weg is. Ek weet nie of jy haar onthou nie. Hulle het destyds in die huis gebly waar die spreekkamer nou is.”
“Waar het sý daaraan gekom dat jy aangeneem is?”
“Sy’t glo haar ma en ’n ander vrou daaroor hoor praat. Ek het my ouers toe daarmee gekonfronteer, en hulle het erken dat dit waar is. Maar hulle wou nooit vir my sê wie my biologiese ouers is nie. Net dat my ma dood is, en my pa weg.”
Hy frons. “Het jy al probeer navraag doen, ek bedoel, agterna? By Engela of haar ma?”
“Nee. Engela-hulle het kort daarna verhuis. Ek dink Riversdal toe. So ek het geen bron van inligting nie. Maar kom ons vergeet daarvan. Miskien is dit beter dat ek nie weet wie of watter soort mense hulle was nie.”
Hy ledig sy koppie in stilte. Eers toe hy opstaan, vra hy uit die bloute: “Hoe is dit dan dat jy nog nie getroud is nie?”
“Ek het nie tyd gehad om my aan mans te steur nie,” sê sy vinnig, voordat sy op haar horlosie kyk. “Ek is jammer, maar jy sal moet loop, anders gaan ek nooit klaarkry met my werk nie.”
Nadat hy die kombuis verlaat het, druk sy die deur ferm toe, asof sy hom daarmee uit haar lewe kan verban. Hoe minder hulle met mekaar te doen kry, hoe beter. Dit sal nie lank neem voordat hy gaan agterkom sy steek vir hom dinge weg nie. Sy het nie De Meer toe gekom om haar in strikvrae vas te loop nie, maar om te vergeet … As so iets ooit moontlik sal wees.
4
Die nag kom die drome weer. Die weergalming van die skoot. Johny wat val. Die bloedstraaltjie by sy oor en mevrou Koen, van wie hulle die kamer gehuur het, se gille: “Jy’t hom geskiet! Jy’t hom geskiet!”
Manne van die gereg wat die kamer binnekom. Iemand wat langs Johny hurk en sê hy leef nog. “Bel ’n dokter en ontbied ’n ambulans.” Mevrou Koen wat sê sy het gehoor hoe maak hulle rusie. Iemand wat haar beveel: “Kom saam.”
Saam, waarheen? Maar sy vra nie, want haar stem is weg. En haar verstand duisel …
Toe sy wakker skrik uit die nagmerrie, probeer sy daardie nag en die daaropvolgende dae in meer detail onthou. Maar soos die vorige kere steek haar verstand vas.
“Wie het die sneller getrek?”
Sy weet nou nog nie hoeveel keer en wie almal dié vraag aan haar gestel het nie. Haar antwoord was elke keer: “Ek weet nie. Hy’t my hand vasgegryp, toe gaan die skoot af …”
Binne-in haar was alles dood. Haar kop was swaar. Te swaar vir haar nek. Selfs haar bene was anders. Lank en wankelrig. Dit het gevoel of sy op stellasies loop en enige oomblik gaan val.
Later het sy geglo alles is ’n nagmerrie. Die weergalming van die skoot, die gebeure in mevrou Koen se kamer, die tronksel met sy klein tralievenstertjie en die sleutel wat met ’n onaardse geluid in die slot knars … Sy sou wakker skrik en die son sou helder skyn.
Op ’n dag het daar ’n man in ’n netjiese pak klere by die tronk opgedaag en haar ondervra. Sy kan nie onthou hoe lank ná die voorval dit was nie. Die een dag was soos die ander, almal in mistigheid gehul.