Vier seisoene kind. Wilna Adriaanse
Читать онлайн книгу.
Sterk bakwerk om haar teen die wis en die onwis te beskerm. ’n Manlike voertuig met charisma. Sy wonder of hy ’n goeie humorsin het.
3
Jacob word wakker van ’n eentonige geluid, soos ’n by wat teen ’n ruit sukkel om uit te kom. Hy maak sy oë oop en kyk om hom, sonder om sy kop te veel te draai. Sy brein neem ’n rukkie om sin uit die beelde te maak. Oorkant die bed is dakhoogte vensters, met donkergroen gordyne wat dig getrek is. Regs en links is deure. Die een maak in ’n gang oop en die ander een lei na sy aantrekkamer en badkamer. Teen die oorkantste muur is ’n plat televisieskerm en voor die venster staan ’n groot rusbank en koffietafel. Hy het vergeet hoe groot die kamer is. Louise sê hy was nog altyd ruimtebedonnerd.
Hy sit regop en swaai sy bene van die bed af. Dis nie ’n by wat hy hoor nie, maar ’n grassnyer. Hy trek ’n kniebroek en T-hemp aan en loop stadig deur die huis. Sy ruimtebedonnerde huis. Georgie se kamerdeur is toegetrek en Jacob stap verder die gang af. Mathilda staan in die kombuis en toe hy agter haar praat, ruk sy om.
“Jy sal my hart laat staan!” Sy kyk op die groot muurhorlosie. “Slaap ook maar lekker laat, nè?”
Hy sit sy arm om haar skouers. “Ek is lankal wakker, maar het gelê en hoop iemand bring vir my koffie en ontbyt.”
“Lyk dit vir jou soos ’n hotel hierdie?”
“Waarom sny hulle so vroeg gras?” Jacob skink vir hom ’n beker koffie en stap daarmee op die agterstoep uit. ’n Entjie voor hom is twee werksmense besig om met ’n klein trekkertjie die groot grasperk te sny. Die swembad blink helderblou en hy trek sy T-hemp uit; toe hy klaar sy koffie gedrink het, duik hy in. Die water is kouer as wat hy verwag het, en vir ’n oomblik trek hy sy asem in voordat hy heen en weer begin swem.
“Gaan staan oumense se harte nie van sulke koue water nie?” praat ’n stem langs die swembad toe hy weer sy kop lig. Georgie sit op een van die gemakstoele met ’n beker koffie en ’n groot bak beskuit langs hom. Sy seunslyf is skraal en knopperig in die slaapbroek en T-hemp.
“Ek weet nie. As ek weer ’n oumens raakloop, sal ek vra.” Jacob lig homself uit die water en gaan sit langs Georgie. Hy sit sy arm om sy seun. “Ek hoop jy weet ek val nie vir die siekwees-verskoning van jou nie. Jy lyk vir my blakend gesond.”
Georgie staan op en gaan sit op een van die ander stoele, maar neem sy bak beskuit saam. “Jy’s nat.” Hy hoes ’n paar keer.
“Van wanneer af is jy allergies vir ’n bietjie water? En daai hoes klink nie baie oortuigend nie.” Hulle dans vanoggend om mekaar asof nie een die moed het om eerste te praat nie.
“Ek het vir die koshuisvader gesê jy was nou lank weg en ons het dringende sake wat ons moet uitpraat. En hy het gesê hy verstaan.”
“Het jy gisteraand met jou ma gepraat?”
“Nee, ek het aan die slaap geraak voordat ek haar kon bel. Ek sal haar vanaand bel.” Georgie vat ’n groot hap en kou stadig. “Is alles nou afgehandel … tussen julle twee?”
“Ja.”
“Wat van my goed wat nog daar is?”
“Sy sê sy het die meeste van die goed opgepak en dit sal saam met die res van die trek kom. Miskien kan jy van jou goed by haar los.”
“Sê asseblief vir my ek hoef nie elke vakansie heen en weer te vlieg nie.”
Jacob kyk in die donker oë oorkant hom. Behalwe vir die oë en hare is dit Louise se gesig. Hy het sy ma se goeie gene gekry. “Ons het besluit jy is oud genoeg om self te besluit, maar dit beteken ook jy is oud genoeg om die verantwoordelikheid daarvan te dra. Jy móét na haar toe gaan. Die detail van daardie kuiers kan julle twee uitsorteer.”
“Gaan jy vir jou ’n ander vrou soek?”
“Dink jy ek sal ’n ander een kan kry?”
Georgie draai sy kop skeef en eet eers nog ’n beskuit voordat hy fronsend antwoord. “Ek weet nie. Jy’s dalk bietjie oud, maar ma het altyd gesê vroue is mal oor jou, so daar sal seker een of ander malle wees wat dalk belangstel.”
Met een beweging staan Jacob op en voor Georgie weet wat hom tref, is hy in die koue water.
“Ek gaan jou by ChildLine aangee …” proes hy toe sy kop weer bo die water is.
“Dankie, as ek gelukkig is, vat hulle jou van my af weg omdat ek te oud is om na jou te kyk.”
“As jy weer vir jou ’n vrou soek, doen my ’n guns en soek een wat besig is met haar eie dinge.”
“Waarom is jy so gepla met my en ’n volgende vrou?”
“Henri sê sy stiefma dink hy is haar nuwe pet project en ek is nie lus daarvoor nie.”
“Ek het nie planne om nou gou weer ’n vrou te vat nie, so jy kan maar ontspan.” Jacob staan op om te gaan aantrek.
“O, en as jy dalk meisies huis toe bring en hulle slaap oor, moet in vadersnaam nie dat hulle kaal in die huis rondloop nie,” roep Georgie agter sy pa aan.
Jacob steek op die stoep vas en draai om. “As dit is wat julle in die koshuis gesels, moet jy dalk eerder by die huis kom woon.”
“Toe Bennie nou die oggend vroeg in hulle kombuis kom, het sy pa se girlfriend daar kaal gesit en koffie drink. Bennie sê die ergste was dat hy groter as sy geskrik het.”
“Ek sal nie vir jou ’n ma soek nie en ek sal nie meisies kaal in die huis laat rondloop nie. Enige verdere opdragte?”
“Moenie oor my worry nie en moenie my na sielkundiges toe stuur nie.”
Toe Jacob net na hom staan en kyk, haal hy sy skouers op. “Ouers vergeet kinders is nie blind en doof nie. Ek het lankal geweet julle gaan skei. Ek hoef nie allerhande pep talks te kry wat my moet verseker dat julle vir my lief is en dat julle albei steeds my ouers is nie. Op die oomblik is ek heeltemal orraait met die feit dat ek nou ’n geskeide kind is. Ek sal dalk later begin tik doen of ’n tatoe kry, maar dis anderdag se worries.”
“Ek het net een woord vir jou: stiefma,” laat Jacob oor sy skouer hoor terwyl hy weer die huis instap. Hy klim in die stort en daarna gaan sit hy in sy studeerkamer en skakel sy rekenaar aan. Hy kan sien Sonia was hard aan die werk. Die e-posse is afgelaai, uitgesoek en die belangrikstes is gemerk vir sy aandag. Daar is uitnodigings na partytjies by eksotiese bestemmings, versoeke vir optredes, versoeke om as seremoniemeester op te tree, om op ’n televisieprogram te verskyn en nog ’n paar vreemde en minder vreemde versoeke. Hy kyk na die uitnodigings. Hy beantwoord ’n paar e-posse, skryf twee persoonlike notas en maak ’n oproep na ’n kennis in die Kaap, terwyl hy kort-kort deur die groot vensters kyk. Hy hoop hy kry weer sy asem terug.
Die pad Stellenbosch toe lyk bekend en tog ook nie. ’n Bekende omgewing deur ’n onbekende bril, was Kristina se beskrywing destyds. Cato is nie seker watter kleur hierdie nuwe bril is nie, maar sy weet dis nie pienk nie.
Sy versit effens agter die stuurwiel. Sy hou van haar nuwe voertuig. Daar is iets gerusstellend aan die manier waarop die breë bande op die warm teeroppervlak suis. Dis ’n troosgeluid, besluit sy. Hierdie nuwe man in haar lewe is besig om vir haar te sê alles sal reg wees. Sy glimlag. Dit is wat sy wíl hoor. Dalk is hy besig om vir haar te sê haar kop raas.
Twee honde kom nader gehardloop toe sy voor Ben en Kristina se huis stop. Sy gaan by die kombuisdeur in en gee ’n diep snuif.
“Die hemel ruik so.”
Die bruin vrou wat met haar rug na die deur staan, draai om en steek haar arms uit. “Uiteindelik! My oë is al droog gekyk vir jou.”
Cato stap in haar omhelsing in en gee haar oor aan die warm lyf teen hare. “A, dis goed om jou weer te sien, Ma Katie. Hoe gaan dit?”
Katie tree effens terug. “Dis wat ek jóú moet vra.” Sy sit haar hand teen Cato se wang. “Ai, kind, ek is jammer oor jou moeilikheid. Die Here alleen weet