Bloed Regen. Amy Blankenship
Читать онлайн книгу.
gaat prima met Vincent,” zei Storm tegen haar, die ze naar het kasteelkantoor had geteleporteerd voordat ze zelfs maar haar zin af had kunnen maken. Hij teleporteerde zichzelf snel naar het bureau, zodat hij niet zo dicht bij Ren's woede zou komen omdat hij was onderbroken. Het was niet zijn schuld dat Vincent onbevreesd in de gevarenzone bleef.
“Vijfentwintig minuten en dertien seconden,” zei Vincent, terwijl hij Ren recht aankeek.
“Wat?” Snauwde Ren, en hij voelde zijn humeur pieken nu de idioot weer in zijn zicht was.
“Zo lang duurt het om weer bij te komen van een gebroken nek,” grijnsde Vincent. “Sorry voor deze domper.”
“Ren was niet bepaald zichzelf,” zei Lacey, terwijl ze tussen hen in stapte, maar het feit dat ze met haar rug naar Ren toe stond, maakte duidelijk voor wie ze het opnam.
Vincent zag de langzame slinkse glimlach over Ren's lippen verschijnen ... jammer dat Lacey het niet kon zien. Dat was oké, hij wist hoe hij dingen moest laten knappen die vol hete lucht zaten. “Ik neem aan dat Ren zichzelf niet vaak is, aangezien hij een succubus is en rondhangt in een stad die is geteisterd door bloedige demonen. Ik zou hem niet vertrouwen voor zover ik hem kon gooien.”
“Nou… jammer, want hij heeft ons vanavond allebei gered,” wierp Lacey koppig tegen.
“Ik heb niemand nodig om mijn leven te redden ... of ben je mijn kleine handicap vergeten,” bulderde Vincent, terwijl hij dichterbij kwam zodat hij haar boos kon aankijken. Hij zag haar lippen uiteengaan met haar scherpe ademhaling en had meteen spijt van het feit dat hij precies wist hoe hij haar het meeste pijn kon doen.
Zijn gelaatstrekken werden zachter toen ze haar hand uitstak alsof ze zijn wang wilde aanraken, maar de klap die door de kamer weergalmde, zorgde ervoor dat zijn frons met volle kracht terugkeerde. Prima ... misschien verdiende hij dat, al begreep hij niet waarom.
“Dat is omdat je jezelf doodt recht voor mijn neus, je harteloze eikel,” zei Lacey hard, voordat ze er wat harder aan toevoegde, “en alleen omdat je het niet meer weet, wil nog niet zeggen dat ik je vergeef.”
“Naar behoren genoteerd,” reageerde Vincent sarcastisch toen Lacey zich omdraaide en naar het bureau liep waar Storm achter zat.
Lacey legde haar handpalmen op het bureau en leunde voorover om tegen Storm te fluisteren. “Sorry ... daar mocht ik niets over zeggen ... toch?”
Storm probeerde keihard oogcontact met haar te houden, maar zelfs daarbij kon hij nog steeds bijna haar borsten zien door de manier waarop ze naar voren leunde in het sexy jurkje dat hij voor haar had uitgekozen. Soms was hij zichzelf te slim af.
“Iemand moest het hem vroeg of laat vertellen,” antwoordde hij, naast haar geteleporteerd maar nu met zijn gezicht naar de andere twee mannen. Hij wreef over zijn kin om zijn grijns te verbergen toen Lacey langzaam haar hoofd draaide om hem aan te staren, maar niet overeind kwam uit haar sexy kleine positie. “Ren, wat dacht je van het invullen van de database over de onderneming van vanavond.”
Ren stond plotseling achter het bureau, Lacey schrok ervan zodat ze haar blik naar hem optrok, maar ontdekte dat hij niet naar haar gezicht staarde. Ze keek verward naar beneden en bedacht toen precies waar hij naar staarde… haar borsten. Ze weigerde de verlegenheid te aanvaarden, schonk hem een boosaardige glimlach voordat ze langzaam opstond en hem de rug toekeerde.
Storm trok een geamuseerde wenkbrauw op toen Ren zich beschuldigend naar hem omdraaide. Dat kleine stukje eye candy was niet zijn schuld ... hij had tenminste een smakelijke hap gedeeld. Hij richtte zijn aandacht weer op Vincent, die daar nog steeds stond en bedachtzaam over zijn kin streelde terwijl hij naar Lacey keek.
“Ik wil er niet over praten,” informeerde Lacey hem, en hij beëindigde de reeks vragen voordat het zelfs maar kon beginnen.
Vincent hief zijn handen op in overgave: “Prima.”
“Heb je ermee ingestemd om lid te worden van PIT,” vroeg ze, terwijl ze haar stem verzachtte. Ze probeerde geen aandacht te schenken aan het feit dat één van zijn wangen nu een aantal tinten roder was vanwege haar humeur.
“Volgens mij wel liefje,” antwoordde Vincent, nu wetende dat Storm hem goed had geholpen met dat dealtje. Ze was duidelijk helemaal niet in gevaar geweest en de Time Walker zou dat zeker geweten hebben.
“Hé, ik zei toch dat het goed met haar ging,” verdedigde Storm zich schouderophalend toen Vincent hem een sombere blik toewierp.
“Wat is het addertje onder het gras,” vroeg Vincent, niet echt van streek dat hij was misleid om een deal te sluiten die hem bond aan een legendarische Time Walker en de ongrijpbare PIT-organisatie.
“Je moet een partner hebben,” antwoordde Lacey snel, terwijl ze zich de redenering achter de regel herinnerde.
“Bied jij jezelf aan?” Zei Vincent grijnzend en vond de deal met de minuut leuker worden.
“Nee,” antwoordde Ren namens haar. “Ze is van mij.”
Lacey knipperde met haar ogen bij de bezitterigheid in Ren's stem, maar ze noemde hem geen leugenaar. Ze wierp een nieuwsgierige blik op Storm. “Is er ooit een trio geweest?” Ze begreep de onjuistheid van de vraag pas toen ze merkte dat Vincents rechterwenkbrauw een aantal centimeter omhoogging en een laag gegrom van achter haar hoorde komen.
“Oh jee, kom eroverheen, perverse mensen. Ik bedoelde het niet zo en dat weet je,” drong Lacey aan, terwijl ze haar armen over haar borst sloeg. Ze knipperde met haar ogen en moest allerlei smerige gedachten blokkeren die ineens beelden probeerden te worden in haar smerige kleine geest.
Storm wreef over zijn slaap en probeerde niet te lachen. Iemand moest haar te hulp schieten, en het leek erop dat hij het zou moeten zijn. “Soms gaan PIT-teams wel samen in groepjes uit, maar dan heb je die ene speciale persoon waar je extra op let, en vice versa. Ik ken toevallig de perfecte tijdelijke partner voor Vincent, want toevallig ontbreekt de partner van die persoon op dit moment.”
“Nou, het klinkt niet alsof deze persoon zijn laatste partner goed in de gaten hield ... wel dan,” merkte Vincent op, een beetje sarcastisch en het kon hem niet schelen of ze het leuk vonden of niet. Hij fronste naar Lacey en vroeg zich af wanneer hij zo aan haar gehecht zou raken. Het feit dat hij rood was geworden toen Ren stoutmoedig had aangekondigd 'zij is van mij,' was geen goed teken.
“Het is nogal moeilijk om je ogen op een vormveranderaar te houden die in de stealth-modus is gegaan. Ik weet zeker dat Trevor hier ergens is, maar in welke vorm weet ik het zelfs niet,” verdedigde Storm.
“Een vormveranderaar ... echt,” vroeg Vincent, met het gevoel dat hij plotseling in een paranormale snoepwinkel was met allerlei exotische smaken. Hij begreep dat echte vormveranderaars geen fabels waren, maar de demonen in de diefstalring hadden er eerder altijd naar gezocht en waren er nooit in geslaagd zo'n raadsel te vinden.
“Je gaat hem bij Chad plaatsen,” vroeg Ren, hoewel hij er niet echt tegen was als het de andere man bij Lacey vandaan zou halen.
“Denk er eens over na ... ze lijken allebei dezelfde aandoening te hebben,” zei Storm behulpzaam wetend dat Ren de verborgen betekenis zou begrijpen.
“Bedoel je dat hij een fetisj heeft om dood te gaan?” Vincent trok een gezicht, want dat was de kwelling waar Storm hem terecht van had beschuldigd. Hij negeerde de scherpe blik die Lacey hem plotseling wierp. Ze haatte het als hij over doodgaan sprak alsof het geen probleem was. “Als je me bij een demon gaat plaatsen, waarom heb je me dan niet gewoon achtergelaten met de demonen die ik al gewend was?”
“Chad is honderd procent menselijk, maar Storm heeft gelijk. Hij is onlangs vermoord ... in het hart gestoken.” Ren zweeg even, zag een waarschuwende blik van Storm en tikte stiekem in Storms innerlijke stem om erachter te komen dat hij geen woord mocht zeggen over de Fallen… noch Kriss noch Dean. Hij moest zich concentreren om een strak gezicht te houden terwijl hij de punten verbond.
Ren ging verder met zijn volledige aandacht. “Chad loopt weer rond en is nog steeds net zo menselijk als jij.