Rebecca. Wilna Adriaanse
Читать онлайн книгу.
net, slim het sy baas gevang.”
“Gelukkig weet ek nie wat die uitdrukking beteken nie.”
“Kyk na jouself.”
Rebecca knik. “Geniet die aand.”
Hy gee ’n gepynigde kreun. “Ek het skoon daarvan vergeet. Waar gaan ek op so ’n kort kennisgewing iemand kry om saam te neem?”
“Jy is so oulik as wat jy beskeie is. Ek wed jou jou swart boekie is alreeds oop en vyf minute van nou af staan daar ’n tou wat wil saamgaan.”
“Probeer jy nou jou eie gewete sus?”
“Baai, Gert.”
Al wat sy hoor, is ’n grom en sy skakel laggend Irene se selfoon af en sit dit op die bedkassie neer.
“Dankie en jammer dat ek jou al weer so vroeg kom pla het.”
“Waarom trek jy nie sommer net in nie? Dit sal jou eindelose taxi-ritte en staptogte teen die berg uit spaar en ek sal nie meer snags lê en wonder of iemand nie ’n mes tussen jou ribbes ingedruk het nie.”
“Waarom sal iemand ’n mes in my ribbes wil steek. Ek het niks wat enige iemand wil hê nie.”
“Mense word nie net vir hulle besittings vermoor nie, Becca. As jy die koerante lees, sal jy dit sien.”
“Ek lees die koerante en ek sien ook dat onskuldige mense in ’n trein in Madrid klim en opgeblaas word. Ek lees van kinders wat van honger sterf en selfmoordbomaanvallers wat hulle lewe gee vir een of ander saak. Hoe beskerm ’n mens jou teen waansin, en is jy veiliger hier agter jou diefwering en sekuriteitshek as wat ek op straat is?”
“Jy praat soos ’n dom mens.” Irene sit regop teen die kussings.
Rebecca staan op en strek haarself uit. “Ek sal graag langer wil kuier en met jou oor daardie stelling debatteer, maar daar buite is ’n man wat dolgraag wil weet wat ek alles vandag gaan doen én hy wil dalk nog foto’s van my neem.”
“As ek jy was, het ek polisie toe gegaan. Dis ’n skending van jou privaatheid.”
“En al die pret mis!” Sy skud haar kop terwyl sy tot by die venster stap en afkyk straat toe. Daar word nog ’n warm dag vir die Kaap voorspel en selfs van hier af kan sy die donker sweetkolle op die man se hemp sien uitslaan.
“Miskien moet ek vandag Clifton toe gaan. ’n Dag op die strand kan hom net goed doen. Dink net aan die foto’s wat hy vir Julian Hoffman kan terugneem.”
“Rebecca, ek demp nie graag jou entoesiasme nie, maar jy wil nie hê topless foto’s van jou moet op ’n potensiële werkgewer se lessenaar beland nie.”
Rebecca kyk gemaak verbaas af. “Daar is niks met my borste verkeerd nie.”
“Mooi of lelik, jy wil hulle nie êrens in ’n lêer hê nie,” waarsku Irene beslis.
“Jy maak of ek gewoonlik topless rondloop.” Rebecca pruil ontevrede.
“Dan verstaan jy my verkeerd. Ek ken net daardie kyk in jou oë en dit voorspel gewoonlik moeilikheid vir iemand.”
Rebecca gaan staan voor die spieël. “Dink jy die rooi bikini gaan beter foto’s maak as die gele?”
“Nie een van die twee nie. As jy nie jou klere kan aanhou nie, moenie strand toe gaan nie.”
“Dit gaan so vervelig wees.” Rebecca tel haar skouersak al sugtend op.
“Jy gaan eendag baie dankbaar wees oor hierdie stukkie raad.” Irene trek die beddegoed oor haar skouer. “Loop nou. Ek kan nog ’n halfuur slaap voordat ek moet opstaan.”
“Wat bedoel jy hulle weet nie waar sy woon nie?” Julian frons ergerlik.
“Lees die verslag. Hulle kon eintlik baie min oor haar uitvind. Sy was ’n enkelkind en albei haar ouers het in ’n motorongeluk gesterf toe sy ses jaar oud was. Sy het by haar ma se suster hier in die Kaap grootgeword, maar die familie woon nie meer hier nie en die kinders is redelik oor die land versprei. Volgens haar skoolverslae was sy ’n besonder skrander leerling en sy het haar BComLLB-grade cum laude geslaag. Gedurende haar hoërskooljare was sy naweke ’n kelnerin by ’n restaurant en as student het sy ook saans en naweke by ’n restaurant in Stellenbosch gewerk. Nadat sy graad gekry het, het sy vir twee jaar verdwyn. Vermoedelik oorsee gaan werk. Sy het drie maande gelede weer haar opwagting gemaak.” Stephen kyk op die vel papier in sy hand. “Die tiende Desember, om presies te wees.”
“Het hulle iets oor vriende uitgevind?”
Stephen begin weer lees. “Daar is ’n paar saam met wie sy gereeld gesien word. Deborah Kriel, sy is ’n rekenaarspesialis, William Green het ’n musiekwinkel in Langstraat en Irene Robberts het haar eie klereboetiek in Kloofstraat. Hulle ken mekaar blykbaar van universiteitsdae af. Sy en die een met die klerewinkel was egter ook saam op skool. Hulle lyk almal redelik onskuldig.”
“Woon sy nie by een van hulle nie?”
“Dit kan wees. Die verslag is nie baie duidelik daaroor nie. ’n Ander moontlikheid is dat sy in ’n backpackers’ hostel in Langstraat woon. Een of twee van die foto’s is geneem waar sy die gebou verlaat.” Stephen soek tussen die foto’s deur en hou twee na Julian uit.
“Maak jy nou ’n grap?”
Stephen trek sy skouers op. “Dit lyk my juffrou Fagan lei ’n interessante lewe. Wil jy hê ek moet verder probeer uitvind?”
Julian tel die pak foto’s op en begin daardeur blaai. Die foto’s is met ’n digitale kamera geneem en is van ’n baie goeie gehalte. Wat hom egter twee keer daarna laat kyk is die feit dat dit byna net te goed is. Asof sy geweet het sy word afgeneem. Die foto’s op die strand, waar sy met ’n wit kortbroek en rooi T-hemp staan, lyk byna asof sy poseer het. Haar donker hare is in ’n poniestert vasgebind. Tussen die T-hemp se soom en die kortbroek se band, steek ’n stukkie bruin maagvel uit.
“Waar kom die foto’s vandaan?”
“Die speurder was ’n bietjie oorentoesiasties. Jy kan hom seker nie kwalik neem nie.”
Julian gee een laaste kyk voordat hy die foto’s vir Stephen teruggee.
“Ek neem aan jy wil haar nie vir die onderhoude laat kom nie.”
Julian skud sy kop. “Nee.”
Stephen begin die foto’s en papiere bymekaarmaak. “Sy is vrek fotogenies. ’n Man sal jou verkyk aan daardie vreemde kleur oë en groot mond.”
“Ons is nie ’n modelagentskap nie, Stephen, en jy is ’n getroude man.”
“Ek hoor dit kan ’n baie winsgewende bedryf wees.” Stephen hou een van die foto’s omhoog.
“So ook is bordele en dwelmhandel,” antwoord Julian bars.
Stephen maak die koevert toe en staan laggend op. “Vir wanneer kan ek die onderhoude reël?”
“So gou as moontlik. Sê Anèl moet in my dagboek kyk.”
Rebecca betaal die man agter die toonbank en tel die twee koue blikkies koeldrank op. Sy drentel stadig oor die plein en groet hier en daar iemand by ’n stalletjie. Die restaurante om die plein sit volgepak vir middagete en sonsambrele staan soos veelkleurige paddastoele op ’n hotelstoep. Die Mercedes is op ’n geel streep geparkeer en sy wonder waar die verkeerspolisie is. Of miskien geld daar ’n ander stel reëls vir mense wat met sulke motors ry. Die motorbestuurder, volgens Gert is sy naam Salie, sit op ’n muurtjie langs die motor, besig om koerant te lees. Rebecca gaan sit doodluiters langs hom en hou een van die koue blikkies na hom toe uit.
“Ek het gedink jy is dalk ook al dors gewag in die hitte.”
Die koerant sak en sy bruin oë kyk verbaas op. Die verbasing word egter vinnig deur ’n frons gevolg.
Rebecca glimlag gerusstellend. “Ek is werklik onskadelik.” Sy hou