Vier seisoene kind. Wilna Adriaanse
Читать онлайн книгу.
nie, maar dit was net soveel moeite om alles op te pak en te besluit waarheen en wat om te doen.”
Katie vee oor Cato se hare asof sy ’n klein dogtertjie is. “Maar nou is jy hier en alles sal nou beter wees. Hier by ons huis ook.”
“Waar is sy?”
“Bo in die kamer. Ek het gesê as sy nie nou bietjie gaan lê nie, bel ek vir Ben. Ek het ’n pot tee gemaak. Vat dit sommer vir julle saam. Is jy nog so lief vir beskuit?”
“Ek is nie lief vir beskuit nie, ek is verslaaf aan jóú beskuit. Ek hoop jy het tyd gehad om al die blikke vol te maak.”
Katie maak ’n koekblik oop en haal ’n paar growwe beskuite uit wat sy in ’n bakkie op die skinkbord sit.
“Toe, loop nou, voor sy opstaan om te kom kyk wie hier is.”
Die huis ruik en lyk bekend. Hier en daar is ’n nuwe skildery teen ’n muur of ’n meubelstuk wat nuut oorgetrek is, maar dis al wat verander het. Sy dra die skinkbord teen die trap op en toe sy by die slaapkamerdeur kom, klop sy liggies voor sy die kamer instap.
“Room service. Mag ek maar binnekom, mevrou?”
Kristina laat sak die koerant en kom regop teen die kussings. “Bleddie hoog tyd. Ek was op die punt om te begin kla oor die diens.”
Cato sit die skinkbord op die tafel voor die venster neer en gaan sit langs Kristina op die bed. Hulle druk mekaar vas.
“Hoe gaan dit met jou?” Cato vleg haar vingers deur Kristina s’n.
“Dit gaan goed met my. Die dokter is tevrede dat dit maar een van daardie dinge is wat soms gebeur en dat dit nie noodwendig op ernstige probleme dui nie. Ek was nog net nege weke ver. Dis blykbaar ’n heel gewone gebeurtenis en niks om oor bekommerd te raak nie.”
“Dis seker ’n manlike dokter. Die vader alleen weet waarom hulle so ’n maklike deal in die lewe gekry het. Geen PMS, geen menstruasiepyne, geen hormone, geen rekmerke en geboortepyne en helaas ’n menopouse wat hulle na groener weivelde laat verlang terwyl ons arme vroue die vure van die hel in ons moet probeer blus.”
Kristina lag. “Ek sal vir die ginekoloog sê hy weet nie waarvan hy praat nie.”
“Wag net eers dat ek hom sien. Is hy oulik?”
“ ’n Ernstige man.”
Cato trek ’n gesig terwyl sy tee skink en weer langs Kristina op die bed kom sit. Sy doop ’n beskuit in die koppie en maak haar oë toe toe sy ’n hap neem.
“Donner, ek het verlang. Selfs na die beskuit.”
Kristina leun oor en soen Cato se wang skramsweg. “Ek is bly jy’s hier en wens ek kon vir jou sê alles sal nou makliker wees.”
“Ek wens ook jy kon dit doen, maar vir nou sal ek net tevrede wees om hier te sit en Katie se beskuit te eet. Dis troosgoed vir my binnekant.” Sy lig haar arm. “Memories are not shackles, Franklin, they are garlands.”
Kristina lag. “Daardie stem bring grootse herinneringe.”
Cato skuif haarself gemakliker teen die kussings. “Hoe gaan dit met Ben?”
“Ek het jou mos in die e-posse vertel hoe tevrede hy is. Ek dink na heelwat sielewroeging het hy nou die perfekte balans gevind en geniet hy weer sy werk. Hy doen sessies by die hospitaal se ongevalleafdeling, verder is hy betrokke by die universiteit se departement van gemeenskapsgesondheid, hy gee lesings by Psigiatrie, hy lewer praatjies oor die aarde heen.” Kristina sug. “Noem hom sommer net ’n one-man band. En hy is mal oor die afwisseling en die verskeidenheid. En op een of ander manier het hy ’n kundige op die gebied van studente en hul probleme geword. Of om meer akkuraat te wees, die jong volwassene.”
“Dink jy hy was al ooit spyt dat hy die kliniek in ’n gesondheidspa omskep het?”
“Nee. Hy het ’n baie oulike bestuurder aangestel en die terapeute en ander personeel is omtrent met die hand uitgesoek, so hy het nogal respek vir wat daar gedoen en aangebied word. Hy is nog nie oortuig al die alternatiewe behandelingsmetodes werk nie, maar hy is heeltemal bereid om dit ’n kans te gee.”
“Gaan julle weer probeer, of is jy bang?”
“Ek is bang, maar ek was al banger in my lewe. En ek wil die dokter glo dat hierdie miskraam nie noodwendig ’n aanduiding is van groot probleme nie.”
“Miskraam.” Cato skud haar kop. “Dis omtrent so ’n moedelose woord soos ‘weduwee’. Asof ’n mens nie die kol getref het nie. Ek het nou die dag in ’n fliek die volgende wyse woorde gehoor: Die dinge wat bepaal wie ons word, is gewoonlik die dinge wat ons nie gekies het nie.”
Kristina sug. “Hoe sal ons ooit regtig weet. Jy het eendag lank, lank gelede vir Van Wyk Louw aangehaal. ‘Ons is weerloos teen die swaar gebeure van die dinge’, of so iets. Dit is omtrent al wat ’n mens kan sê.”
Cato trek haar skoene uit en strek haarself langs Kristina op die bed uit. “Dink jy daar is mense met wie daar nooit slegte goed gebeur nie? Ek praat nie van die hallelujabendes wat maak asof die lewe ’n lied is nie – ek glo in elk geval hulle lieg die meeste van die tyd vir hulself en almal om hulle. Maar ek wonder of daar mense is met wie dit werklik altyd goed gaan. Wie se voorspoed hulle soms verveel.”
“Volgens die wet van gemiddeldes moet almal die een of ander tyd ’n opdraande tref. Die verskil lê waarskynlik daarin dat almal van ons ’n ander benadering tot ’n opdraand het. Sommige bult hulle spiere, haal diep asem en tel spoed op. Ander sit en bekyk eers die opdraand van alle kante en kerm oor hoe hoog dit is en hoe onregverdig dit is dat hulle daar moet uit.”
“Maar wat as jy werklik nie fiks genoeg is vir die opdraande nie?”
“Dan pak jy dit waarskynlik voetjie-vir-voetjie aan en wanneer jy moeg word, rus jy eers ’n bietjie.”
“Is dit wat jy gedoen het?”
Kristina glimlag. “Ek het nie die vaagste idee wat ek gedoen het nie. Op ’n dag het ek net geweet dis effens makliker en ek is nie meer so moeg nie.”
Cato wikkel haar tone. “Ek weet nie waarom ek jou vra nie. Julle Karoo-kinders is soos bleddie vetplante. Hoe swaarder dit met julle gaan, hoe geiler groei julle. Ons stadskinders het water en beskutting in oormaat nodig. Julle wortels groei waarskynlik vir ’n miljoen jaar op dieselfde plek. Ons wortels groei vlakker, want ons is nooit heeltemal permanent op ’n plek nie.”
“Daar is mense wat glo dat ons voor ons geboorte die lewe kies waarvoor ons op aarde kans sien.”
Cato lag hardop. “Daar is ook mense wat glo hulle is al deur Marsmanne ontvoer en swanger gemaak.”
Kristina draai op haar sy en speel met die kettinkie om Cato se arm.
“Kris, het jy ook destyds agtergekom die mense wat die meeste te sê het, is dié wat eintlik nie ’n clue het nie? Dié wat weet, is stil, want hulle wéét. Hulle weet daar is nie ’n woord lank genoeg of swaar genoeg om werklik ’n verskil te maak nie.” Die laaste woorde is ’n sug. Sy is by die huis, dink Cato. Veilig tussen haar mense.
Dan swaai sy haar bene van die bed af. “Amper vergeet ek, die bankbestuurder wag vir my.”
Cato ry stadig tussen die laning bome deur en sien hoe ’n wit rokie regop en lui van die gesondheidsoord af in die lug opstyg. Asof verhewe bo die aanslag van die ligte bries. Die herinneringe lê soos voetspore om haar. Die eerste keer toe sy en Helen vir Kristina kom kuier het. Hoe geskok hulle was toe hulle haar sien. Sal ’n mens aarde toe kom as jy voor die tyd weet wat vir jou wag?
In die dorp draai sy regs in Victoriastraat. Die platane en eike lyk soos eerstejaars in hul nuwe klere. Vars en nuut. Byna oorywerig om hulself ten toon te stel. Net om oor ’n paar maande gestroop te word en eindelik kaal te staan in die wind en weer.
Onwillekeurig soek sy na bekende gesigte op die sypaadjies, maar dis vreemdes wat terugkyk. Oë vol drome. Drome wat strek van prinse op