Monteki. Ha! nędzny Kapulecie! (Do żony). Puść mię, pani.

      Pani Monteki. Nie puszczę cię na krok, gdy wróg przed tobą.

      Książę. Zapamiętali, niesforni poddani,

      Bezcześciciele bratniej stali! Cóż to,

      Czy nie słyszycie? Ludzie czy zwierzęta,

      Co wściekłych swoich gniewów żar gasicie

      W własnych żył swoich źródle purpurowym:

      Pod karą tortur, wypuśćcie natychmiast

      Z zawziętych dłoni tę broń buntowniczą

      I posłuchajcie tego, co niniejszym

      Wasz rozjątrzony książę postanawia.

      Domowe starcia, z marnych słów zrodzone

      Przez was, Monteki oraz Kapulecie,

      Trzykroć już spokój miasta zakłóciły,

      Tak, że poważni wiekiem i zasługą

      Obywatele werońscy musieli

      Porzucić swoje wygodne przybory,

      I w stare dłonie stare ująć miecze,

      By zardzewiałym ostrzem zardzewiałe

      Niechęci wasze przecinać. Jeżeli

      Wzniecicie jeszcze kiedyś waśń podobną,

      Zamęt pokoju opłacicie życiem.

      A teraz wszyscy ustąpcie niezwłocznie.

      Ty, Kapulecie, pójdziesz ze mną razem;

      Ty zaś, Monteki, przyjdziesz po południu

      Na ratusz, gdzie ci dokładnie w tym względzie

      Dalsza ma wola oznajmiona będzie.

      Jeszcze raz, wzywam wszystkich tu obecnych

      Pod karą śmierci, aby się rozeszli.

      Monteki. Kto wszczął tę nową zwadę? Mów, synowcze,

      Byłżeś tu wtedy, gdy się to zaczęło?

      Benwolio. Nieprzyjaciela naszego pachołcy

      I wasi już się bili, kiedym nadszedł;

      Dobyłem broni, aby ich rozdzielić:

      Wtem wpadł szalony Tybalt z gołym mieczem,

      I harde zionąc mi w uszy wyzwanie,

      Jął się wywijać nim i siec powietrze,

      Które świszczało tylko, szydząc z marnych

      Jego zamachów. Gdyśmy tak ze sobą

      Cięcia i pchnięcia zamieniali, zbiegł się

      Większy tłum ludzi, z obu stron walczono,

      Aż książę nadszedł i rozdzielił wszystkich.

      Pani Monteki. Lecz gdzież Romeo? Widziałżeś go dzisiaj?

      Jakże się cieszę, że nie był w tem starciu.

      Benwolio. Godziną pierwej, nim wspaniałe słońce

      W złotych się oknach wschodu ukazało,

      Troski wygnały mię z dala od domu

      W sykomorowy ów gaj, co się ciągnie

      Ku południowi od naszego miasta.

      Tam, już tak rano, syn wasz się przechadzał.

      Ledwiem go ujrzał, pobiegłem ku niemu;

      Lecz on, spostrzegłszy mię, skręcił natychmiast,

      I w najciemniejszej ukrył się gęstwinie.

      Pociąg ten jego do odosobnienia

      Mierząc mym własnym, (serce nasze bowiem

      Jest najczynniejsze, kiedyśmy samotni)

      Nie przeszkadzałem mu w jego dumaniach

      I w inną stronę się udałem, chętnie

      Stroniąc od tego, co rad mnie unikał.

      Monteki. Nieraz o świcie już go tam widziano

      Łzami poranną mnożącego rosę,

      A chmury swego oblicza chmurami.

      Aliści, ledwo na najdalszym wschodzie

      Wesołe słońce z przed łoża Aurory

      Zaczęło ściągać cienistą kotarę,

      On, uciekając od widoku światła,

      Co tchu zamykał się w swoim pokoju,

      Zasłaniał okna przed jasnym dnia blaskiem

      I sztuczną sobie ciemnicę utwarzał.

      W czarne bezdroże dusza jego zajdzie,

      Jeśli się na to lekarstwo nie znajdzie.

      Benwolio. Szanowny stryju, znaszże powód tego?

      Monteki. Nie znam i z niego wydobyć nie mogę.

      Benwolio. Wybadywałżeś go jakim sposobem?

      Monteki. Wybadywałem i sam, i przez drugich:

      Lecz on, jedyny powiernik swych smutków,

      Tak im jest wierny, tak zamknięty w sobie,

      Od otwartości wszelkiej tak daleki,

      Jak pączek kwiatu, co go robak gryzie,

      Nim światu wonny swój kielich roztoczył

      I pełność swoją rozwinął przed słońcem.

      Gdybyśmy mogli dojść tych trosk zarodka,

      Nie zbrakłoby nam zaradczego środka.

      Benwolio. Oto nadchodzi. Odstąpcie na stronę:

      Wyrwę mu z piersi cierpienia tajone.

      Monteki. Obyś w tej sprawie, co nam serce rani,

      Mógł być szczęśliwszym od nas! Pójdźmy, pani.

      Benwolio. Dzień dobry, bracie.

      Romeo. Jeszczeż nie południe?

      Benwolio. Dziewiąta biła dopiero.

      Romeo. Jak nudnie

      Wloką się chwile! Moiż-to rodzice

      Tak spiesznie w tamtą zboczyli ulicę?

      Benwolio. Tak jest. Lecz cóż tak chwile twoje dłuży?

      Romeo. Nieposiadanie tego, co je skraca.

      Benwolio. Miłość więc?

      Romeo.