Meerminliefde. Lizet Engelbrecht
Читать онлайн книгу.
antwoord. Terwyl sy na die manstem luister, voel sy hoe haar knieë meegee.
Dan sit sy die foon neer. “Mandie!” roep sy dringend.
“Wat’s fout?” vra Mandie terwyl sy by haar kantoor instorm. “Oooo, wanneer jou sproetjies so flikker …”
“Ek verstaan nie! Dit was die sekuriteitsmaatskappy. Hulle sê Tess en Donald het uitgekom, hardloop op die strand rond, en iets van ’n man wat daar is.”
“Ag vadertjie,” sê Mandie en slaan haar hand oor haar mond. “Hulle het by jou huis ingebreek!”
“Ek weet darem nie. Helder oordag?”
“Natuurlik. Dan’s almal by die werk. Ek lees net gister weer … Iemand het jou dopgehou. Waar’s daai stene van jou?” vra Mandie angstig.
Hulle staar na mekaar. Woorde weggeskrik.
Mandie kom eerste tot verhaal en fluister: “Sê tog vir my dat jy nie weer verlede nag na die halssnoer lê en staar het tot jy aan die slaap geraak het nie. Sê tog dat jy dit veilig in jou kluis toegesluit het.”
René voel hoe sy bleek word, gryp haar motorsleutels en is in ’n dolle vaart daar weg. Dis presies wat sy gedoen het! Of meer korrek, nié gedoen het nie.
Dis al wat sy besit. En dis nie verseker nie. Die premie was te hoog en sy dra die halssnoer nooit nie. Dis veilig in die kluis – veronderstel om te wees, maar nou lê dit oop en bloot op haar bedkassie! Waar was haar gedagtes tog vanoggend?
Sy kreun hard. Sonder haar erfstuk is al haar drome verlore.
Kobus steek gefrustreerd in die hardloop vas en ruk die selfoon uit sy sak. Vandag vermoor hy ’n hond of twee! Hy bewe van woede, en dit gebeur nie maklik nie.
“Kobus Burger,” groet hy kortaf.
“Wanneer maak ons daai dak nat?” Dis Carlos.
“Binnekort,” sê Kobus uitasem.
“So, is jy in?” vra Carlos.
“Die moer in, ja,” antwoord hy en verduidelik vlugtig vir Carlos wat aangaan.
Carlos lag en sê: “Ek kan hoor jy’s oorstuur. Ek wou net sê welkom in die Kaap. Jy sal baie gelukkig hier wees – dis nou as jy by die weer kan aanpas.”
“Op die stadium is die weer die minste van my probleme,” mor Kobus en kyk na die honde wat in die verte baljaar. Hoe de hel gaan hy hulle terug in die erf kry?
“Ek’s soos ’n kleuter met ’n suigstokkie oor jy weer deel van ons span is,” sê Carlos. “As my vermoede in die kol is, gaan hierdie ’n groot fonds wees.”
“Dankie vir jou vertroue in my,” sê Kobus en voeg by: “Jy was nog nooit verkeerd nie.”
“Luister, Kobus, ek het ’n vergadering oor vyf minute, maar ons móét gesels. Miskien in die geheim ontmoet, ons beter ons stories regkry voor ons volgende naweek vir Chika ontmoet. Wanneer pas jou?”
“Ek het nie my dagboek by my nie, maar bel my sekretaresse, Sonja, by die kliniek. Sy kan ’n afspraak reël. Jy’t mos my kantoornommer?”
“Ek het,” sê Carlos, maar Kobus hoor sy huiwering.
“Wat’s fout?” vra Kobus en gee ’n lang fluit. Die honde steek vas. Hy fluit weer. Goddank, hulle kom teruggedraf.
“Is jy nog seker jy wil weer betrokke raak? Dinge het die laaste drie jaar aansienlik verander. Dis nóg gevaarliker as destyds,” sê-vra Carlos.
“Ek’s in, Carlos. Jy hoef jou nie oor my te bekommer nie. Ek sal jou nie in die steek laat nie. Dis ’n belofte.”
“Nou maar goed,” sê Carlos. “Sterkte met die uitpakkery. Ek sou jou wou help, maar dis beter dat Mandie ons nie saam sien nie. Sy kan my dalk net met jou troue verbind en een en een bymekaarsit.”
• • •
“De Wet,” roep René nog voor sy uit haar motor kan spring. Sy trek haar knuppel nader. “Het julle hulle op heterdaad betrap? Bliksems! Waar’s hulle?”
De Wet staan hande in die sye langs ’n enorme meubelwa en praat dat die spoeg spat.
“Hallo, juffroutjie,” groet De Wet. “Goeie ding jy’t so vinnig gekom voor hy jou honde vermoor.”
“Wie? Waar’s my honde? As die skurke iets aan Tess of Donald doen … Ek sal nie verantwoordelik gehou word vir my dade nie. Wat gaan aan?”
“Hokaai,” roep De Wet uit en tree terug. “Bêre daai ding voor jy nog iemand beseer.”
“Nie voor ek weet wat aangaan nie!”
“Eers wou hy die alarm deaktiveer, toe druk hy die verkeerde knoppie en die ding gaan af,” sê De Wet en vee oor sy snor. “Gelukkig vir hom word ek wat hom reeds ken toe uitgestuur, maar met die gesukkel om die stelsel te herset druk ons toe seker nog ’n verkeerde knoppie en maak die strandhekkie oop. Jou brakke vat toe die pad. Dit het ons ’n halfuur geneem om hulle terug in die erf te kry. Dis in daardie tyd wat ek jou laat bel het. Ook maar goed so, want daar was skaars vrede, toe druk die onnosele trokdrywer waaragtig weer die verkeerde ding, dieselfde hekkie gaan oop en jou brakke is wéér vort. Man, ek sê jou, ek dog die man kry die stuipe.”
“Waarvan práát jy tog?” vra René en kyk vervaard rond.
“Die hekkie daaronder,” sê De Wet en wys na die strand. “Dit het twee keer oopgegaan en elke keer het jou brakke die pad gevat.” Hy skep swaar asem. “Johannes! Kyk wat jy doen, moenie die man se meubels stamp nie. Hy slag julle saam met daardie brakke af.” De Wet draai na haar. “Wat staan jy nog hier rond? Hardloop, niggie, hardloop! Hy’s woedend oor jou honde so ongehoorsaam is.”
René skud haar kop verdwaas en vra: “Het hulle nie by my huis ingebreek nie?”
“Ingebreek? Ag nee donner man! Het hoofkantoor jou ’n verkeerde boodskap gegee? Party dae sweer ek hulle is ’n spul mamparras. Ek het uitdruklik gesê hulle moet jou nie ontstel nie – net sê dat die nuwe intrekker per ongeluk die hekkie laat oopgaan het.”
“Watse nuwe intrekker? Ek weet …” ’n Donderende stem wat van die strand se kant kom, onderbreek hul gesprek.
“Sal jy jou brakke gaan red voor daar regtig moord is,” beveel De Wet en druk haar hardhandig in die rigting van die strand. “Ek moet liewer hier toesig hou.”
René draf met die oprit tot aan die verste punt van die erf. Die veiligheidshek staan wawyd oop. Sy kan Donald onder op die strand hoor blaf. Sy drafstap tot op die houtdek.
Daar steek sy vas en voel hoe verbystering oor haar spoel. Onder op die strand speel die eienaardigste toneel hom af. As sy nie geweet het dis haar eie honde nie, sou sy gesweer het dis ’n imbesiel in ’n swart jas wat met sy honde probeer speel, links trap, regs trap, gly, val, opspring en met swaaiende arms beduie. Duidelik is haar honde uitgelate en hulle geniet die speletjie terdeë. Sy giggel vir die verspotte toneeltjie. Haar Jack Russell, Tess, het die punt van die man se jas beet en swaai soos ’n mallemeule saam wanneer hy in die rondte draai, terwyl die Alsatian, Donald, die man van voor tempteer.
“Waar’s my kamera tog?” mymer sy.
Asof hy haar oë op hom voel, kyk die man op. Hy staak sy onderonsie met die honde en hang ’n oomblik vooroor, duidelik uitasem. René se hart maak ’n lang sprong toe sy hom skielik herken. Hy kom orent en stap nader. Sy jas waai ’n bol agter hom en sy borskas vertoon fris onder sy polonektrui. Sy stap teen die houttrappies af om hom halfpad te ontmoet.
“Dis die ongehoorsaamste bleddie honde wat ek in my lewe gesien het,” baklei hy en swaai sy arms deur die lug van frustrasie. “Ek sukkel reeds meer as veertig minute om hulle binne te kry!”
“Môre, Kobus,” groet René en probeer haar ekwilibrium vind. “Is dit jou meubels wat afgelaai word?”
“Ja,