Marike se laaste dans. Deborah Steinmair
Читать онлайн книгу.
daar is ’n aangrypende, skouspelagtige fratsagtigheid omtrent haar, asof sy op ’n eenwiel ’n figure 8 kan trap, op ’n slap tou oor ’n afgrond balanseer.
Haar onderbene is stewig, foreshortened soos op ’n kunsstudent se houtskoolskets. Haar dye is lank soos bofbalkolwe.
Sy het die fynste voete.
Die huishouding is chaoties en opwindend.
Daar is baie whiskey en geurige bredies.
Oor alles lê ’n lagie sigaret-as en hondehare.
My kinders huiwer aan die uithoeke van die dag: betower en verwilderd. Sy is ’n hiperaktiewe genie, begaafd in alle wind-rigtings.
Sy is dikwels woedend.
Hoofstuk 13
Ek vat graag mense na Die Skrywer toe. Dit het haar al by geleentheid laat brom: “Ek is nie ’n toeriste-attraksie nie.”
Sy woon in Parklands, ’n klipgooi van Marike se laaste woning. Dis ’n nuwe woonbuurt met identiese huise wat lyk asof hulle uit Lego-blokkies aanmekaargesit is. Soos in ’n rekenaarspeletjie – Sim City.
Sal sy vir Marike kan sien? wonder ek.
Ek klop aan haar woonsteldeur. Die Skrywer maak oop. Sy dra ’n mosgroen trui onderstebo. Haar bleek poniestert is windverwaaid en haar gesig vol room, soos ’n witgesignar.
Sy kyk oor my skouer: “Jis, Marike, howzit?”
“Ek het van sommige van jou boeke gehou,” sê Marike.
“Bakgat. Ek maak vir ons ’n koppie tee.”
Niemand weet presies hoe oud die skrywer is nie. Toe sy baie jonk was, reken ’n resensent eenmaal sy is te jonk vir haar temas, amper soos “te groot vir haar skoene”. Daarna verstrek sy altyd ’n fiktiewe geboortedatum en só verskyn dit in boeke en bundels. Sy gee deur die jare sommer ’n paar verskillende datums, die een min of meer haar ma se geboortedatum.
Haar vel lyk soos sagte leer. Sy het oë soos verbleikte denim. Sy is tegelyk militaristies en sag.
Kort voor lank sit Die Skrywer en Marike sy aan sy op die klavierstoeltjie. Die Skrywer se seesterhandjies dartel oor die klawers en laat ’n Russiese lied dawer. Sy sing in ’n droewe bariton: “Occhi, chornye”.
Op die klavier staan twee glase rooiwyn, Marike s’n met die afdruk van pienkrooi lippe op die rand.
Asof afgespreek gaan die lied oor in Brel se “Ay Marieke Marieke … le ciel flamand … de Bruges et Gand …”
Dan sing Die Skrywer ’n romantiese lied uit haar ma se jeug in ’n rokerige bariton: “These foolish things”.
Buite begin haar buurvrou, ’n Russiese bruid wat volgens Die Skrywer per pos bestel is, haar Afrikaanse man se motor was. Haar profiel is beeldskoon, haar uitdrukking hunkerend.
Die kaketiel hang onderstebo in die suurlemoenboom en praat saam. Die hele buurt se duiwe paradeer in haar agterplaas, stywebeen soos soldate. Die honde rol met wit oë op die mat rond, soos perde wat naderende reën ruik.
Soos dikwels in Die Skrywer se blyplek, kry die weeksoggend ’n swaai in die heup. Die alledaagse gooi die handdoek in en doen ’n wawiel.
Die lug is vol blinkertjies en gewone voorwerpe kry ’n stralekrans.
Hoofstuk 14
In 2001 behoort ’n groot kamer in my hart steeds aan ’n melankoliese Suid-Amerikaner wat ek laatherfs in die laat negentigs ontmoet in die fabriek op Brits waar ek gewerk het.
Dis 1998. Señor Centurion de Aquino staan voor die faksmasjien – ’n donker man van diep in die vyftig; middelmatige lengte; moedelose skouers.
Die agtermiddagson maak ’n stralekrans van sy yl hare, soos op ’n middeleeuse skildery van ’n heilige. Hy word slordig bles: sy kop is vol individuele haarspriete soos dié wat uit die sweetgaatjies in ’n pop se kopvel spruit.
Sy mond is te gevoelvol, te romanties, dit pruil oudmodies soos die mond van ’n rolprentheld uit vervloë, genadiger dae.
My kantoor kyk uit oor die fabrieksvloer: rye splinternuwe Duitse masjiene met heldergeel ledemate en elektroniese oë.
Hy maak aantekeninge in die kantlyn van ’n tegniese tekening. Sy handskrif is ragfyn en elegant soos die byskrifte op ou landkaarte.
Hy is op besoek van die moedermaatskappy in Duitsland waar hy aan die hoof van kwaliteitsbeheer is.
Ek sit agter ’n rekenaar en tik. Hy kyk skielik op. Sy bruin oë vol notasies en formules swem stadig in fokus en neem my in.
“Ek verneem u is ’n skilder …” sy stem is bariton met spatsels tenoor.
“Ek wil graag ’n skildery van u koop, sodat ek u vir altyd by my kan hê.”
Sy Duits is foutloos met ’n swaar aksent, asof hy onder water praat.
Hy besoek my houthuis teen die hang op my pa se plaas. Hy beoefen al jare lank yoga. Hy sit gemaklik op die mat en gesels oor Gabriel García Márquez, Pablo Neruda, Mario Vargas Llosa, Federico García Lorca, Isabel Allende, Frida Kahlo, Mercedes Sosa.
Hy bekyk my wilde portrette en koop met die eerste besoek ’n hartstogtelike selfportret in swart en rooi akriel.
Daarna skryf ons daagliks eindelose e-posse oor en weer en ontmoet mekaar vir die volgende drie jaar een of twee keer per jaar, hier of in Duitsland.
In Duitsland haat sy vrou die portret.
“Es ist kitsch,” sê sy. “Die vrou naai jou met haar oë,” sê sy.
Op ’n dag val sy die skildery aan met waterproof-maskara. ’n Halsmisdaad.
Hy sit daarna ure lank in die bad en probeer dit vergeefs afskrop met ’n naelborseltjie.
Aan die einde van my besoek aan Duitsland een jaar stop hy ’n groot bruinpapier-pakket in my hande. Dis my geskende gesig. Hy wil weet of ek dit sal restoureer?
Ek is te bang om daarna te kyk en vergeet dit op die vliegtuig.
Ek het gesig verloor.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.