Opieka logopedyczna nad mową dziecka. Małgorzata Kitlińska-Król
Читать онлайн книгу.
międzywojennym był ksiądz prof. dr Stanisław Wilczewski.
Za datę rozpoczęcia Jego szeroko zakrojonej pracy logopedycznej należy uważać rok 1915. Ksiądz Stanisław Wilczewski przeprowadził wtedy wśród księży ówczesnej diecezji wrocławskiej ankietę, z analizy której wynikało, że większość z nich ma „niedomagania głosowe” (mimo zdrowych narządów mowy).
W 1922 roku założył w Katowicach Instytut Fonetyczny – Poradnię Logopedyczną przy ul. Poniatowskiego 34. W placówce tej zajmował się poza korekcją zaburzeń mowy i głosu podnoszeniem techniki żywego słowa. Prowadził kursy higieny mowy dla duchownych i przyszlych nauczycieli, wygłaszał liczne referaty w kraju i za granicą.
W całej działalności ks. dra S. Wilczewskiego zarówno tej sprzed, jak i powojennej, można wyróżnić 3 dziedziny zainteresowań:
1. fizjologia głosu – wypracował metodę służącą zapobieganiu schorzeniom głosu i walczył o włączenie do programu kształcenia nauczycieli obowiązkowego wyszkolenia fonetycznego,
2. kultura żywego słowa – wypracował własny system poprawnej wymowy polskiej; zakładał w uczelniach, w których pracował teatry żywego słowa,
3. patologia głosu – zajmował się przede wszystkim zaburzeniami mowy w płaszczyźnie suprasegmentalnej i segmentalnej; opracował skuteczną metodę usuwania jąkania.
Ksiądz Stanisław Wilczewski zmarł w wieku 94 lat (12.06.1980 r.) w Katowicach. Na płycie nagrobnej wyryty został napis Effeta, który oznacza w języku aramejskim „otwórz się”.
Por. M. Chęciek, J. Nowakowska-Kempna:
80
Stankowski A.:
81
Minczakiewicz E.M.:
82
Materowa H.:
83
Szerzej o posiedzeniu Międzynarodowego Towarzystwa Logopedów i Foniatrów pisze M. Chęciek w artykule „Afiliacja Polskiego Towarzystwa Logopedycznego przy IALP”, [w:]
84
Minczakiewicz E.M.:
85
Op. cit., s. 94-95.
86
Op. cit., s. 95.
87
Op. cit., s. 95; por. Bogdanowicz M.:
88
Op. cit., 96-97.
89
Kaczmarek L.:
90
Por. Kaczmarek L.:
91
Kaczmarek L.:
92
Op. cit., s. 9.
93
Kaczmarek L.:
94
Op. cit., s. 5-6.
95
Op. cit., s. 6-18.
96
Op. cit., s. 18-23.
97
Kaczmarek wyznacza dla każdego filaru szczegółowe zadania, patrz: Kaczmarek M.:
98
Op. cit., s. 29.
99
Patrz: Op. cit., s. 33-34; G. Jastrzębowska:
100
M. Kaczmarek:
101
Op. cit., s. 23-24.
102
Błachnio K.:
103
Op. cit., s. 173.
104
por. Błachnio K.:
DIAGNOZOWANIA – nastawiony na rozpoznanie stanu mowy pacjenta na tle obowiązujących norm społeczno-psychofizjologicznych użycia języka;
UCZULANIA – dążenie do ukształtowania i starannego opracowania określonej umiejętności językowej, niezbędnej pacjentowi do społecznego komunikowania się; występuje tu faza prezentacji form wzorcowych izolowanych (OWI) i faza reprodukcji (OKI); w stanach logopedycznych, które wymagają równoległej interwencji lekarskiej, psychologicznej lub innej, uwzględnia się na tym etapie, ogniwo pomocy specjalnej (OPS);
UTRWALANIA – kształtowanie nawyku (manipulacyjnego lub kreatywnego), jako dalszej pragmatycznej konsekwencji umiejętności lingwistycznej czy paralingwistycznej; następuje także wypracowanie cech umożliwiających swobodne użycie danej formy językowej lub niejęzykowej w akcie mowy (w kontekstach np. w sylabach, wyrazach, zdaniach, opowiadaniach itp.);
KONTROLI – określenie stopnia awansu językowego pacjenta na tle jego zachowań paralingwistycznych, powstałego w wyniku metodycznego postępowania logoterapeutycznego.
105
Błachnio K.: