Z alei Krakowskiej skręciła w Łopuszańską, a potem wąskimi osiedlowymi uliczkami wymanewrowała w Skorosze, i dalej na południe. Oddalała się od świateł Warszawy i świstu sunących nocnych tramwajów. GPS pokazywał pobliski przejazd przez tory i stację kolejową WKD. Za nią ulice przerzedzały się, po kilku przecznicach miejski krajobraz ustępował już pojedynczym domom, za którymi rozciągały się tylko pola.

      Mapa kierowała ją w głąb jednej z wąskich uliczek, Julia mrugnęła kierunkowskazem, choć nie jechało za nią żadne auto. Zredukowała bieg i wtoczyła się w Dereniową. Koła skody podskoczyły lekko na betonowych płytach, którymi wyłożona była droga. Wyglądała bardziej na wiejski trakt niż na klasyczną ulicę. Do tego wciąż zalegał na niej roztopiony śnieg, który rozbryzgiwał się przy każdym mocniejszym uderzeniu opon o kant nierówno rozmieszczonych płyt.

      Włączyła długie światła, ciemny tunel drogi kończył się gdzieś w oddali konturami dopiero co powstającego osiedla, znad którego wystawały budowlane żurawie. Znajdowały się dwieście metrów dalej, zgodnie z tym, co napisano w policyjnym raporcie. Dom, którego szukała, stał dużo bliżej. Był ukryty między poczerniałymi od zimy krzakami, rozrośniętymi ponad miarę i wyciągającymi pojedyncze gałęzie ponad kamienny murek, który ciągnął się wzdłuż drogi. Przejechała przez rozjeżdżone błoto i wyminęła szargane wiatrem puste worki po cemencie przywiane tu z odległej budowy.

      Zatrzymała skodę pod ledwie tlącą się latarnią, która służyła jednocześnie za słup elektryczny, po czym wyłączyła silnik. Wysiadła z auta i rozejrzała się dokoła. Przy nikłym świetle latarni widać było jedynie ciemne zarysy drzew i kamiennych palików powbijanych w wąski chodnik. Nie było rozpiętej między nimi siatki, sterczały każdy z osobna, pokruszone z pordzewiałymi obręczami, których dekady temu użyto do mocowania ogrodzenia.

      Wyjęła z kieszeni płaszcza latarkę i puściła przed siebie snop światła. Przeszła kilkanaście kroków i stanęła przed kwadratowym bliźniaczym domem z płaskim dachem pokrytym eternitem, ze ścianami z cegieł nigdy nietkniętymi tynkiem. Przez środek budynku biegło ciemne głębokie pęknięcie dzielące dom na dwa mieszkania. Jednak bardziej namacalną granicę stanowił postawiony między nimi mur wysoki na dwa metry, opleciony szkaradnie wysuszonymi pnączami dzikiego bluszczu.

      Spojrzała w okna obu mieszkań. Ani na parterze, ani na piętrze nie paliło się żadne światło. Sąsiedni dom wyglądał na opuszczony, nie miała jednak żadnej pewności, że nikt w nim nie mieszka.

      To tu. Wejście od frontu z niewielkim zadaszeniem i przekręconą rynną, z drewnianą przybudówką bez widocznych drzwi. Musiały zostać zamontowane od strony ogrodu. Wszystko się zgadzało.

      Przeskoczyła przez grudę ziemi zmieszaną z wkręconymi w nią chwastami, po czym podeszła bliżej domu. Szła ostrożnie, upewniając się przy każdym stawianym kroku, by spod jej butów nie wydostawał się żaden dźwięk mogący zbudzić mieszkańców sąsiedniego mieszkania, o ile tacy w ogóle byli. Odgłosy grubych podeszew tonęły jednak cicho w napęczniałym wilgocią piachu.

      Obeszła dom. Zanurzony w mroku ogród nie przypominał tego ze zdjęcia Marii. Połamane krzaki i wykrzywione drzewa z pniami oblepionymi zgniłymi liśćmi takiego samego bluszczu, jaki piął się po murze dzielącym dom na dwie części, sprawiały wrażenie umarłych. Z trudem rozpoznała niewielki klomb zrobiony z cegieł, ogołocony z jakichkolwiek pędów, przysypany jedynie resztkami świeżo nadpalonych bierwion, rzuconych zapewne przez pałętających się po okolicy bezdomnych. Odkąd Maria się stąd wyniosła, domu nikt nie doglądał. Klomb zamienił się w palenisko, sąsiedzi, jeśli zostali na starych śmieciach, wybrali święty spokój zamiast wtrącania się w sprawę porzuconej posesji.

      Podeszła do przybudówki. Na drzwiach wciąż było widać resztki zerwanej policyjnej taśmy. Pomieszczenie zamknięto na lichą kłódkę z równie lichym skoblem. Nie wiadomo, kto ją założył ani kiedy. Wyglądała na nową, nie nosiła jeszcze śladu rdzy. Była niewiele większa od kłódek, jakimi zamyka się podróżne walizki. Wystarczyło mocniej pociągnąć, by znaleźć się w środku.

      Szarpnęła kłódką kilka razy i wysunęła ją ze skobla. Przeszła przez niewielki próg zbity z kawałka pilśniowej płyty i skierowała światło latarki do wnętrza, omiatając nim ściany. Stało pod nimi to, co zwykle ludzie umieszczają w takich miejscach: przetrawiony plamami i zawilgocony materac, grabie, przewrócona taczka, kilka parcianych worków ze starymi butami i połamanymi dziecięcymi zabawkami. Nie spodziewała