Die besoeker. Anchien Troskie
Читать онлайн книгу.
in jou kop laat afspeel. En ek het jou nog geen leed aangedoen nie. Wat sê dit vir jou?”
Dat daar agter jou mooi uiterlike ’n sadistiese vark skuil? Dat jy die oomblik so lank moontlik wil uitrek sodat jy die meeste satisfaksie daaruit kan put?
“Ek weet wie jou gestuur het. Quintin . . . want Jake kon nie. Quintin het. Quintin sál.”
“Hy het nie, Emmie. Ek is hier vir jóú. Ek is nie hier om jou leed aan te doen nie.”
Skielik. Net so. Loop die vrees uit my kop, spoel af na my nek, my skouers, my rug en maag, sodat dit van my vingerpunte drup, deur my voetsole vloei. Aarde toe, waar dit gulsig opgeslurp word.
’n Ander emosie neem van my besit. Dit vloei vanaf moederaarde deur my liggaam op. Dit laat my bewend voor hom staan. Dit maak dat alles rondom my in ’n waas gehul word.
Wit. Warm. Woede.
“Ek is gatvol vir jou speletjies, Migael! As dit ooit jou naam is. Gatvol! Ek speel nie meer saam nie. Ek het dit vir Jake ook gesê, maar hy wou nie luister nie. En waar is hy nou? In die lykshuis, met ’n mes in sy maag. Ek het die mes gevat, ek het dit in jou baas se maag gedruk, ek het hom soos ’n vark hoor skreeu! Ék het dit gedoen. En ek kan dit weer doen! Dis óf ek óf jy. Ek is nie meer bang nie! Doen aan my wat jy wil. Jy kan my martel, jy kan my vinnig laat doodgaan, ek gee nie meer om nie!”
Ek draai om, stap ’n ent verder, my rug hol omdat ek enige oomblik ’n skoot in my rug verwag. Niks. Draai terug. Hy staan steeds daar. ’n Uitdrukking van ongeloof op sy gesig, wat vervang word deur sy skewe glimlag.
“Jy lyk presies soos jy op agt gelyk het. Dieselfde woedende determinasie. Onthou jy?”
Ek kan net na hom staar.
“Toe jou ma jou probeer dwing het om blomkool te eet? Jy was so kwaad! Jy het gedreig om weg te loop.” Hy lag. “Onthou jy?”
“As jy wil maak of jy ’n engel is, doen dit dan! Dís wat jou weggegee het, weet jy? Jake het geweet hoe groot my obsessie met engele is. Nét Jake. En hy het dit natuurlik vir julle vertel. Lekker agter julle hande gelag vir die naïewe ou meisietjie.”
Ek stap weer nader, gaan staan voor hom, lig my kop sodat ek hom in die oë kan kyk.
“Ek was dalk naïef, maar jy sal verbaas wees hoe vinnig ek grootgeword het! Nou gaan ek huis toe. Jy kan my volg, jy kan my nóú skiet as jy wil. Whatever. Ek is klaar met julle mind games! En nee, ek onthou dit nie!”
Ek draai weer terug, begin aanstap, huis toe. Nee, eerder skuiling toe. En dis ook nou daarmee heen, my skuiling. Ek het geglo dat niemand my hier van alle plekke sou kom soek nie. Ek was dom. Ek het vergeet hoe ver Jake se invloed strek. Maar ten minste was ek eerlik toe ek vir hom gesê het ek stel nie meer belang nie.
Hulle kan my vermoor. Grusaam, as hulle wil. Ek bedoel, bring it on! Ek is nie meer bang om dood te gaan nie. Almal moet tog een of ander tyd vir hulle sondes boet. En ek sal my boete vreesloos ontvang én betaal.
“Bring it on!” gil ek en draai om, maar daar is niemand meer by die waterval nie.
Ek draai my kop na links, na regs. Niks. Wat de hel? Tussen die bome in? Ja, dis moontlik. As hy vinnig gehardloop het, kon hy dit seker betyds maak.
Ek stap terug na die plek waar hy ’n paar oomblikke gelede gestaan het. Volg ons voetspore met my oë. Daar is myne, heen en weer, heen en weer. Kaalvoetspore, ja. Maar net tot hier. Die spore loop hier dood. Dit draai nie om nie, dit gaan nie terug nie.
Die alternatief is dat hy . . . Ek lig my kop, kyk in die lug rond vir enige teken van lewe. Absurd, ek weet, maar hoe het hy anders verdwyn?
Nee, ek gaan nie toelaat dat hulle verder met my kop smokkel nie. Ek gaan stap. Huis toe. Dan gaan ek ry. Na my ma toe. Sy sal my help. Sy móét.
Ek draai om, begin doelgerig stap.
Met elke tree wat ek gee, word die woede minder. Geleidelik word die kokende vulkaan van vroeër ’n flouerige vuurtjie. Kwaad? Ja, baie. Bang? ’n Bietjie. Maar daar lê ook ’n gelatenheid in my. Wat moet gebeur, sal gebeur.
Ek loop. En loop. En loop. Ná wat soos ure voel, gaan ek staan. Ek moet erken dat ek gruwelik verdwaal het. Dis ook nie asof ons ’n pad met rigtingwysers gevolg het nie!
Ek draai om, kyk af. Spore. My spore. Hoekom het ek nie ons spore van die waterval af gevolg nie? Ek was te kwaad, besef ek die waarheid.
Terug op my spore tot by die waterval? En van daar op ons spore tot by die huis? Ek sug gefrustreerd. Soms moet ’n mens in jou spore omdraai, terug na die begin.
Hoofstuk 3
My motor is weg, besef ek toe ek eindelik stokflou uit die bos stap en die huis voor my lê.
Ek gooi my hande desperaat in die lug. Dit ook nog! Wat gaan nóg met my lewe verkeerd loop? Alles was in daardie motor! My geld, my voorraad, die mes . . .
Ek storm die huis binne, skop die modderstewels uit en stap badkamer toe. Trek my vuil klere uit – ek dra dit al amper twee dae, jig. Staan lank onder die warm stort; die skrape en snye brand soos vuur. Maar die warm water help. Vir die fisieke pyn van my liggaam en vir die spanning wat geleidelik uit my lyf sypel.
Met ’n handdoek wat effens na muf ruik – hoekom ruik alles hier muwwerig? – droog ek my af en stap kamer toe. Ek weet nie eens of ek gister in my haas alles gepak het nie, tog kry ek wat ek nodig het: skoon onderklere, jeans, ’n T-hemp, baadjie, sokkies, tekkies. Selfs my haarborsel spoor ek onder in die sak op. Deodorant. My gunstelingparfuum. As dit nie ’n bewys is dat ek onder stres kan dink nie, wat is?
Ek trek vinnig aan, kam my hare uit. Beskou my nuwe haarstyl vir die eerste keer in die spieël. Nie te sleg nie, ’n tipe moderne bob. Effens versnipper, die kleur aaklig, maar nie te sleg nie.
’n Geur wat my maag van hongerte laat bollemakiesie slaan, kom die gang afgedryf toe ek die deur oopstoot. Kerrie. My gunsteling. Ek staan ’n oomblik versteen. Meneer Meyer het die huis aan niemand geleen nie, ek sou tog geweet het. En dit kan nie hy wees nie, want hulle is Kaap toe vir ’n troue.
Ek stap geluidloos terug na die venster, skrefie die gordyne oop. My motor staan onder die boom. Asof dit nooit weg was nie. Migael? Ek sluip in die gang af kombuis toe.
Migael.
Voor die stoof aan ’t roer in ’n groot pot. Die tafel is bestrooi met ’n duisternis pakkies. Hy draai stadig na my, glimlag daardie onweerstaanbare skewe glimlag.
“Emmie.”
Ek wag op ’n emosie om van my besit te neem. Woede, vrees, ongeloof. Maar daar is niks, asof my emosies afgestomp is.
“Jy was ure weg. Verdwaal?” vra hy.
Ek bly hom ’n antwoord skuldig.
“Ek het jou motor geleen, ook van jou geld. Die koskaste was dolleeg. Hoop nie jy gee om nie. Ek reis nie met geld nie,” grinnik hy.
Meneer Meyer se instruksies: Neem eie kos saam. Vul asseblief koffie, tee en suiker voor vertrek aan.
“En dit?” vra ek en beduie na die pot. “My laaste maaltyd? Is ek nie veronderstel om self te kies nie?”
Hy lag so hard dat my mondhoeke onwillekeurig lig.
“Ek gaan jou voete onder jou uitslaan met hierdie dis. Ek maak ’n dodelike kerrie.”
“Gif vir middagete? Bring it on.”
Hy skud sy kop glimlaggend, draai dan om sodat hy verder in die pot kan roer. “Ek gaan nie verder met jou stry oor wie ek is nie. Ek gaan jou nie probeer oortuig nie. Aanvaarding kom tog laaste in enige verhaal. In joune ook. En eerder laat as nooit. Kry vir jou ’n bord.”
Toe ek my leë bord wegskuif, moet ek, alhoewel effe teësinnig, erken dat dit die lekkerste bord kos was wat ek in ’n lang tyd gehad het.
“Vertel my van Jake,” nooi hy.
Hy