Meerminliefde. Lizet Engelbrecht
Читать онлайн книгу.
om haar te vinnig te vererg. Een, twee, drie en sy’s op haar perdjie.
“Is ek?” vra Mandie.
“Jy is, ja! Net omdat ek nie in ’n verhouding belangstel nie en nié jou neef wil ontmoet nie, gee jou nie die reg om my moeilik te noem nie. Met my uitkyk op verhoudings gaan ek in elk geval net jou neef se tyd mors. So ek doen hom eintlik ’n guns,” sê René, vasbeslote om nie deur Mandie oorrompel te word nie. Sy weet al dat wanneer dié kupido haar pyltjies blinkgevryf het, sy nie gou laat los nie. Daardie uitdrukking op Mandie se gesig ken sy alte goed.
“As jy nooit moeite doen om mans te ontmoet nie, gaan jy eendag verby jou pot se deksel stap en hom nie herken nie. Jy raak nie jonger nie, jy weet. En jy’t reeds oujongnooi-neigings.”
“Wát?” René sukkel om die lag uit haar stem te hou.
“Ja, jy het,” sê Mandie. “Twee honde, ’n kat, voëltjies, ’n bak vol visse en nou nog ’n nagapie ook.”
“Kupido, indien jy meer op jou werk sou konsentreer, sou jy weet dat ek reeds aanneemouers vir Apie gekry het, hulle’t hom al kom haal.”
“Wel, die aap maak nie saak nie – daar’s steeds die honde, kat en visse. Ek sê jou vandag, my neef is ’n goeie vangs, as jy slaap, gaan jy spyt wees. Ek moes ’n liefdesghoeroe gewees het. Maar met kliënte soos jy sal ek vir die res van my lewe ’n sekretaresse wees!”
“Mooi, ek’s bly dat ons mekaar dan verstaan,” sê René en stap weg. Dit raak laat en sy’t nog voorbereiding om te doen vir die vergadering, wat oor ’n uur begin.
“Indien jy dit nie vir jouself wil doen nie, doen dit vir my. Hy’s eensaam. Hy’t onlangs sy vrou verloor en is heeltemal vreemd hier. Hy kan regtig doen met ’n vriendin,” smeek Mandie.
René byt op haar tande. “En ek kan regtig doen met ’n huislening en ’n ander huurder as die vent van gisteraand. Jammer, Mandie, maar ek het régtig nie nou die tyd of energie nie.” Wat vir ’n uitgevrete man benodig in elk geval sy niggie om vir hom ’n date te reël, wonder sy.
“Ek moes dit geweet het,” kap Mandie terug. “Jy’t altyd tyd vir verwaarloosde diere. Jy sal jou lewe op die spel plaas om ’n blom, blaar of wortel te beskerm, maar ’n versoekie van jou beste vriendin – dís te veel gevra.” Mandie gooi haar hande in die lug en skud haar kop oordrewe.
“Jy’s wéér onregverdig! Om die Kaap se fynbos te beskerm is my wérk. My passie ook, en jy weet ek’s baie trots om deel te wees van die beskerming van een van die wêreld se plantkoninkryke. Dis in elk geval waarvoor ek betaal word.”
“Peanuts betaal word, ja, en jy gee nie eens om nie. Ou Carlos kan nog steeds nie sy geluk glo met jou aanstelling nie. Ondersoekbeampte, fotograaf én altyd die gewillige dienskneg.”
“Mandie!” klap René se stem kil. “Jy’s nou op dun ys. Geld is nié alles nie. Party dae dink ek jy verstaan nie die eerbaarheid van ons werk nie. Besef jy nie dat ons die kleinste maar rykste floraryk is nie? En dat as ons dit nie beskerm nie, daar niks vir ons kinders oor gaan wees nie?” René sug. “Maar dit gaan nie oor die werk nie, nè, dis oor jou neef. Ek’s nou jammer dat ek hom nie kan onthaal nie, hoor, maar my lewe is klaar deurmekaar soos dit is.”
“Mens se lewe is net so deurmekaar as wat jy jouself toelaat om te glo. Ek het nie ’n huislening nie, maar mor ek daaroor? Ek het ’n buurvrou wat my grensloos irriteer, maar daaroor kla ek nie. En verder is jy anyway naïef. Geld ís alles! Dis die alfa en die omega, maar daaroor sal ons seker ook nooit saamstem nie.”
“Nee, ons sal nie! Maar iets waaroor ons wel kan saamstem, is dat ek al wat agent is moet bel en hulle laat weet dat die huis langsaan in die mark is. Jy’s reg, my lewe hoef nie so deurmekaar te wees nie. En ek kan ’n koper vir my erfgoed vind sodat ek ’n deposito het vir my kothuis.”
“Wat? Hoe kan jy dit verkoop?” snak Mandie na asem. “Is jy nou heeltemal kinds?”
“Ek gaan nié trek nie – daardie kothuis is my tuiste. En jy, meer as enigiemand anders, behoort dit te verstaan.”
“En daardie erfstukke is jou trots – jou lewe.”
“Ongelukkig moet ek kies. Daar’s geen manier wat ek albei kan hê nie.”
“Ek maak jou ’n offer,” bied Mandie meer gemoedelik aan. “Ontmoet my neef, dan soek ek vir jou ’n ander huurder vir die groot huis.”
“Genade, maar jy’s soos ’n rooimier wat bytplek gekry het!” sê René onvergenoegd.
“Wel, dis my voorwaarde. Het jy my hulp nodig of nie?”
René kreun. “Hemel! En dis nou my beste vriendin … Kry jy die huurder, dan praat ons oor die ontmoeting.”
“Hoekom wil jy so graag van dié een ontslae raak?” roep Mandie agterna.
René steek vas en frons. Sy weet eintlik self nie hoekom die gedagte aan Kobus haar so ontstig nie.
“Hy herinner my aan my stiefpa’s,” antwoord sy na ’n oomblik. “Arrogant, beneuk, haat waarskynlik diere – én hy hou nie van die plek nie.”
“Hoe weet jy dit?” vra Mandie.
“Hy’t so gesê en toe vir die agent gevra om vir hom iets anders te gaan wys. En hy was uiters ongeskik.”
“Wel, wat verwag jy,” lag Mandie. “Jy’t die arme man oor die kop gemoker voor sy eie hek.”
“Dis nog lank nie sy hek nie! En verder sê ek steeds sy agtervolging was verdag. Iets aan die man staan my nie aan nie.”
“Is hy sexy?” vra Mandie.
René mors koffie op die vloer voor haar. “Wát?”
“Sexy? Aantreklik? Jy weet: Lank, donker, geheimsinnig met smeulende oë en stywe boudjies.”
“Wat het dit met die prys van eiers te doen?” vra René en druk haar bril terug. Sy’t lankal geleer dat oë, en veral háár oë, baie meer verklap as woorde.
“Die boudjies – vertel my,” hou Mandie tot René se groot ergernis vol. “Of wag, jy’s mos ’n meisie wat fokus op die hande. Was daar moontlikhede in daardie vingers van hom? Potensiaal?”
“Mandie!” raas René. Haar vriendin kan so aangaan oor die onbenulligste dinge. “Nie almal is soos jy wat op elke tweede vreemdeling verlief raak nie. Los dit nou.”
“Ek was maande laas verlief. Ek voel soos ’n vetplantjie in die woestyn – niemand om my te waardeer nie.”
René sug. “Ja, jy het nogal eintlik verander die laaste paar maande. Hoekom? Dis vandat jy daardie aand saam met Carlos uit was.”
“Hy’t niks daarmee te doen nie. Ek het net groot geword.”
“Oornag?” vra René en lig haar wenkbroue.
“Dit gebeur in die beste families, ja. Ek verstaan die lewe nou beter. En daarom verstaan ek dat jy nie van jou buurman hom nie omdat hy jou hartsnare laat tril.”
“Moenie laf wees nie! Lyk my jy verstaan nog níks,” sê René ergerlik en verdwyn by haar kantoor in. Dan stap sy terug tot by die deur en sê: “Gaan jy my help om ’n ander huurder te soek of nie?”
“Ek sal help, indién jy my neef daarna sal ontmoet,” sê Mandie selfvoldaan en haar bruin oë skitter van lekkerkry. “Maar moontlik is ek klaar te laat. Net die gedagte aan jou ligtekop buurman met sy blou-blou oë laat jou wange blom asof dit lente is.”
“Jy soek ’n –” René kantel skielik haar kop en luister. “My foon lui, hoop net nie dis die direkteur wat nóú kanselleer nie.” Sy stap weg, steek vas en draai vinnig terug. “Hoe weet jy hy het blonde hare en blou oë?”
Mandie lag en konsentreer op die papiere in haar hand. “Jy’t my mos vertel.”
“Wanneer?”