Meerminliefde. Lizet Engelbrecht
Читать онлайн книгу.
twyfel of ek nog belangstel,” sê Kobus, en sy oë gly verkleinerend oor René.
“Kobus, ek’s jammer oor die insident, maar ek’s seker ons kan die situasie red,” kweel Natasha en neem Kobus teer aan die elmboog. Sy lyk baie kort teen sy lenige lyf.
’n Stilte omvou hulle, buiten die reën wat drup-drup.
René lek haar lippe senuweeagtig. Hierdie Kobus Burger laat haar ingewande wipplank ry, en dít het laas gebeur toe sy ’n kind was. Elke keer wanneer ’n nuwe stiefpa sý wette, regulasies en afkeure neergelê het, het sy hierdie seesiek gevoel ervaar. Dit voorspel niks goeds nie. Later sit dit in opstand om.
“Wel, nou maak alles sin,” lag De Wet, vee oor sy snor en draai na Kobus. “Kan ek jou ongevalle toe neem? Daardie besering kort aandag.”
“Nee, ek sal later.”
“Juffroutjie,” sê De Wet en draai na René. “Kan jy net hier teken dat jou noodsein beantwoord is en die verklaring voltooi.”
René neem vies die boekie by hom en vul haar inligting in. ’n Oomblik oorweeg sy dit om te skryf dat sy Goliat met ’n knuppel verslaan het, maar haar hand bewe so dat sy moet stop en eers ’n slag diep asemhaal.
René werk vir Cape Nature as ondersoekbeampte en dis haar werk om die Kaapse floraryk te beskerm, navorsing te doen en opleiding te gee. Sy’s direk verantwoordelik vir die bekamping van die onwettige uithaal van fynbos, so sy’s opgelei om moeilike mense en situasies op te som en te hanteer, maar hierdie blonde reus ontstig haar so dat sy nie eens haar sin kan klaar skryf nie. Asof outomaties draai haar oë na Kobus. Hy laat ’n vreemde opgewondenheid in haar opvlam. Vinnig kyk sy terug na die verklaring, probeer die onrustige geklop van haar hart ignoreer en op die verklaring konsentreer.
“Daar’s hy, De Wet,” sê sy en forseer ’n glimlag oor haar lippe. “Ek dink alles is ingevul.”
De Wet laat sy oë oor haar verklaring gly terwyl hy elke tweede woord hardop lees: “Gedink … agtervolg … verdag voorgekom. Verdagte … afspraak gehad … aanwysings by vulstasie gevra… . Natasha … huis wys. Klink goed,” sê De Wet en vee oor sy snor. “Nou toe, dan ry ek eers,” sê hy. Dan draai hy na Natasha. “Was ’n plesier om jou weer na soveel jare te sien, Natasha. Wanneer ek huis moet soek, weet ek by wie om koffie te kom drink. Juffrou Theron, en gebruik jy nou maar daardie wapen in die toekoms versigtiger.”
“Theron? René Theron?” vra Natasha en haar wenkbroue lig.
“Dis ek, ja,” antwoord René stug.
“Dis so wrintiewaar jy! Hoe op aarde het ek nie jou koperkrulle herken nie? En skynbaar is jy nog net so ’n humeurige rabbedoe soos toe ons kinders was.” Natasha lag, ’n helder, spontane lag. “Ons was mos saam op laerskool.”
René se voorkop keep behoorlik soos sy terugdink, dan gaan ’n lig vir haar op. “Natuurlik, ek onthou nou. Julle het Londen toe verhuis – jou pa was ’n onderwyser.”
“Einste, ja, maar ek’s terug in al my glorie,” sê Natasha met ’n buiginkie. “Jy lyk heel anders met die bril. Ek het jou eers glad nie herken nie. Hoekom steek jy daardie uitsonderlike oë van jou weg? Ek onthou nog …”
“Sal julle twee omgee om later reünie te hou. Ek wil graag die huis sien,” sê Kobus bot. “Ek het reeds te veel tyd gemors en het nog ’n kleinhuisie vol werk om af te handel.”
“Natuurlik. Ons parkeer sommer binne,” sê Natasha vinnig. “Dan stap jy saam, René, jy ken die plek beter as ek. Gee jy om, Kobus?”
“Kry julle daar,” antwoord hy en klad die ergste bloed met sy sakdoek. Sy hare is klam van die motreën en lê wanordelik op sy voorkop.
“Só, jy woon in die kothuis,” gesels Natasha nadat hulle albei binne parkeer het. “Ek het van die eienares verstaan ’n moeilike rooikop okkupeer dit. Het jy gekoop?”
“Ek huur nog, maar ek wil koop.” Sy dink ’n oomblik na en vra: “As die hoofhuis dan nou beskikbaar is, is die boedel seker einde ten laaste afgehandel?”
“Ja,” antwoord Natasha haastig, druk die sleutel in die voordeurslot en sluit oop. Die kolossale deur swaai moeiteloos op sy skarniere. “Die ingangsportaal met die marmerafronding en Michael Angelo-teëls is vir my een van die huis se treffendste vertrekke,” sê Natasha in haar eiendomsagent-stem en tree terug sodat Kobus kan instap. “Kyk die klassieke rooshouttrappe wat na die slaapkamers lei. Lyk kompleet vir my soos een van daardie herehuise uit die ou dae wat mens altyd in die flieks sien. Kort net die regte meubels, kinders en ’n hond of twee,” lag Natasha en vra vir Kobus: “Is jy getroud?”
“Nee.”
Mensig, maar die man is ongeskik, dink René. Sy moet onthou om haar stel sleutels vir die hoofhuis aan Natasha terug te gee.
“Is dit waar dat die eienares met haar man se jonger broer ’n verhouding gehad het?” vis Natasha by haar.
“Ek verstaan so,” antwoord René lugtig. In ’n dorp soos Hermanus, waar almal vir almal ken, dink jy twee keer voor jy jou tong loslaat.
“Tipies vroumens,” brom Kobus en stap vooruit.
Die vars reënlug word oorweldig deur die skerp reuk van motbolle, kom René nou agter.
“Verskoon die reuk, Kobus. Die plek staan al ’n geruime tyd toe,” sê Natasha en draai na René. “Die broertjie, verstaan ek, het in die kothuis gebly – die een waar jy nou woon.”
“Ja,” sê René.
“Ek verstaan die tweetjies vergeet toe een aand van die sekuriteitskameras en daar aanskou ouboet hul vurige omhelsing. Blykbaar net hier buite by die meermin-spuitfontein gebeur. Ek het netnou weer daarna gekyk. Sowaar ’n uitsonderlike fonteintjie. Ek verstaan haar man het dit spesiaal vir haar van Italië ingevoer.”
“O,” antwoord René stroef. “Gedínk die meermin is nogal suggestief.”
“Glo verskriklik gewees,” vervolg Natasha gretig. “Die ouer broer moes kies: Moord of selfmoord. Toe spring hy van ’n krans af – het nie kans gesien om sy vrou of broertjie skade aan te doen nie.”
“Ek ken nie …”
“Het julle klaar gesels? Of moet mens hier in die Kaap maar self deur die eiendom stap?” vra Kobus so driftig dat sy stem deur die huis eggo. Natasha val oor haar voete, ontsenu deur sy houding.
René voel skielik jammer vir Natasha – pragtig, maar nog net so onseker en selfbewus soos jare gelede. Sy self moes van kleintyd af leer om vir haarself te sorg. Die lewe het haar gebrei – sy skrik nie meer vir mans soos Kobus nie.
“Natuurlik nie, Kobus, jammer! Kom ek stap vooruit. Wil jy hier onder of die boonste verdieping eerste sien?” vra Natasha.
Sonder ’n woord draai Kobus om en stap by die voordeur uit.
“Haai, waar gaan jy nou?” roep Natasha en trippel agterna.
Hy bekyk die twee wonings se buitekante aandagtig. “Ek dog jy’t gesê die huis is in ’n sekuriteitskompleks.”
“Wel, ja en nee,” antwoord Natasha versigtig. “Nadat jy genoem het dat jy ’n renons in ’n sekuriteitskompleks het, het ek gesê dat hierdie huis dieselfde voordele as ’n kompleks het, maar geen van die nadele nie.”
“Voordele?” vra Kobus en sy oë flits in René se rigting.
“Wel, ja. ’n Gesamentlike hek vir sekuriteitsdoeleindes. Die voordeel dat wanneer jy weg is, is René hier en omgekeer. ’n Gekoppelde sekuriteitstelsel. ’n Eie veiligheidshek en wandelpad na die strand. Kamerastelsel wat deur julle albei gemonitor word. Maar in teenstelling met ’n kompleks behou julle jul privaatheid. Julle deel net die,” en Natasha wys met haar hand deur die lug, “hek, oprit, meermin en parkering.”
“Is daar enigiets anders in die mark waarna ek kan kyk?” vra Kobus stroef.