Bloed Regen. Amy Blankenship
Читать онлайн книгу.
is allemaal prima en dandy, maar ik denk dat ik zal slagen. De enige reden dat ik in deze bloedige stad ben, is voor Lacey en haar alleen laten met die zilverkleurig ogende demon staat niet op mijn agenda,” zei Vincent geïrriteerd.
“Ren is een mens in hart en nieren, wat betekent dat hij net zo rood bloedt als jij,” corrigeerde Storm. “Jullie twee hebben eigenlijk veel gemeen, aangezien jullie allebei zeldzame krachten hebben. Waar je het vermogen hebt om te herleven van elk letsel, inclusief de dood, heeft Ren het vermogen om de kracht over te hevelen van elk type bovennatuurlijk wezen dat binnen zijn overhevelingsbereik valt. De vijandigheid die je jegens Ren koestert, is ongegrond… hij is niet van het gevallen ras,” legde hij uit.
Vincents blik verduisterde. “Wat weet je over de gevallenen?”
“Ik weet genoeg,” zei Storm cryptisch.
Dus ... zijn ontvoerder was een fan van groot, humeurig en broeds ... geweldig. Volgens hem maakte dat deze man alleen maar een idioot.
“Als Ren de kracht van degenen om hem heen kan overhevelen, dan is hij momenteel overbelast, aangezien die kleine goochelwinkel waar ze zich bevinden op dit moment toevallig omringd is door demonen,” merkte Vincent op. “De man leek niet erg stabiel toen je me eruit rukte ... en ik geloof dat hij de intentie had om me te timen hoelang het duurde voordat ik weer bijkwam van een gebroken nek.”
“Het zou vijfentwintig minuten en dertien seconden hebben geduurd om weer bij te komen,” grijnsde Storm toen Vincents gezicht alle uitdrukking verloor. Hij haalde zijn schouders op: “Het moet al zijn gebeurd voordat ik het juiste moment wist om te verschijnen. Het lijkt erop dat u weet welke knoppen u moet indrukken om Ren uit te schakelen. Wat Lacey betreft, ze is volkomen veilig in zijn aanwezigheid.”
“Sorry als ik moeite heb je te geloven, maat,” gromde Vincent bijna omdat hij geen tijd meer wilde verspillen aan deze onzin. Hij had zijn deel van machtige entiteiten ontmoet en voor zover hij wist, was geen van hen in staat de tijd om te draaien.
“Het is helemaal aan jou wat je wilt geloven,” zei Storm schouderophalend, wetende wat er zou komen. “Als je ermee instemt om lid te worden van PIT, krijg je de kans om het zelf te zien.”
Vincent schudde zijn hoofd. “Geen kans in de hel. Je kunt me nu terugbrengen naar waar je me hebt ontvoerd.”
Storms uitdrukking was gekweld en hij schonk geen aandacht aan de snelle afwijzing. “Alleen omdat je je tussen de demonen hebt verstopt, wordt je ware aard niet uitgewist. Je was ooit een ridder voor één van de machtigste koninkrijken in de geschiedenis en hebt vele levens gered. Je beschermde de zwakken tegen hun onderdrukkers en, zelfs op het moment van je ware dood, ging je nog steeds ten onder terwijl je vocht tegen een demon waarvan je wist dat je die niet kon verslaan ... allemaal omdat je dacht dat je een klein weerloos kind beschermde.”
“Hoe zou je dat in vredesnaam kunnen weten,” fluisterde Vincent, terwijl de levendige herinnering door zijn hoofd flitste.
“Misschien kun je het maar beter begrijpen als ik mezelf goed voorstel,” zei Storm vlak voordat hij verdween.
Vincent kromp ineen toen Storm plotseling naast hem stond en zijn arm beetpakte en zijn landschap weer was veranderd. Tot zijn verwarring waren ze terug in het museum, verborgen in een schaduwrijke nis. Hij zwaaide zijn blik door de hoofdkamer en zag dat de demonen zich nog steeds aan het klaarmaken waren voor de veiling die duidelijk nog niet had plaatsgevonden.
Instinctief zakte hij dieper in de duisternis toen David de kamer binnenkwam, gevolgd door dezelfde demonen die hem hadden gemarteld ... hij kon zelfs zien dat zijn bloed nog vers aan hun handen was.
Het museum verdween en het kantoor omringde hen plotseling weer. “Mijn naam is Storm en ik ben een Time Walker. Om iemand grondig te onderzoeken, ga ik gewoon voor mezelf de waarheid bekijken.”
Vincents lippen werden dunner ... gevangen tussen de behoefte om verbaasd te zijn en de noodzaak om naar Lacey te kijken. A Time Walker… PIT… deze stad is gewoon een stuk interessanter geworden.
“Je realiseert je dat je er nog steeds naar streeft iemand te beschermen die zwakker is dan jij ... het is gewoon je ware aard om dat te doen. Laten we een deal sluiten,” bood Storm aan omdat hij zijn eigen regel over het sluiten van deals had overtreden, aangezien geen van beiden demonen waren. “Ik ga Lacey nu meteen ophalen als je ermee instemt om met ons mee te doen. Ze is tenslotte al lid van PIT en hoort hier bij ons.”
Vincent dacht er niet eens over na. Eerlijk gezegd ... wat had hij op dit punt te verliezen?
Hoofdstuk 2
Ren drukte tegen de onderkant van Lacey's rug en trok haar dichterbij, waardoor haar warmte heerlijk langs zijn dij omhoog gleed. Hij drukte zijn erectie tegen haar strelende hand en verdiepte de kus met een hard gegrom, bewegend in een erotisch ritme dat ze gewillig overeenkwam. De meeste demonen waren verdergegaan, waardoor hij langzaam van de paranormale stroomstoot naar beneden kon komen, maar hij was nog niet bereid haar dat kleine geheimpje te vertellen, vanwege de nieuwe high waarin hij zat.
Lacey verstilde toen ze besefte dat ze niet langer het enge gevoel langs haar ruggengraat voelde dat door de demonen buiten het raam was veroorzaakt. De herinnering aan de demonen had een domino-effect op haar ... en herinnerde haar eraan dat slechts enkele ogenblikken geleden Vincents armen op mysterieuze wijze om haar heen waren verdwenen. De scène flitste in haar hoofd en deed haar terugdeinzen.
De tweede keer dat ze stopte met het berijden van zijn dij en de kus met zo'n overgave beantwoordde, liet Ren haar lippen los en duwde haar ver genoeg naar achteren om in haar ogen te staren. Toen hij de geschrokken blik op haar gezicht zag, liet hij zijn been zakken en liet haar langs zijn lichaam glijden totdat ze daar stond te beven, haar dwingend zijn schouders vast te houden voor evenwicht.
“Ik probeerde je alleen maar te kalmeren,” zei Lacey ademloos. Ze wenste stilletjes haar eigen kalmte nu haar dijen weer in vlammen opgingen. Ze probeerde zichzelf af te leiden en gluurde om Ren heen naar de plek waar Vincent zou zijn geweest als hij niet was verdwenen. “Waar is Vincent heen?”
Ren streek met zijn hand door zijn pony toen het tot hem doordrong dat ze hem alleen had gekust om hem af te leiden. Hij zuchtte en probeerde te voorkomen dat Nick en Gypsy nog steeds onder hen zaten… en als konijntjes tekeergingen. Zijn lippen werden dunner omdat hij dacht dat het de kracht van PIT-leden was waar hij nog steeds mee bezig was, aangezien de demonen zich verspreid leken te hebben.
“Storm heeft hem meegenomen,” zei Ren tegen haar, alsof het hem niets kon schelen.
Hij weigerde van haar weg te gaan, waardoor ze tussen hem en het raam vandaan moest glijden. Hij staarde naar de bloederige handafdruk op het raam en verplaatste zijn blik van het glas om haar bewegingen om hem heen te volgen.
“Waar heeft hij hem heengebracht,” fluisterde Lacey, nu ze met haar rug naar hem toe stond. Ze voelde een bijna onmerkbare rilling toen hij achter haar aan kwam lopen.
Ren doopte zijn lippen dicht bij de schaal van haar oor en beantwoordde het gefluister met een hese stem: “Ik hoor dat Hades leuk is deze tijd van het jaar. Misschien heeft Storm hem daarheen geteleporteerd voor een mooie lange vakantie.”
“Hij heeft hem waarschijnlijk gewoon meegenomen naar het kasteel,” verbeterde Lacey iets te luid terwijl ze zich met een ruk omdraaide om hem aan te kijken in plaats van hem dat nog een keer te laten doen. Verdomme, dat had haar knieën ongeveer doen knikken. “Hij had ons ook een teleport kunnen geven,” mompelde ze, terwijl ze haar wangen voelde vlammen terwijl ze zich afvroeg of Storm haar aanranding op Ren had gezien en besloot ze niet te onderbreken.
“Waarom die haast,” vroeg Ren, nog niet klaar om haar te herenigen met haar overleden minnaar. Hij deed zijn best om zijn grijns te verbergen, wetende dat hij die fictieve gedachte zo vaak als hij wilde in realiteit kon veranderen, aangezien de eikel dom genoeg zou zijn om elke keer weer tot leven te komen.
Lacey wierp een blik op de grond en ving per ongeluk weer een blik op Gypsy en Nick. Ze voelde de warmte zich weer over haar wangen verspreiden.