Niggie. Ingrid Winterbach
Читать онлайн книгу.
nie, maar wel die wapens van geloof, liefde, hoop en gebed. Van die manne het dit ongelukkig as teken gebruik dat hulle maar die aftog kon blaas.”
“Seker gedink hulle kan beter by die huis gaan bid,” sê Ben.
Gert Smal snork. “Drosters,” sê hy, en kyk na Ben en Reitz, wat ’n punt daarvan maak om nie op hierdie woorde van Gert Smal te reageer nie.
“Met drosters kan g’n mens ’n oorlog wen nie,” sê Gert Smal bitter, en Ben en Reitz gee mekaar ’n vinnige, onderlangse blik.
Die uil roep weer. “Gevlekte ooruil,” sê Ben.
Japie Stilgemoed gaan voort, noudat hy een maal begin het.
“Op een tog het ons baie perde verloor, ook van die perdesiekte. ’n Ander keer het die weerlig drie perde doodgeslaan. Die aantal voetgangers het die hele tyd groter geword – daar was nie meer plek vir almal op die waens nie.”
“Nooit ’n dooie perd gesien nie,” sê Reitz sag vir Ben. “Nooit ’n perd of muil wat van die perdesiekte gevrek het, sien weggesleep word nie.”
Ben reageer nie, hy luister hoflik na Japie.
“En oral,” gaan Japie Stilgemoed voort, “die aaklige gesig van verbrande en ingestorte huise – die Kakies se handewerk.”
“Ai, tog,” sê Reitz sag vir Ben, “ek het nie krag hiervoor nie.”
Ben se neusvleuels sper effens; die enigste aanduiding van sy geringe irritasie. “Gee hom kans,” sê hy sag vir Reitz, “hy het nodig om sy verhaal te vertel.”
“Op ’n dag,” sê Japie Stilgemoed, “het ons ’n wolk vlieënde miere teëgekom. So iets het ons nooit vantevore beleef nie. Hulle het oral ingekruip.”
“Ai, tog,” sê Reitz weer onderlangs. Hy kan sy groeiende irritasie met Japie Stilgemoed kwalik ontken óf verklaar.
“Tydens ’n nag lange reënbui het die manne soms in miershope geslaap,” gaan Japie onverstoord voort. “Ek het myself voortdurend tot geduld met ons beproewinge probeer maan. Van die toekoms het ek toe – en tot op hierdie dag – niks meer verwag as om weer met my geliefdes verenig te word nie.”
Met die vermelding van geliefdes val daar oor almal ’n groot swye, verbreek deur die geel hond, wat skielik laag begin knor, met die hare orent op haar rug. Daar word ondersoek ingestel, maar niks word verder in die omgewing gehoor nie. Die hond bedaar en kort daarna gaan almal in hulle skuilings inkruip. Almal behalwe Ben en Reitz, wat nog ’n rukkie by die warmte van die vlamme vertoef om ’n laaste inskrywing in hulle joernale te maak.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.