Op soek na Tretchikoff. Anita du Preez
Читать онлайн книгу.
Maar miskien is dit hierdie keer omdat ek my toekoms vandag vol in die gesig gestaar het daar by oom Heydenrych se plek. En wat ek gesien het, was hel. Eensame, harige hel. En hier kom sweef ’n idee sowaar verby die hospitaalgroen art deco-teëls in die stomerige badkamer.
Skilderye. Van die ou mense.
Maar nie asvaal en beteuterd soos ek hulle vandag gesien het nie. Néé. In helder kleure. Soos die blou van oom Heydenrych se oë toe hy my vandag so ondeund aangekyk het. So iets. En tannie Olga, in daardie pers rok wat sy dra op die een foto wat ek gesien het. Iets wat die mens wat hulle was, op doek kan vaslê. Dik kwashale. Gloeiende kleure. In al hulle glorieryke, beplooide ouderdom.
Ek vlie net daar uit die bad. Struikel byna met my lam been oor die nattigheid in my haas om by die handdoek uit te kom. Ek moet daardie foto van tannie Olga gaan soek. En dalk is daar nog ’n gestrekte canvas oor agter die ou hangkas waar ek ’n paar ingedruk het. Ek het mos nie almal weggesmyt nie, het ek?
5
Ek is nie dadelik seker wat ek hoor nie. ’n Geluid het my wakker gemaak en ek het nie eens geweet ek het geslaap nie.
Die kamer lyk woes. Asof iemand iets gesoek het. Dit neem my ’n oomblik om te kliek dis ek wat dit so omgekrap het. Want op die bedkassie lê tannie Olga se foto. Die een van haar in die pers rok wat my gisteraand in die bad so opgewonde gehad het. Die een wat ek my in my malligheid verbeel het die inspirasie kan wees vir ’n reeks skilderye … Ha! Skilderye, nogal … ’n reeks, nogal! Van ou mense. In kleur. He-he-he. Wat ’n simpel gedagte. Ek dog my doringdraad-brainwave was erg, maar van alle Lilian Beekman-flash-in-the-pan-idees vat dié een seker die donut.
Nee wat. Ek sit die foto versigtig terug. Ek het dit in die oggendure opgespoor in die ou tjoklitboks bo-op die ekstra hangkas in die gang. Dit het daar agtergebly in die warboel toe ons oom Heydenrych se goedjies gepak het.
“Koooieee!” roep iemand en klop aan my kamervenster se ruit. Moira. Vir ’n sekonde oorweeg ek dit om die duvet oor my kop te trek, omdat ek vergeet het sy kom. Maar ek swaai my voete moeisaam van die bed af. Besef ek pyn oral. Breakdancing op ’n mens se stoep met jou buurman will do that to a girl, nè, dink ek suurderig en soek na my foon.
Die gekap is nou by my voordeur.
“Man, sy ís hier,” hoor ek Engela se stem ook. “Waar sal Lilian nou ooit … Liewe genade, die vrou se voordeur is dan nie behoorlik gesluit nie!”
“Tipies!” roep Moira uit.
“I don’t believe it!” hyg Engela.
En dan raak dit onheilspellend stil. Ek hoor hoe hulle versigtige voetstappe oor my drumpel kom, en in my geestesoog sien ek hoe die gedagte by die twee posvat dat hulle dalk besig is om ’n moordtoneel te betree.
“Lily? Is jy hier?” fluister Engela toe sy by my kamerdeur kom. Die begeerte om net weer agteroor te lê, kry al hoe meer meriete. As ek die krag daarvoor gehad het, sou ek wou opvlie en “Wha!” skree die oomblik wanneer die twee benoude gesiggies om die deur loer, maar al my ledemate is gelyktydig op strike.
“Jou gesê sy’s hier,” sê Engela en laat sak haar tassie.
“Ons bel en bel! En jy antwoord nie!” trek Moira los. “En besef jy jou voordeur was nie reg op knip nie, Lily? Enigeen kon hier ingeloop het en jou hier -”
“Ek kom so agter,” brom ek en soek verder tussen die beddegoed na my foon.
Toe ek die voortou neem ketel toe, sien ek in die gangspieël my hare toon sterk ooreenkomste met ’n afgeleefde verestoffer, en my oë is pofferig. Al wat my nou kan red, is koffie. Kanne vol.
Wat ek aantref toe ek by my kombuisdeur kom, is ’n vinnige glimp van die agterent en stert van ’n swart kat wat deur die venstertjie bokant die yskas op die vlug slaan. Een van die antieke melkbottels lê aan skerwe op die vloer. Dis natuurlik wat my wakker gemaak het. Meneer Kat het geskrik vir Moira-hulle.
Ek trap versigtig met my kaal voete tot by Naas. En ek dog my hart gaan staan. Hy lê op die naat van sy rug met sy voetjies in die lug. Ek is in skok.
Dis Moira wat eerste beweeg. Sy druk my uit die pad, haak die hok van die staander af en drafstap voordeur toe.
“Veearts?” roep sy oor haar skouer. “Bring karsleutels!”
Ek gryp my jas en Engela hou haar sleutels uit.
* * *
Die veearts se naam is Hans Griebenow en hy lyk soos iemand wat weet wat hy doen toe hy die hok by Moira vat en daarmee by ’n deur in verdwyn. Ek vat die clipboard by die meisietjie agter die toonbank, maar dis Moira wat alles invul. Toe wag ons. Alles ruik na ontsmettingsmiddel en iewers kerm ’n hondjie droewig. My hart krimp ineen. Veral toe die meisie ’n paar bloedspatsels skaars ’n meter van my kaal voete met ’n mop kom opvee.
“Over-excited puppies,” verduidelik sy, asof dit gereeld gebeur.
Wat is die kanse? Vir ’n arme voël?
Maar ek het Naas onderskat, want ek hoor hom skel nog voor die dokter weer sy verskyning maak met die hok in sy hand.
“Met eisj, asseblief!” roep Naas luidkeels, en die veearts skud sy kop en lag. Naas kyk hom astrant aan. “Hai suka wena!” kras hy en ek besef ek het meestal my asem opgehou tot ek kon opstaan om te hoor wat fout is.
“Stres,” sê dokter Griebenow.
Moira staan nader, want sy weet van diagnoses en goed.
“O,” sê sy, “kan u dalk verduidelik wat dit veroor-”
“Kan voëls dan stres?” glip die mees logiese vraag by my mond uit.
“Hulle kan inderdaad,” sê dokter Griebenow en draai na my, “veral as daar onverwags ander voëls in die omtrek is. Hulle is nogal territoriaal en dit ontstel hulle … Of katte? Is daar dalk ’n kat wat pla?” Ek sien hy neem die feit in dat ek kaalvoet is, met ’n woljas oor my nagrok.
“Die buurman,” sê ek en vou my jas voor toe.
“Se kat was vanmôre daar,” voltooi Moira my sin vir my.
“Gedurig,” voeg ek by.
“Russiese kunstenaar. U het dalk al van hom gehoor? Doktor Alexander Oborin?” vra Moira.
Ek kyk haar verbaas aan. Dóktor Oborin? En hoe weet sý en ek nie? Maar ek wil ook nie nóú vra nie. Dan lyk ek weer dom.
“Google,” sê Moira.
Die veearts kyk my aan met iets soos begrip. Oor Moira. En ek sien hom vir die eerste keer raak as mens. Hy is een van daai ouens wat nie heeltemal versigtig genoeg aanmekaargesit is nie. Neus, lippe en wange wat nie honderd persent by mekaar pas nie. En tog.
“Ek weet van meneer Oborin,” sê hy, nog meer formeel.
“So wat nou?” vra ek en hou my hand uit vir die hok.
“Ek gee vir u ’n voorskriffie vir kos wat ietsie in het. Kalmeermiddeltjie. Antidepressantjie, as u dit so wil noem. En verder sal ek aanbeveel dat u die katjie van hom af weghou?”
“Shini madoda,” mompel Naas en trap hoogvoet rond op die hok se boom.
“Hoe de hel doen ek dit?”
Dokter Griebenow vryf oor sy donker krulhare. “Wel … so ver ek weet, is meneer Oborin nie ’n maklike persoon nie. Glo baie gesteld op sy privaatheid, so ek ken hom nie goed nie. Ek weet wel hy help soms uit by Tears. Hy het ook onlangs gehelp met die reddingspoging van die pelikane, dus is hy erg oor dierebeskerming. So. Ek stel voor u gesels met hom en verduidelik die probleem.”
Moira sien ’n gaping. “Sou u so ver gaan om vir ons ’n amptelike brief te gee waarin u hierdie stresdiagnose bevestig? Sodat dit gebruik kan word indien doktor Oborin ons nie ernstig opneem nie?”
Die veearts trek sy skouers op. Ek kan sommer sien hy is nie lus om betrokke te raak by