Rebecca. Wilna Adriaanse
Читать онлайн книгу.
blik gaan oor die deelnemers wat met die laaste putjie besig is en sy sien hoe Julian Hoffman afslaan. Dis ’n goeie hou en sy wonder waar kry hy tyd om soveel te oefen. Dis geen wonder ’n mens kry nie ’n afspraak by hom nie. Een vir een slaan sy medespelers ook af en sy begin stadigaan na die klubhuis beweeg. Dis waarskynlik haar beste kans om hom te sien.
Sy hoef gelukkig ook nie té lank te wag nie, en te oordeel na die ander se gelukwensinge lyk dit of hy ’n besonder goeie telling behaal het. Hy is steeds besig om te glimlag toe sy langs hom inval.
“Doktor Hoffman …”
Hy glimlag steeds toe sy blik op haar val en dan is daar, ’n oomblik lank, ’n vraag in die donker oë voordat hy antwoord: “Juffrou Fagan, waarom is ek nie verbaas nie?”
Sy is beïndruk. Hy het haar gesig én van onthou.
“Jy is ’n moeilike man om in die hande te kry.” Die feit dat hy nie een van die veiligheidsbeamptes nader roep nie, gee haar moed.
“Ek moet ongelukkig werk vir my geld,” laat hy droog hoor.
Sonder dat sy dit bedoel, gaan haar blik na die gholfbaan agter hom en haar wenkbroue trek effens vraend omhoog. Sy hoor hom lag en sy kry weer dieselfde gevoel as op die dag in die parkeergarage. Asof sy lag net daar is om haar aandag af te trek.
“Jy sal my nie glo as ek sê hierdie is ook maar werk nie, nè?”
Sy skud haar kop. “Ek ken werk wanneer ek dit sien.”
Steeds roep hy niemand nader nie en die paar mense wat geduldig staan en wag om met hom te praat, se hulp word ook nie ingeroep om van haar ontslae te raak nie. Rebecca besluit dis nou of nooit.
“Ek hoor jy het nog nie iemand aangestel nie. Ek stel steeds belang.”
Sy donker oë trek na mekaar toe. “Moet ek bekommerd raak dat jy so baie van my doen en late weet?”
“Ek is onskadelik. Ek soek regtig net ’n werk.”
“Kan ek ’n paar agentskappe aanbeveel?”
Rebecca skud haar kop. “Miskien moet ek myself beter uitdruk. Ek is kieskeurig en soek nie sommer net enige werk nie.”
“Ek is bly, want dan sal jy seker ook verstaan as ek sê ek is kieskeurig wie ek in so ’n pos aanstel.” Die blik in die donker oë weerspreek steeds die lagplooitjies om sy mond.
“Dis verblydend, want dit beteken jy sal net die beste wil aanstel.”
“En jy reken jy is die beste kandidaat vir die werk?”
Rebecca knik ernstig. “Jy sal nooit jammer wees nie.”
’n Baie mooi meisie verskyn langs hom en sy arm gaan asof werktuiglik om haar skraal lyf. Rebecca kan nie help om ’n oomblik te staar nie. Van die wortels van haar heuningbruin hare, tot by haar toonnaels, is sy die verpersoonliking van die woord perfeksie. Rebecca wonder wat die “informele” langbroekpak haar uit die sak gejaag het. Heel waarskynlik ’n bedrag gelykstaande aan ’n deposito vir ’n motor.
“Julian …?” Haar stem is soos fluweel. “Hulle wag vir jou om ’n foto te neem.”
“Ek kom.” Sy blik verskuif terug na Rebecca. “Kom sien my Maandagoggend agtuur.”
“En hoe kom ek by al jou onderdane verby?”
Vir die eerste keer waaier daar plooitjies langs sy oë. “Ek dog jy sê jy kan alles doen.”
Rebecca glimlag. “Ek sal Maandagoggend daar wees.”
Hy knik en begin omdraai.
“Dankie,” roep sy agter hom aan.
“Moenie so vinnig dankie sê nie. Ek is net op die oomblik in ’n goeie bui, ek het niks belowe nie.”
Sy knik en kyk hoe hy saam met die mooi vrou wegstap. ’n Oomblik lank voel sy lus om ’n dansie te doen. Dit help soms om die onverwagte te doen.
“Wie is dit?” Angela kyk skuins oor haar skouer terug na waar Rebecca steeds met ’n wye glimlag staan.
“Iemand wat werk soek.”
“Van wanneer af hanteer jy self personeelonderhoude?” Sy haak by hom in.
“Sy het Woensdagmiddag onder in die parkeergarage gewag en gesê sy wil Ernst se pos hê.”
Haar helder lag klink op. “Dis nou wat ek opportunisties noem.”
Julian antwoord haar nie en sy kyk met ’n effense frons na hom. “Jy oorweeg haar sekerlik nie vir die pos nie!” sê Angela verontwaardig en kom tot stilstand.
“Ek is nuuskierig waar sy aan die storie kom. Dis nie ’n staatsgeheim nie, maar ek adverteer beslis ook nie die pos nie.”
Angela stap kopskuddend verder. “Die wêreld is vol vreemde mense.”
“Dis onregverdig dat jy net vir die son kan kyk, dan raak jy bruin, en ek moet ure lê en dan raak ek net pienk.” Irene kyk na Rebecca wat haar donker hare sit en uitborsel.
“Maar dink net hoe gaan my vel lyk teen die tyd wat ek veertig is, en dan is jou vel nog die ene room en perskes,” spot Rebecca terwyl sy haar vriendin se beeld in die spieël dophou.
“Wat gaan jy aantrek?” ignoreer Irene Rebecca se woorde.
“Hoe bedoel jy wat gaan ek aantrek? Ek ís aangetrek.”
“Dis ’n werksonderhoud, Becca. Nie ’n oudisie vir een of ander konsert nie.” Sy kyk na die smaraggroen Indiese romp en skelpienk-en-groen bypassende moulose toppie wat Rebecca dra. Die romp sit net onder haar knie, die toppie vou vleiend voor oormekaar, en daarby dra sy ’n paar plat sandale. Sy maak haar hare argeloos in ’n los bolla agter haar kop vas en die enigste grimering wat sy dra, is maskara en ’n smeersel kleur aan haar lippe. Haar bene en arms is bruin gebrand na die naweek op die strand en op haar neus is daar ’n paar fyn sproete sigbaar. Die groen in haar klere laat haar vreemde groen-grou oë donkerder vertoon.
“Jy klink al meer na Deborah. Los my dat ek lyk soos ek wil. Ek is skoon en my klere is heel en betaal. As hy teen my wil diskrimineer omdat ek nie ’n Gucci-pakkie dra nie, dan wil ek in elk geval nie vir hom werk nie.”
“Ek wil net nie hê iets soos klere moet jou kanse verongeluk nie,” paai Irene.
“What will be, will be, my goeie vriendin. Ek glo vas daaraan. Of ek nou vanoggend soos oorlede Coco Chanel daar instap, of net in my evasgewaad, die uitkoms is reeds in my sterre geskryf.”
“Ek moet daar van jou verskil,” lag Irene. “Ek dink tog jou kaal lyf gaan ’n verskil maak.”
“Ek is byna lus en wed jou dat hy nie sal kyk nie.”
“Nee, o hemel! Op die ou end sit jy in die tronk of in ’n inrigting en ons moet heen en weer ry om vir jou te gaan kuier.”
“Ai!” Rebecca skud spytig haar kop. “Ek kon nou maklik ’n paar rand gemaak het.”
“Is hy so aantreklik soos op die foto’s?” praat Irene die onderwerp weg.
Rebecca trek haar gesig op ’n plooi. “Eintlik nog beter, want hy het ’n baie mooi stem en oë waaroor die meeste vrouens seker drome droom. Én hy het die sex appeal van Hugh Jackman en George Clooney. Jy moet sien hoe kyk die vrouens hom agterna.”
“Ek dog die natuur sorg altyd vir balans.” Irene pruil ontevrede. “Niemand is veronderstel om álles te kry nie.”
Rebecca glimlag. “Troos jou daaraan dat hy darem ietwat meer boers as die menere Jackman en Clooney lyk.”
“Wat beteken dit?”
“Ek weet nie. Hy gee my net die indruk dat hy nie ontuis op ’n plaas sal wees nie. Daar is sonplooie langs sy oë en hy het groot, sterk hande.”
“Is jy seker dis soos ’n boer lyk?”
Rebecca