Vier seisoene kind. Wilna Adriaanse
Читать онлайн книгу.
lank sal moet pendel, want geen regdenkende man sal vir my kans sien nie. En toe kom hierdie briljante, mooi man verby en hy wil met my trou. Ek dink ek kan dit tot vandag nie glo nie, en dis dalk waarom ek nie te veel kan kerm en kla omdat hy van my af weggeneem is nie. Iemand soos ek verdien nie so ’n mens nie.”
“Dink jy nie dis gevaarlik om iemand op so ’n hoë voetstuk te plaas nie? Die kanse is goed dat hy of sy in een of ander stadium daar gaan afval en dan sit jy met Humpty Dumpty. Of nog erger, jy voel jou hele lewe lank minderwaardig.”
“Is dit die indruk wat ek skep? Dat ek minderwaardig teenoor hom voel?”
“Nogal, ja.”
Cato maak patroontjies in haar notaboek.
“Jy wil tog ook nie met iemand trou vir wie jy geen bewondering het nie.”
Hy hou sy hande op. “Jy hoef nie jou huwelik te probeer verdedig nie. Dit was sommer net ’n opmerking.”
Sy kyk weer deur die venstertjie en voel hoe die verlatenheid soos ’n tweede vel aan haar kleef. Sy herken die gevoel. Dis soos ’n rok wat jy reeds vantevore gedra het en gesweer het jy nooit weer sal aantrek nie.
“Jy was ’n baie geduldige gyselaar, dankie. Maar nou sal ek jou loslaat. Ek hoop jy slaap lekker.” Sy draai weg van hom af op haar sy.
Op die punt van die vlerk flikker ’n rooi liggie ritmies. Soos ’n polsslag. Miskien is dit die hart van die vliegtuig, en solank daar ’n hartklop is, is dit seker ’n teken van lewe. Gedurende daardie eerste weke het sy dikwels met haar hand op haar hart gelê asof sy versekering nodig gehad het dat sy nog leef. Hoe weet ’n mens in elk geval dat jy leef? Kan dit nie maar alles net ’n droom wees nie? Miskien is dit sý wat dood is en Neil is springlewendig in hulle woonstel. Sy maak haar mond oop om die vraag hardop te vra, maar bedink haar. Genoeg is genoeg. Sy skuif haarself reg en maak haar oë toe. Dit was ’n lang dag, ’n lang week en ’n eindelose drie maande. Sy kan voel hoe haar gedagtes verward na paaie soek en sy maak haar oë toe. Miskien, net miskien, lê sy langs hom in hulle bed wanneer sy wakker word.
2
Cato sluk die laaste bietjie koffie en voel hoe die kafeïen haar bloed vind. Oral om haar is mense besig om wakker te word en op en af na die toilette te loop.
Haar buurman is nie in sy sitplek nie en sy vermoed hy het gevlug. Dan sien sy hom in die paadjie afgestap kom en sy weet skielik aan wie hy haar herinner. Johnny Depp met grys slape. Die manier waarop die hoeke van sy donker oë effens afwaarts trek. Hy is nie uitermate lank nie, maar ook nie kort nie. Op ’n vreemde, aweregse manier aantreklik. Nie maer nie, maar ook nie oorgewig nie. Hy lyk gemaklik in sy eie vel. Min vroue sal met soveel gemak tussen mense deurstap, selfs al is almal vreemdes. Een terloopse blik ontketen ’n magdom onsekerhede in die meeste vroue. Twee mense steek hul hande uit en hy skud dit en gesels ’n paar woorde.
Sy hempsmoue is effens opgerol en Cato staar na die swart armhaartjies. ’n Man se arms is sensueel. Selfs vir ’n weduwee.
“Jy is Jacob Alheit,” sê Cato meteens hardop toe hy weer langs haar inskuif. “Ek is jammer, ek kan nie glo ek het jou nie herken nie.”
“Ek sal dit oorleef.”
“Jy was in Nederland en België vir ’n paar vertonings. Ek het foto’s en ’n berig daarvan op die internet gesien. Dis waarom jy gisteraand vir my bekend gelyk het. Jy moes my gesê het.”
“Wat sou jy wou doen as jy geweet het?”
“Dalk nie al my binnegoed uitgeryg het nie.”
“Dit het ten minste die pad korter gemaak.”
“Ter versagting kan ek jou dalk net daaraan herinner dat jý die gesprek begin het, nie ek nie.”
“Jy sou ook as jy so ’n vreemde inskrywing op ’n to do-lys gelees het.”
“Ons het jou vorige konsert in Londen bygewoon en ek dink ons het al jou CD’s.” Sy skud haar kop. “Ek verstaan nie dat ek jou nie herken het nie.”
Hy beduie na die venster agter haar. “Afrika begroet jou met ’n helder sonsopkoms.”
Cato draai haar kop om uit te kyk. “Ek het gehoop vir iets bietjie meer dramaties. Nou sal daar eendag in my memoirs staan sy het op ’n doodgewone Donderdag teruggekeer. Nie eens met die sekelmaan nie, sommer net stilweg soos dit ’n vrome weduwee betaam. Geen stormwind om haar terugkeer aan te kondig nie. Nie ’n sonsverduistering in sig nie. Onaangekondig en onbelangrik.”
“Dit kon erger gewees het.”
Sy kyk na hom. “Is dít jou lewensfilosofie? Dit kon erger gewees het?”
“Ek is te oud om filosofieë te hê, dis sommer net ’n feit. Jy kon na maande op see vandag met skeurbuik in die Kaap aangekom het, as ’n mail order bride.”
Cato kan nie help om te lag nie. “Ten minste het sy vooruitsigte gehad.”
“Jy kan dit sê net omdat jy nie weet wie op die dokke vir haar wag nie.”
“Ladies and gentlemen …” onderbreek een van die kajuitbemanning se stemme hulle gesprek en Cato kyk weer buitentoe. Die reis is verby. Haar lyf het dit gemaak. Oor woestyne, reënwoude en grasvlaktes. Die tyd sal seker leer of haar gees saamgekom het. Op hierdie oomblik voel dit of haar gees nog net ’n laaste draai deur die woonstel wil loop. Net om seker te maak dis leeg.
“Sterkte met al jou planne,” groet haar buurman toe die vliegtuig se wiele die grond raak en sy knik.
“En wat van: ‘Hou moed, beter dae sal kom’?”
Hy skud sy kop. “Ek lieg gewoonlik nie so vroeg in ’n verhouding nie.”
Sy glimlag en verlang meteens na haarself.
Jacob kyk Cato agterna toe hulle die lughawegebou binnestap. Hy het êrens gedurende die nag vir homself gevra wat hy sou doen as hy op nege-en-twintig ’n wewenaar geword het. Toe sy huwelik nog in een stuk was. Egskeiding of die dood. Is die een genadiger as die ander? Aan die een kant bly die huis staan. Geen rysmiere wat die hout stelselmatig wegvreet nie. Geen swart muf en rot nie. Die huis verloor net een van die inwoners. Foto’s kan bly hang. Getrou aan die belofte, tot-die-dood-ons-skei. Herinneringe verouder soos goeie rooi wyn en teel aan soos konyne. ’n Heilige word gebore. Aan die ander kant, ’n huis wat om jou intuimel. Tot almal in die huis verplig is om pad te gee. Een vir jou en een vir my. Wat nie gedeel kan word nie, word andermanseiendom. Herinneringe word abstrakte prente. Onverstaanbaar en makaber. ’n Bespotting van beloftes soos tot-die-dood-ons-skei. Nou sit hy met ’n bouval wat nooit heeltemal gesloop kan word terwyl daar kinders is nie, maar beslis geen beskerming meer teen die elemente bied nie. Voos van skietwonde waardeur die wind honger huil.
Hy sien hoe ’n jong man Cato help om twee tasse van die vervoerband af te haal. Sy glimlag ’n dankie en begin die trollie in die rigting van die skuifdeure stoot. Sy loop regop, kop omhoog soos iemand wat weet waarheen sy gaan. Haar skouerlengte hare wip-wip effens. Dis net in die skraal skouers dat hy die styfheid kan sien. En hy weet nie of hy haar beny of jammer kry nie. Miskien ’n bietjie van albei.
Cato kyk na die kennisgewings teen die muur. Het sy iets om te verklaar? Dalk ’n paar gedagtes. Miskien moet ’n mens nie ’n ander land met soveel gedagtes en herinneringe binnekom nie. Dalk kan sy dit in ’n sak toeknoop en vir die stug doeanebeampte gee. Verder kan sy aan niks dink om te verklaar nie.
Haar pa staan voor teen die reling, haar stiefma ’n tree agter hom. Nog ’n woord waaroor die taalvaders nie baie mooi besin het nie. Die woord “stief” beloof vanaf die eerste aanhoorslag nie juis iets goeds nie.
Carel Wessels lyk netjies in sy donker langbroek en strepieshemp, sy rug regop asof hy homself staal vir iets wat kom. Cato sien hoe sy blik oor haar gesig gaan. Ouers het so ’n manier om na hulle kinders te kyk. Veral as hulle nie weet watter vrae om te vra om by die regte antwoorde uit te kom nie. Dan soek hulle vir tekens wat iets sal verklap.
“Pa.”