Rebecca. Wilna Adriaanse
Читать онлайн книгу.
sou sy gesê het sy wil ’n klerk wees of enige iets anders wat beskikbaar is.” Julian skud sy kop. “As ek moet raai, sal ek sê iemand het haar uitgedaag om dit te doen of sy is onder die invloed van een of ander middel.”
“Sy lyk darem nie vir my gevaarlik nie,” werp die chauffeur teë en skakel die motor aan.
“Hoe lyk ’n gevaarlike mens, Salie?”
“Ek weet nie, maar sy lyk maar soos vandag se jongetjies.” Hy klik sy tong. “Shame, die kinders sukkel ook maar deesdae om werk te kry.”
Julian maak sy aktetas oop en haal ’n lêer uit. Toe hulle om die pilaar ry, is die drie figure ’n entjie voor hulle. Julian kyk na die gemaklike swaai van haar heupe. Sy stap soos iemand wat weet sy word agternagekyk, dink hy. Nee, korrigeer hy homself dadelik. Dis nie heeltemal waar nie. Sy stap soos iemand wat nie omgee om agternagekyk te word nie. Dis wat ’n mens ’n ongeërgde stap sal noem.
Toe die motor langs hulle kom, lig sy haar hand in ’n groet en dan staan en wag sy doodluiters langs die veiligheidswagte dat die roldeure moet oopskuif. Julian kyk net vlugtig om en sy blik val op die swart woorde voor op haar wit T-hemp. I think, therefore I am single. Die woorde span oor die rondings van haar borste en hy is verbaas dat hy dit nou eers raaksien.
“Lot se vrou het in ’n soutpilaar verander toe sy teruggekyk het,” waarsku Salie van die voorste sitplek af.
“Ek wil net seker maak hulle kry haar uit die gebou uit.”
“Jy het wát gedoen?”
“Ek het vir hom in die parkeergarage gewag en gesê ek wil die werk hê.” Rebecca lê agteroor teen die rusbank se kussings, haar kaal voete op die koffietafel.
“Dis nie soos ’n mens aansoek doen vir werk nie, Becca! My magtig, die man het seker gedink jy het êrens ontsnap. Waarom het jy nie ’n afspraak gemaak nie?”
“Ek hét gebel en die sot op die sentrale het my deurgeskakel na die personeelafdeling en daar het een of ander imbesiel gesê daar is nie so ’n pos beskikbaar nie. Met my tweede oproep het ek by ’n sekretaresse of so iemand uitgekom. Sy het my koel meegedeel dat hy eers oor twee weke beskikbaar is, maar dat ek in elk geval eers vir haar moet sê waaroor ek hom wil sien, en toe ek haar sê, het haar stem nog ’n paar grade gedaal en sy het my baie duidelik laat verstaan dat ek van my sinne af is: ‘Doktor Hoffman is nie op soek na ’n assistent nie.’#” Rebecca sê die laaste woorde deur stywe lippe en Deborah lag.
“Ek weet in elk geval nie wat jou laat dink het jy kan die werk kry nie. Koop die koerant en soek iets anders. Dis nie asof jy ’n CV het wat mense gaan laat kwyl nie.”
Rebecca trek haarself regop teen die kussings en haar stem klink beslis toe sy praat. “Ek is vyf en twintig jaar oud en besit die klere aan my lyf en ’n paar stukkies in ’n rugsak onder my bed. Ek is intelligent, hardwerkend, eerlik … en watter eienskappe mense ook al belangrik vind. Ek is klaar met waitressing, ek het genoeg in klein buitekamertjies geslaap en in die son gewerk. Ek soek nou ’n regte job wat goed betaal. Ek wil vir my ’n blyplek koop en genoeg geld in die bank kry sodat ek weer eendag die pad kan vat, nie net om te gaan werk nie, maar om myself ook te verryk. Ek wil die luuksheid hê om dae lank in museums rond te loop of êrens langs ’n afgeleë strand saam met die dolfyne te swem. Ek vra nie baie nie, net genoeg sodat ek eendag ’n plek het om na toe terug te kom as ek te oud is om rond te loop.”
“Maar doen dan aansoek by ’n regsfirma. Waarom wil jy nou een of ander man se assistent gaan wees?”
“Wat dink jy gaan ek by ’n regsfirma verdien? Ek gaan ’n klerk wees wat dag vir dag verslae en uitsprake moet navors. Ek is te ongeduldig daarvoor. Én …” Sy hou haar hand waarskuwend in die lug toe sy sien Deborah wil iets sê, “… ek kan blêddie goed organiseer en delegeer.”
“Goed. Ek hoor jou,” gee Deborah moed op. “Maar Julian Hoffman is seker nie die enigste werkgewer wat op soek is na bekwame personeel nie. Doen ’n bietjie navraag, gaan sien ’n agentskap, lees die koerant … êrens moet daar nog maatskappye wees wat iemand soos jy kan gebruik.” Deborah is uiteindelik klaar met die verf van haar toonnaels en sy sit tevrede regop.
“Ek het nie gesê hy is die enigste een nie. Ek sál verder soek, maar aangesien ek gehoor het hy het dálk ’n pos beskikbaar, het ek gedink ek begin daar. Buitendien gaan ek ook nie êrens in ’n obskure kantoortjie sit nie. Dis nou ’n geval van alles of niks.”
“Ek wens jou sterkte toe. Ek is maar te dankbaar dat ek nog ’n werk het, al dink jy dis vervelig om met rekenaars te werk.”
“Ek dink nie dis vervelig nie, ek is net beter met mense as met masjiene.”
Deborah bly haar ’n antwoord skuldig toe iemand aan die woonstel se deur klop en sy opstaan om die deur te gaan oopmaak.
Rebecca hoor William se stem en sy roep na hom. ’n Bos donker hare en ’n baard kom eerste om die kosyn en dan volg die res van ’n kort, blokkige man.
“En as jy so uitgestrek lê asof jy met vakansie is, ek dog jy gaan vandag job hunting doen!” groet hy met die intrapslag.
“Ek hét my eerste onderhoud gehad en aansoek gedoen vir ’n pos by ’n groot maatskappy,” antwoord Rebecca op meerderwaardige toon.
“Vra haar waar was die onderhoud!” roep Deborah uit die kombuis.
“Dit maak nie saak waar dit was nie, die punt van die saak is, ek het die grootbaas self ontmoet en hy weet nou ek stel in die pos belang.” Rebecca laat haar nie van stryk bring nie.
“Sy het die man in sy parkeergarage ingewag en vir hom gesê sy soek ’n job,” kom Deborah praat-praat die klein sitkamertjie binne met ’n bottel wyn en drie glase.
“Van wie praat julle nou?” William kyk vraend van die een na die ander. Die fyn sproete op sy voorkop is skielik meer sigbaar omdat hy frons.
“Sy het vir Julian Hoffman by sy kar ingewag en haarself gewillig verklaar om sy persoonlike lyfkneg te wees.” Deborah skink die glase vol en beduie vir die ander twee om te kry.
William kyk met vonkelende oë na Rebecca en lig sy gebalde vuis. “Becca for president! Viva!”
“Die man kon haar laat arresteer het vir betreding van sy eiendom,” gooi Deborah koue water op William se uitgelatenheid.
“Deborah, as ek moet wag om by al hierdie potensiële werkgewers onderhoude te kry, gaan ek oor vyf jaar nog nie werk hê nie. ’n Mens moet soms die onverwagte doen om die nodige aandag te trek. Op hierdie manier spaar ek hulle en myself eindelose moeite. En, vaderland, die man kan mos sien ek is onskadelik.”
Albei se blikke draai na haar en twee paar wenkbroue lig asof hulle dit geoefen het.
“Het jy só gegaan?” Dis William wat na ’n paar slukke vra terwyl hy na die langbroek met die sakke op die bobene en die wit T-hemp kyk. “Moenie my verkeerd verstaan nie, ek dink jy lyk pragtig, ek wonder maar net.”
“Wel, ek is jammer dat ek nou nie ’n pienk pakkie, hoëhakskoene en beige kouse gehad het om aan te trek nie, maar my klere is skoon en heel.” Sy snuif ongeërg aan die wyn in haar glas.
“Het jy al ooit van iets soos eerste indrukke gehoor, Becca?” wil Deborah weet. “Dis nogal belangrik, veral vir mense soos daardie. Jy probeer jouself nie aan so iemand verkoop terwyl jy soos ’n kruising tussen ’n feminis en ’n vryheidsvegter lyk nie.”
“Die enigste ding wat te koop is, Deborah, is my vaardighede. En dit bly dieselfde, of ek nou klere aanhet of kaal is. Power dressing gaan my nie ’n beter kandidaat vir die pos maak nie.”
Deborah kyk hulpsoekend na William. “Dis hopeloos en ek kan jou ook nie vra om te help nie, want dis net die tipe ding wat jy ook sal doen.” Deborah gee ’n diep sug asof sy moeg is. “As ek sy was, het ek my klerkskap by ’n regsfirma gaan doen en myself opgewerk tot waar ek my eie tjek kan uitskryf, maar nee, madam is mos te goed om die pad van al die ander