Die besoeker. Anchien Troskie
Читать онлайн книгу.
natuurlik sal help, is as die ‘engel’ bereid sou wees om ’n paar . . . persoonlike vrae te beantwoord.”
Hy kyk met steeds vernoude oë na my. “Jy kan vra, maar ek hoef nie te antwoord nie.”
“Hoekom nie?”
“Want ek kan nie al jou vrae beantwoord nie.”
“Omdat jy nie weet nie?”
Hy sug, rol sy oë dramaties. “En omdat dit net vir die bevoorregtes is.”
Ek dink ’n oomblik. “Oukei.”
“Vra nou,” laat hy effens ongeduldig hoor.
“Ek moet eers dink wat ek wil vra.”
Hy grinnik. “Jy is ’n eienaardige mens, Emmie.”
“So sê hulle,” mompel ek, effens seergemaak.
“Ek hou daarvan.”
“Dankie, Migael. Jou goedkeuring beteken vir my baie.”
“Sien? Sarkasme kom natuurlik vir julle mense.”
Ek besluit om dit te ignoreer. “Ek is honger.”
Wanneer laas wás ek honger? My oë dwaal na die plastieksakke op die kombuistafel. Die eerste sak waarin ek grawe, lewer vyf boksies koekies op.
“Hoeveel van my geld hét jy uitgegee?” vra ek terwyl ek ’n pakkie oopmaak, ’n koekie in my mond druk en by die tafel gaan sit.
“Dis tog net geld, Emmie.”
“Hoekom sê mense dit altyd wanneer hulle van iemand anders se geld praat?”
Hy bly my ’n antwoord skuldig.
“Het jy die winkel se voorraad koekies opgekoop?” vra ek en neem nog ’n koekie.
Migael eet nie van die koekies nie, merk ek op. Hy neem net ’n glas water en gooi twee teelepels suiker by. Roer dit goed, snuif behaaglik daaraan voor hy dit drink. Ek wil liefs nie weet nie.
“Darem nie alles nie.”
Ek kou ’n rukkie in stilte. “Ek het aan ’n vraag gedink.”
“Vra maar,” sê hy versigtig.
“Is alle engele mooi?”
Hy gee my sy skewe glimlag. “Dink jy ek is mooi?”
“Dis nie wat ek gesê het nie! Ek vra net of engele mooi is.”
“Jy het dit geïmpliseer en –”
“Vergeet dit,” val ek hom in die rede.
Hy lag.
Ek wíl weet of almal so mooi is soos hy. Want, magtig, hy is mooi. Ek weet ek het dit al gesê, maar soos hy nou daar oorkant my sit, is hy die volmaaktheid self. Nie ’n moesie of puisie of merkie op sy vel nie.
Hy grinnik. Ek besluit om hom te ignoreer.
Sy neus is nie effens skeef of effens groot of effens lank nie. Hy lyk soos ’n prentjie. Asof iemand die perfekte man gevat het en nog gephotoshop het ook.
Dié keer lag hy hardop.
“Waarvoor lag jy?”
“Vir jou. Jy is baie snaaks, Emmie.”
Selfs sy tande is perfek. En so wit!
“Migael?”
“Emmie?”
“Dit voel vir my asof jy weet wat ek dink. Kan jy gedagtes lees?”
“Natuurlik.”
Asof dit niks is nie.
“So, alles wat ek tot dusver gedink het, het jy gehoor?”
Hy glimlag as antwoord.
“Dis onregverdig! Dis gemeen!”
Hy frons ligweg. “Hoekom?”
“My gedagtes is privaat, Migael. Dis myne. Jy kan nie daarop spioeneer nie!”
“Sal dit jou beter laat voel as ek sê dat ek dit nie kan verhelp nie? Dat ek dit nie met opset doen nie?”
“Nee. Snaaks genoeg laat dit my nie beter voel nie!”
“En as ek vir jou sê dat ek nooit jou gedagtes sal beantwoord nie?”
“Nee! Dit help ook nie! Jy’s in my kop! Dis onregverdig!”
“Wat sal jou beter daaroor laat voel?”
“As jy nie my gedagtes sal lees nie!”
“Ek lees dit nie, ek hoor dit.”
“Migael!”
“Jammer, maar dis iets wat ek nie kan afskakel nie. Sal dit help as ek probeer om nie op jou gedagtes te reageer nie?”
Ek staan vies op, begin die inkopiesakke uitpak.
“Emmie?”
“Belowe jy sal nie daarop reageer nie!”
“Ek mag nie belowe nie.”
“Belowe dan jy sal probeer.”
“Ek mag nie –”
“Ek weet!”
“Ek sal probeer, Emmie.”
Dis seker beter as niks.
“Hoekom het jy so baie kos gekoop?” vra ek terwyl ek verstom die blikkies en pakkies in ’n kas pak.
“Ek het effens meegevoer geraak.”
“Dit kan ek sien!”
Met die inkopies weggepak, staan ek doelloos rond. Ek haat dit om niks te doen nie. Ek wil besig wees. Sodat my gedagtes nie kan dwaal nie. Sodat hy dit nie kan lees nie.
Sodat ek nie dié vir wie se dood ek verantwoordelik is, so hoef te sién nie. Want hulle spook by my. Hulle is in my kop, áltyd. Ek kan nie van hulle ontslae raak nie. En ek wil nie hê Migael moet dít hoor nie.
’n Bad. ’n Bad is altyd ’n goeie idee. “Ek gaan bad.”
“Maar dis nog vroeg.”
“Ek kry koud. Ek haat hierdie tyd van die jaar, hierdie tussenin-tye. Herfs. Ek weet nooit hoe om aan te trek nie. Warm? Koud? Maak my gek. ’n Bad gaan nou baie lekker wees.”
“Goed, bad jy. Ek kyk solank wat ek vir aandete kan maak.”
Die bad is alles waarvoor ek gehoop het. Warm, geurig – ek het badolie in die kassie bokant die wasbak opgespoor.
Bad was nog altyd vir my terapeuties. Dis hier, in die warm water, waar ek nog altyd kon fantaseer, kon droom, my probleme kon uitsorteer. Die res van my lewe kan beplan. Antwoorde op sommige kwelvrae kan kry. Soos: Is dit moontlik vir Migael om my gedagtes te lees as daar ’n paar mure tussen ons is? Hoe gaan ek dit uitvind? Migael! Ek voel onmiddellik soos ’n idioot, maar ek volhard. Migael! As jy my kan hoor, sê ja.
Hy lag.
Waar gaan ek ooit privaat kan wees? My kop is reeds oorbevolk. Daar is nie plek vir ’n engel nie. Of ’n hallusinasie nie. Maak dit regtig saak wat hy is? Hy is hier. Hy maak vir my kos. Hy versorg my wonde. Hy is simpatiek. Hy lag baie.
Hy laat my voel soos André my aan die begin laat voel het: veilig. Maar André is deel van die verlede. Dit kon so anders gewees het. Dit kon André gewees het wat nou hier by my was. Dit kon, maar dit is nie . . .
Tog, Migael laat my beter voel. Dis al wat tel: dat ek beter voel. Nie so depressief nie. Want die laaste tyd was ek depressief. Niks kon meer ’n glimlag by my ontlok nie. En ná gister se gebeure het daar bitter min lag in my oorgebly. Met Migael hier voel dit asof ek weer rede het om te glimlag. Selfs hardop te lag.
Die gekletter van ’n potdeksel