Vier seisoene kind. Wilna Adriaanse
Читать онлайн книгу.
komplekse geur van teer, plante en mense, weet sy nie. Maar ín haar lê herkenning. Miskien is dit die geur van jonk wees wat speels saam met die bries tussen die bome baljaar. Hier ’n rok oplig, daar ’n haarsliert oor ’n oog waai.
In die middedorp het die tyd stadig geloop. Hier en daar is ’n nuwe gebou, hier en daar ’n opgeknapte ou gebou, maar die groot bakens is steeds daar. Die stadsaal staan steeds effens koninklik tussen sy wit pilare, maar verbeel sy haar tog ’n tamheid? Sy ry stadig en sien hoe ’n paar ou winkels plek gemaak het vir nuwerwetse restaurante, koffiewinkels en boetieks. Tafels en stoele staan gepak onder wyerandsambrele. Klere en ander ware spoel uit die binneruimtes tot op die sypaadjies. En die toeriste met hulle kakieklere en kameras. Afrika is gelyk aan safari.
Toe Cato ’n uur en ’n half later uit die bank stap, gaan sit sy oorkant die straat by een van die nuwe koffiewinkels. Is haar gesoek na bekende bakens ’n poging om haarself te troos dat sy na die regte plek toe teruggekom het? ’n Plek wat sy ken. Hier moet nog iets bekends wees, want sy het dringend nodig om ’n slag diep asem te haal. Of miskien nie soseer asem te haal nie, maar eerder met oorgawe uit te asem. Dit voel of sy in ’n vorige lewe laas haar asem heeltemal kon uitblaas sonder die vrees dat sy nie weer sal kan inasem nie.
Sy bestel koffie en terwyl sy daarvoor wag, bekyk sy die mense op die sypaadjie. Die studente lyk jonger as wat sy uit haar dae kan onthou. Miskien is dit net sy wat soveel ouer voel en heel waarskynlik lyk ook. Cato kyk drie bruingebrande langbeenmeisies agterna en voel ’n fladdering teen haar ribbes. ’n Paar jaar gelede was dit sy, Helen en Kristina. Vol selfvertroue, waagmoed en drif. Haastig om die lewe storm te loop. Onbewus van wat die toekoms dalk inhou. Dis seker nodig om ten minste een keer in jou lewe met soveel oorgawe en selfvertroue te leef, want met elke dwarsklap wat die lewe jou gee, verdwyn ’n stukkie selfvertroue, totdat jy net soms vaagweg kan onthou hoe dit gevoel het. ’n Skaduwee wat soms stil by jou verbyglip, maar nooit lank genoeg vertoef dat jy iets daarvan kan vasvat nie.
Toe die kelnerin die koppie koffie voor haar neersit, roer sy ingedagte twee sakkies suiker in en met die eerste sluk brand die soet haar keel. Dis byna walglik soet, maar op hierdie oomblik so vreeslik vertroostend. Sy keer haarself toe sy in die rigting van die koeke kyk.
“Cato?”
Sy skrik uit haar mymeringe en kyk na waar die stem vandaan kom. ’n Langerige man staan ’n entjie van die tafel af en toe sy opkyk, glimlag hy en kom nader.
“Dis wragtig jy.” Hy soen haar voordat hy op die stoel oorkant haar gaan sit. “Ek hoop nie ek sit op iemand se plek nie, maar ek moet eers hoor hoe dit gaan. Vader, wanneer laas het ons mekaar gesien? Jy lyk goed. Baie goed.” Hy frons skielik. “As jy nou vir my sê jy kan my nie onthou nie, gaan my ego dit nooit oorleef nie.”
“Hmm … jy lyk vaagweg bekend, maar ek is nie seker nie. Draai jou kop effens …” Maar dan begin sy lag. “O ja, jy is een van die land se gewildste sterre op die oomblik. Paul. Paul de Wet, as ek reg onthou.”
Hy lig haar hand en soen haar vingers. “Dankie tog … en jy moet net bylas: sepiester.”
Cato skud haar kop. “Beskeidenheid pas jou nie. Ek is seker op hierdie oomblik wonder die hele plek hoe ’n gewone sterfling soos ek so ’n celebrity ken.” Sy bekyk hom met aandag. “Jy lyk selfs beter as op die persfoto’s. Die glanslewe doen jou goed.”
“Klatergoud, sou my ouma gesê het. Alles van verbygaande aard.”
“Maar intussen moet dit sekerlik baie opwindend wees.”
“Daar is ’n paar voordele, maar vertel my liewer van jou. Laas toe ek gehoor het, was jy in Londen, happily married.” Hy kyk na haar hand en sy wonder waarom sy nog die troupand dra. Dit het miskien tyd geword om dit af te haal, maar aan die ander kant, wat maak dit saak?
“Ek is ’n weduwee.”
Die lag verdwyn soos sy geweet het gaan gebeur.
“My man is drie maande gelede in Londen in ’n motorongeluk dood.”
Hy sit agteroor op die stoel en trek sy vingers deur sy langerige hare. “Ek is jammer. Ek het nie geweet nie.”
“Jy weet wat sê hulle, die enigste manier waarop jy ongelukke kan vermy, is om die hele dag in die bed te bly. En selfs dan bestaan die gevaar dat jy uit die bed kan val.” Sy is teleurgesteld toe die glimlag nie terugkom nie, sê dan: “Kan ek vir jou ’n koffie koop? Ek wil hoor wat jy alles met jou lewe aanvang.”
Hy kyk op sy horlosie en sy kan die huiwering sien, maar dan ontspan sy lyf teen die stoel se rugleuning. “Dankie, maar laat ek vir jou nog een koop.” Hy roep die kelnerin nader en bestel twee koffies. Cato sien hoe die meisie hom onderlangs bekyk.
“Ek woon deesdae in Johannesburg, maar ons het nie my ouers se huis verkoop nie en wanneer ek Kaap toe kom, bly ek daar oor. Dis altyd ’n welkome verandering en voel gewoonlik soos ’n vakansie, al moet ek werk.”
“Verlief, verloof, getroud?”
“Soms verlief, maar beslis nog nie verloof of getroud nie. Ek het nie op die oomblik soveel tyd nie.” Vir die eerste keer glimlag hy weer. “In elk geval probeer ek nog herstel nadat jy my hart gebreek het.”
“Dit kon nie te erg gewees het nie. As ek reg onthou, het ’n baie mooi donkerkop jou getroos en jy het nie juis baie hartseer gelyk nie.”
“ ’n Man het mos darem sy trots ook.” Hy raak aan haar vingers en sy kyk na die manshand wat skielik so onbekend groot teen hare lyk. “Ek is jammer oor jou man … ek wens ek het iets beter gehad om te sê, maar dis ongelukkig die beste wat ek kan doen. Dit moes vir jou ’n helse skok gewees het.”
Sy kyk by hom verby na waar ’n man en meisie hand aan hand oor die straat gestap kom. “Ja, dis nou nie een van daardie dinge wat ’n mens ooit vir jouself toewens nie, maar dis seker deel van die lewe.”
“Hoe lank is jy al terug in die land?”
Cato kyk na haar horlosie. “Vier-en-twintig uur … min of meer.”
“Dan is dit selfs ’n groter toevalligheid as wat ek gedink het. Jy moet jou kontakbesonderhede vir my gee. Ek kom volgende week vir ’n liefdadigheidsfunksie Paarl toe. As jy nie besig is nie, kan ons gaan eet of nog ’n koffie gaan drink.”
Cato gee vir hom haar selfoonnommer en kyk hoe hy dit op ’n slanke selfoon stoor. Die moderne mens wat sy hele lewe aan piepklein elektroniese toestelle toevertrou. ’n Toestel wat dikwels vir geen rede nie besluit om nie meer te werk nie. Ook sommer op ’n dag net doodgaan.
Paul kyk op sy horlosie. “Ek het ongelukkig ’n ander afspraak, maar ek bel jou volgende week.”
Cato staan ook op en nadat hy vir die koffie betaal het, stap hy saam met haar tot by haar motor en maak vir haar die deur oop. Hy huiwer voordat hy haar vlugtig op die wang soen.
Sy kyk hom agterna toe hy wegstap. Waarom was hy destyds nie regtig ’n moontlikheid nie? Dis ironies dat sy op hierdie oomblik kan onthou hoe sy lyf gevoel het, maar nie waarom dit nie uitgewerk het nie. Miskien was hy nog effe jonk. Onafgerond. Sonder die nuanses en ondertone wat saam met die ouderdom kom. En sy nie volwasse genoeg om die potensiaal raak te sien nie.
Sy haal haar selfoon uit en skakel die eiendomsagent se nommer.
By die deur van die eerste woonstel steek sy vas, tot die fladdering op die krop van haar maag bedaar, en dan loop sy voor die vrou uit. Die woonstel is in ’n ou gebou en die vertrekke redelik ruim. Groot vensters sorg vir genoeg lig. En tog hang daar ’n effense benoude reuk. Miskien word die vensters nie dikwels oopgemaak nie. Die meeste meubels dateer uit ’n vorige era. Stoele met houtarmleunings en los lappe wat oor die waarskynlik afgeleefde sitplekke gegooi is. Houttafeltjies, ’n klein ovaal eetkamertafeltjie van een of ander donker hout.
Die agent verduidelik dat die eienaar ’n bejaarde enkellopende vrou is wat na ’n aftreeoord verhuis. Cato kyk na die enkelbed in die groter slaapkamer. Is dit van nou af haar lot ook? ’n Enkelbed. Is dit haar verbeelding of hang daar ’n gevoel van verlatenheid oor