Tik. Piet Steyn
Читать онлайн книгу.
se hand. “Druk sy arm op die grond vas,” sê Vader asof dit ’n hondjie is wat gedokter moet word.
Langs Charlie kom ouboet Gerrie met ’n brul orent, vee sy mond aan ’n swart mou af, val met sy knieë op Charlie se arm neer en grawe sy vingers in sy oë in. Gerrie het beslis nog nie van die draai van die ander wang gehoor nie. Charlie voel die prik van die naald en dan hoe die heerlike kalmte van gisteraand weer oor hom spoel. Die geklop in sy kop word stil, selfs Slangnek lyk nou soos ’n liefdevolle pappa wat net die beste vir hom wil hê. Sy gedagtes is besig om af te skakel … Charlie stry daarteen; hy wil nie dat hierdie hemelse geluksaligheid ophou nie.
Vader se stem klink asof dit van ver deur dik miswolke eggo: “Jy wil nie luister nie, broer Charlie. Hoekom skop jy teen die prikkels? Jy gaan nog soebat vir die genade van die naald. Sluit hom weg, broers, hierdie een sal ons moet inbreek soos ’n halsstarrige perd, totdat hy die insig van die wysheid verkry het.”
13
Die pyn klop in Charlie se heup. Hy maak een oog oop en word stadig bewus van sy omgewing: ’n knopperige klapperhaar matras wat ongemaklik in sy stuitjie en skouerblaaie inboor, die stank van Jeyes Fluid in ’n slopemmer of ’n ding wat al lankal leeggemaak moes gewees het. Hy hoef nie eens te kyk nie, hy is in ’n sel, hulle stink almal dieselfde. En hy is kaalgat, soos die dag toe hy in die lewe gekom het.
As daardie eerste inspuiting hom soos ’n krokodil met gordelroos laat voel het, het die tweede een hom saam met al sy ellendes in ’n diep put van depressie gegooi. Hy voel of ’n trein met tien koletrokke oor hom is, sy mond is droog en as hy probeer sluk, sit sy tong aan sy verhemelte vas.
Charlie maak sy ander oog ook oop; ’n streep sonlig val vanuit ’n hoë tralievenster deur die stowwerige lug op sy gesig en hy kruis sy arms oor sy voorkop. Sy lyf vra weer na daardie swewende heerlikheid, die paar oomblikke ná die naald, voordat alles swart word. Hy onthou iets soos ’n groen woud met baie skaduwee en blomme en yskoue kabbelende waterstrome, weg van al die swaarkry van hierdie wêreld. Daar was musiek, hy is seker daar was musiek ook – strelende sagte vioolmusiek wat draai en kalmeer en saam met sy lyf deur die boomtoppe gesweef het. Dit is dus hoe dit voel om ’n junkie te wees …
“Vergeet dit, ou vriend,” sê ’n skor stem van iewers aan die ander kant van die vertrek, “daar’s nie regtig so ’n plek nie. Ek weet, ek was ook al daar.”
Charlie kyk vlugtig, kreun en knyp sy oë toe, moenie sê dis nog ’n bleddie kamermaat met ’n pyp en ’n wit Mosesjas nie. Charlie buig sy linkerbeen sodat hy darem nie so oopkastrol voor ’n vreemdeling lê nie; ’n man kan nie vandag se dae te versigtig wees met vreemdelinge nie.
“Ek weet jy is wakker, het jou sien rondloer.” Weer dieselfde stem. “Die beste is om regop te kom en water te drink. As jy so bly lê, gaan jy vrek.”
Charlie dwing sy oë oop, draai sy nek. Dit ís ’n sel, ook met die sandsteen van die omgewing gebou en met ’n nuwerige plafon van beton en ’n swaar bo-en-onder-deur wat met yster versterk is. Hy swaai sy bene van die bed af. Waar sou daai spookstem vandaan kom? Dit is ’n langerige vertrek, sien hy nou, wat deur dik tralies afgeskort is om twee selle te vorm, elk met sy eie hoë tralievenster en houtdeur. Dit moes seker jare terug die plaas se stalle gewees het; selfs die baksteenkrip is nog daar teen die agterste muur.
In die sel langsaan sit-lê ’n man op ’n bed, sy rug teen die muur. Hy het ’n sout-en-peper baard en ’n bos swart hare; sy kakiekortbroek en -hemp met die blou sakke is gekreukel en vuil. ’n Paar stewige Cat-stewels staan voor die bed en ’n verbleikte velthoed hang aan die voetenent, die sweetband en breë rand swart gevlek deur sweet. Charlie sien nou dat hy verniet bekommerd was oor sy kaal gat, hierdie perd kolf ooglopend vir die regte span.
“Daar’s drinkwater voor jou bed,” sê die man en beduie.
’n Groot enemmelblik met water staan op ’n leё teekis voor Charlie se bed. Sy denim, geruite hemp en blou trui lê langs die beker, gewas en netjies opgevou. Charlie spoel sy mond uit en neem eers een versigtige sluk van die koel water voordat hy die blik ledig. Hy druk sy neus onder sy kieliebak in … Iets is fout. Iewers het hy bespuit geraak met moffie juice wat baie lekker ruik. Daar is g’n teken van ’n sweetreukie nie. Dalk is hy rêrig in die hemel!
“Hulle het jou gebad en jou klere geskrop toe jy in droomland was.”
“Wie?” Charlie skrik half vir die kraak in sy stem; hy klink vir homself onherkenbaar.
“Die susters van die gemeente.”
Susters? Charlie is egter te ingenome met sy nuwe voorkoms om dadelik te antwoord. Fok, hy het laas so lekker geruik toe sy ma nog sy doeke omgeruil en sy boude met Johnson & Johnson gepoeier het. Hy voel aan sy gesig, die baard is nog daar.
“Ek het gesê hulle moet jou baard los, mens weet nooit,” sê Charlie se buurman. “As jy nog water wil hê, bel kamerdiens.” Hy verskuif effens op die bed en kry sy rug in ’n gemakliker posisie, lag dan as hy sien hoe Charlie in sy sel rondloer. “Nee, daar’s nie regtig ’n telefoon nie. Moer sommer met die blik teen die deur, dit werk gewoonlik.” Die man betrag Charlie van onder ’n paar woeste wenkbroue. “Ek is Calla van Niekerk,” sê hy.
Charlie staan swaar op en sukkel hinkend na die kommode met die stink emmer wat in die een hoek staan. Hy maak sy blaas leeg en stap dan terug na die bed. Sy klere ruik na Sta-Soft. Die onderbroek is meer gat as materiaal en dit is seker nou tyd om dit agterstevoor aan te trek. As hy eendag weer by ’n Pep kom, sal hy ’n paar nuwes moet kry, ’n man kan nie so rondloop nie … Sê nou hy kry ’n gelukkie! Gmf! Om wat mee te maak?
“Ek’s Charlie,” sê hy terwyl hy sy tekkies vasknoop.
“Charlie wie?”
Hy gaan lê steunend op die bed. “Sommer net Charlie, dis genoeg.” Ná ’n ruk vra hy met ’n sug: “Wat maak jy hier?”
“Ek weet te veel.”
Charlie oordink die antwoord ’n ruk voordat hy weer praat. “Waarvan?”
Die man lig sy bolyf van die muur, en kom dan heeltemal regop op die bed, staan en staar na buite met sy elmboë op die klipvensterbank. Hy is ’n lang, frisgeboude man, sy arms en bene bruingebrand, sy gesig ook, behalwe die wit stuk voorkop waar die son seker nooit onder die velthoed se rand inkom nie. Hy het ’n paar swart rugbykouse met twee wit strepe aan wat soos opgerolde worse om sy enkels hang.
“Ek boer naby Newcastle, nie ver van hier nie,” sê die man. Hy staan steeds stil en staar na iets anderkant die tralies. “My … my vrou het agter hierdie klomp verdomde hippies begin aanloop. Sy het ’n ding gehad vir hulle leier en dit waarvoor hulle staan: liefde en vrede vir almal.” Hy grinnik. “Vrye liefde en tik as jy my vra. Kyk net hoeveel liefde en vrede het hulle vir ons twee gegee.”
Ag hel, dink Charlie. Hulle het ten minste sy smerige klere en agterent gewas, en hy het wragtag nie ook nog krag vir hierdie man se huismoleste nie. Elke sport het maar sy beserings, het sy pa gesê toe Ma die pad gevat het. Wat vir hom wat Charlie is nou belangriker is, is om meer uit te vind van hierdie plek. Watse mal plek is dit presies, hierdie hool met sy vaders en broers en susters en tik en die hel weet wat nog. As jy wil uitbreek uit ’n plek, moet jy jou huiswerk goed doen; jy moet weet waarvoor jy jou inlaat. Hier gaan hy nie bly nie. Geen spul weird dropouts met rokke gaan hom hier hou en ’n druggie van hom maak nie!
Maar oukei, die ou langsaan is sy enigste bron van inligting, laat hy dan maar probeer. “Wat het van jou vrou geword?” vra Charlie so vriendelik moontlik.
Die man se kneukels word wit om die tralies. “Die hoofpoephol, die een wat hulle Vader noem, het glo ’n visie gehad dat die Groot Vader haar vir hom as vrou bestem het. Hy praat van ‘die ring van samevoeging’. Nou ja, hierdie ring, sê die poephol, is om hulle voltrek, maar ek sê vir jou dit het nie gebeur voordat sy vyfhonderd van my beste vleismerino’s vir hom gegee het nie, en dit het gebeur toe ek vir besigheid in die Kaap was.” Hy slaan met sy vuiste op die vensterbank. “Hy kan haar maar hou, sê ek vir jou. Hy moet haar vat, sy’s nou gebruikte