Die besoeker. Anchien Troskie
Читать онлайн книгу.
hoort, het ek net daar besluit.”
Migael luister skewekop. “Omdat dit ’n sekere status aan jou verleen het.”
“Ja, ek het menswaardig gevoel. Tussen al die ou en nuwe geld het ek tuis gevoel.”
Ek haal my skouers op. “Ek het vir die eerste twee maande by my ma gebly. Tot sy my, figuurlik gesproke, uitgeskop het. Ek moet my vlerke sprei, het sy gesê. Ek was welkom om enige tyd by haar te kom kuier, maar ek moes my eie lewe lei. Al wat sy my maak belowe het, was dat ek steeds elke Sondagmiddag saam met haar na my pa sou gaan. Ek was so bly, want ek wou op my eie voete staan. Ek kon die deposito en die eerste maand se huur op ’n woonstel bekostig. Vryheid! Met my bed en die yskas – my ma het daarop aangedring dat ek die yskas leen, sy sou regkom met die vrieskas – het ek by my woonstel ingetrek. Twee maande later kon ek tweedehandse meubels bekostig en het ek die geleende goed teruggevat. My ma het my gehelp en saam kon ons teen die derde maand ’n deposito op my eie motor neersit. Tweedehands, natuurlik. Die bank het my ’n kredietkaart aangebied, wat ek gretig aanvaar het. Skielik het klerewinkels my rekeninge toegestaan. Ek kon my lelike tweedehandse meubels verkoop en nuwes koop – op krediet. Ek kon tussen die klererakke deurloop en dit waarvan ek hou van die rak afhaal – met my winkelkaarte. Wat meer kon ek vra? Ek het vas geglo ek was op pad boontoe. My lewe was volmaak. Totdat die eerste klomp rekeninge gekom het. Ek het gou besef ek sou nie die magdom kaarte maandeliks kon betaal nie, want ek moes ook nog die paaiement op my motor, my woonstelhuur, petrol, kos, telefoon én krag betaal. My salaris was nie groot genoeg nie. Ek moes die waarheid in die oë kyk: ek was in finansiële moeilikheid, big time. Soms blameer ek my ouers. As my pa nie so gierig was nie . . . As my ma nie destyds so lief was vir koop nie . . .”
“En jou pa het jou nie voor die tyd gewaarsku om versigtig met geld en skuld om te gaan nie?”
Ek vermy sy oë.
“Emmie?”
“Natuurlik het hy.”
“Wat het hy gesê?”
Ek sug. Hy is soos ’n bulhond, as hy sy tande in iets ingeslaan het, laat hy nie los nie!
“Hy het gesê,” ek maak aanhalingstekens met my vingers, “wat ek gedoen het, was verkeerd. Ons het altyd goed gelewe, maar ek wou nóg beter lewe. Op die ou end het ek almal in die steek gelaat – vir jou en jou ma, maar veral myself. Belowe my jy sal nooit steel nie. Of te veel wil hê nie. Of by iets onwettigs betrokke raak nie. Belówe my.”
“Het jy belowe?”
“Ek het.”
Migael se oë kyk diep in myne terwyl hy saggies oor die wurgmerke aan my keel vryf. “Ek kan niks aan hierdie wonde doen nie, maar gelukkig heel tyd alle wonde.”
En iets in my gee effens skiet.
“Lê ’n bietjie, jy moet moeg wees.”
Hy staan op, ek gaan lê, hy druk die kwilt agter my rug in. Raak met sy hande aan my wang, sy duime maak sirkelbewegings al langs my slape, beweeg stadig af, druk-druk onder my oë.
’n Moegheid oorval my. ’n Rustige, sondelose moegheid. Ek sien hoe hy die skottel water optel, hoor hoe hy dit in die wasbak omkeer. Dan hoor en sien ek niks meer nie.
Hoofstuk 4
Ek maak my oë in verblindende lig oop. Vir ’n oomblik is ek gedisoriënteer. Waar is ek?
O ja. Is dit nog vandag of is dit al môre?
Ek kyk op my horlosie. Vieruur. Nog vandag.
Wie is dit?
O ja. Migael.
Hy sit-lê oorkant my op ’n stoel en slaap, sy mond effens oop. Wie ís hy? Behalwe dat hy die mooiste man is wat ek nog ooit gesien het, is al wat ek van hom weet dat hy ’n wonderlike kerrie maak, wonde soos ’n dokter kan versorg en dat hy die sagste hande het. Het ek al genoem dat hy die mooiste man is wat ek nog ooit gesien het?
Ek glo nie meer dat hy hier is om my te vermoor nie. Anders sou hy al. Vroeër vanoggend toe ons gaan stap het. Nou toe ek lê en slaap het. Hy het genoeg geleentheid gehad. Dalk is hy nie eens een van Jake se trawante nie. Soos ek hulle ken – en ek kén hulle – sou hy lankal die daad wou pleeg en vlug.
Is hy van die polisie? Ek het nog nooit iets met die polisie te doen gehad nie, sou hulle só werk? Een man stuur om na my hele lewensverhaal te luister? Dalk. Niks is onmoontlik nie.
Miskien is hy net ’n man. ’n Kaalvoetman wat toevallig hier verbygeloop het en besluit het om met my te kom kennis maak. Dis seker ’n moontlikheid. Maar . . . ’n engel? Absurd. Engele verskyn nie meer aan mense nie. En as hulle sou, moet dit nie met trompetgeskal en in verblindende lig wees nie?
Hy is mooi genoeg vir ’n engel . . . ’n Engel moet eintlik lelik wees, sodat hy nie ’n mens sondige gedagtes kan gee nie. Hy is sterk genoeg vir ’n engel, daarvan getuig sy gespierde arms.
Ek het ’n groot probleem met die engeltjies wat gedurig op alles verskyn. Jy weet, daardie vet, ronde, kuiltjiebesaaide kindertjies met die blonde krulhare, blou oë en klein vlerkies. Wie wil nou ’n kind as beskermengel hê? Gee my ’n man met spiere. Ek bedoel, wanneer daar sê nou maar ’n lorrie op jou afpyl, wie sou jy kies? ’n Kindengel wat hier aan jou bobeen druk-druk om jou weg te kry, of ’n groot, sterk man wat jou uit die pad kan stamp?
Ek sal dit ruiterlik erken: ek het al gewens om met ’n engel – verkieslik my eie beskermengel, maar enige een rêrig – te kon praat. Baie. Maar dis een van daardie dinge waarvoor jy wens en tog weet jy dit sal nooit gebeur nie. Soos dat jy die Lotto sal wen. Of dat jy Brad Pitt iewers sal raakloop en sy voete só onder hom uitslaan dat hy van Angelina en die klomp kinders vergeet. Dis lekker om daaroor te fantaseer, maar jy weet dit sal nooit gebeur nie. Dis ’n veilige fantasie.
En hier sit my fantasie oorkant my. Miskien hallusineer ek? Van skok dalk? Seker ’n groot moontlikheid. Dalk is hy môre weg. Wil ek hê hy moet verdwyn? Droom ek?
Daar is ’n manier om uit te vind. Ek staan op, stap saggies na hom toe en knyp. Hard. Aan sy bobeen. Wat, moet ek sê, baie gespierd voel.
Migael se oë vlieg oop. Hy staar oopmond na my. “Vir wat het jy dit gedoen?”
“Ek wou seker maak dat ek nie droom nie.”
“Is jy nie veronderstel om jouself te knyp nie?”
“O ja, ek het vergeet.”
“Nou toe, knyp jouself.”
“Nee wat, ek dink ek glo ten minste dat ek wakker is.”
Hy vryf sy oë, gaap en rek hom uit. “Jy lyk beter. Jy klink ook beter.”
“Wys jou wat ’n bietjie slaap en die geselskap van ’n engel aan jou kan doen. Dis soos towerkuns. Abrakadabra, en ek voel beter!” Ek kan die sarkasme nie heeltemal uit my stem hou nie.
“Wanneer gaan jy begin glo dat ek is wie ek sê ek is?”
“Jy weet, Migael, in al die boeke wat ek al gelees het, in al die films wat ek al gesien het, verskyn ’n engel net as die karakter die kluts effe kwyt is. Ek wonder altyd hoekom skryf niemand ooit oor ’n regte engel nie. Maar ek dink ek het dit nou vir myself uitgewerk.”
“Asseblief, lig my in.” Sarkasties.
Ek frons af na hom. “Is ’n engel veronderstel om sarkasties te wees?”
“Ek is hier as mens, met menslike eienskappe. En julle is nie juis bekend vir julle geduld nie, of hoe?”
“Wat ook al.”
“Wat wou jy sê?”
“Ek dink die rede waarom niemand ooit oor ’n regte engel skryf nie, is omdat niemand dit gaan gló nie. Want ons glo nie meer in engele nie. Selfs al sien jy ’n engel, gaan jy dit nie vertel nie, omdat jy weet almal gaan dink jy is gek.”
“Vertel my iets wat ek nie weet nie.”