Ballade vir ’n enkeling. Leon van Nierop
Читать онлайн книгу.
wees, met minder woorde, maar meer punch. Kry beter insae en meer aanhalings van betrokkenes. Vra vrae wat ander te bang is om te vra. En daar is te min menings.”
Gavin kom onverwags ingestap en ’n stilte sak neer. Selfs Hitler in sy raadsaal kon nie so ’n stilte veroorsaak het nie. Hy strek sy nek asof hy ’n spier verrek het. Sy hemp is weer oopgeknoop en sy borshare blink oudergewoonte asof hy dit eers met water bespuit het.
Dit ís ’n pruik! skryf Mysi in haar notaboek.
Gavin pluk sy hemp heen en weer asof sy bolyf nog nie behoorlik droog is na sy stort nie. Sy hare is nat en sy gesig blink van die vogroom wat hy pas aangewend het. Hy roep kombuis se kant toe na twee joernaliste: “Buya lapa wena! Julle kan later drink en vreet!”
Mysi en Carina kyk vinnig na mekaar. Die twee groentjies skarrel gespanne met polistireen-koppies vol kitskoffie nader en kom sit.
Gavin is klinies gladgeskeer asof hy ’n sementmuur met ’n troffel skoongeskraap het sodat nie eers die geringste stoppel kon oorleef nie. Sy hemp span styf om sy borskas om sy spiere deur die materiaal te beklemtoon. En sy jeans sit soos ’n tweede vel aan hom.
“Daar’s nie eers plek om ’n wind te laat nie,” fluister Mysi.
“My inboks is leeg.” Gavin gaan sit en leun aggressief vorentoe. Selfs hier waar sy sit, ruik Carina die duur naskeermiddel wat hy gebruik. “Praat met my!” Hy draai na Carina en Mysi. “Het die tannies iets op die hart?”
Carina sug. Stefan werk op sy selfoon.
“Kan ek julle aandag kry?” Gavin klop met sy kneukels op die tafel en kyk na die selfone wat nou op stil gesit word. Stefan tik vir oulaas ’n SMS.
“Huur jou hoere in jou eie tyd, nie in vergaderings nie, Loots.”
Stefan stuur vinnig en skakel die selfoon af.
Gavin wend hom weer na Carina. “Jou naam is so afwesig in my inboks soos Justin Bieber in ’n komkommertuin. Hoekom?”
“Daar is nie op die oomblik ’n groot storie nie.”
Gavin draai sy rekenaar met mening na die joernaliste toe. Hy leun oor die sleutelbord van agter en druk telkens Next.
Dit bevat die voorblaaie van vanoggend se koerante:
Bekende skrywer verdwyn!
Jacques Rynhard gee middelvinger vir prys.
Rynhard verdwyn soos ’n rekenaarvirus.
Famous local writer fails to show up for prize.
Is Jacques Rynhard vermoor?
Wie is die ware Jacques?
Reklamefoefie deur uitgewer?
“Wat is jou definisie van ’n storie, Carina?”
“Want die storie is vanoggend doodgeskryf! En jy het gesê ons mag nie sy boek reklame gee nie.”
“ ’n Storie word oud die oomblik wat dit gebeur. Kyk na die twiets wat ons telkens voorspring!” Hy haal diep asem. “Dit gaan oor hoe jy ’n storie lewendig hou. En hierdie een word al deur kluite bedek! Gebalsem en in Toetankamen se sarkofaag weggesluit! Ek weier om te glo dat hierdie storie se koekie toegeklap het!”
“Wel, ek het gister met Alicia Francke gepraat.”
Sy oë helder op. “Starship Enterprise makes contact, finally! Wat het jy uitgevind?”
“Dat sy warm was vir Jacques, maar hom nie kon kry nie.”
“Poplap, dit is so algemene kennis soos die e-tolstelsel wat flop. Gooi my met iets wat ek nie weet nie.”
“Toe kritiseer Alicia sy jongste manuskrip, hy verander van uitgewer en wen ’n prys met daardie einste roman.”
“En jy sê steeds daar is nie ’n storie nie?”
“Dit is die soort storie wat Die Huisvriend reeds gedoen het, of wat die skinderkoerante vat. Dis nie ’n Montage-storie nie!”
Hy pluk weer vinnig aan sy hemp asof hy homself daarmee koel waai. “Wil julle hê Montage moet toemaak?”
“Gavin.” Carina probeer haar stem kalm hou, maar haar keel trek saam van woede sodat sy die woorde beswaarlik kan uitkry. “Die oggendkoerante spekuleer net en skryf die storie dood omdat daar nie tans ander stories is nie. Montage verskyn Saterdae, soos jy weet. Teen die naweek is hy moontlik al opgespoor. Wat meer verwag jy van my?”
“Dat jou bloedhondneus ophou om ander brakke se sterte te besnuif. En nog ’n ding. Die gepeupel wat by sy boekebekendstelling was: ek soek skinder oor hulle. Enige storie! Skryf dus oor Rynhard, maar kry die ander drolle ook wat in die drinkwater dryf.”
Carina sit terug en maak haar oë toe. Sy gaan hierdie man klap. Nou. En dêm hard.
“Hoekom het Rynhard destyds onder ’n skuilnaam begin skryf? Is hy in hotelle se voorportale gesien? Op treinstasies, op busse? Wat sê sy mentally challenged fans, sy kritici, sy frieken girlfriend, sy sielkundige, sy masseur, sy toiletskoonmaker, die ander uitgewers, sy maatjies op skool saam met wie hy ge-circle-jerk het? Het hy al plagiaat gepleeg? Het hy ’n fan pregnant gemaak? Is hy verslaaf aan porn? Huur hy hoere? Moet ék al jou vrae vir jou vra?”
Rondom Carina beweeg haar kollegas se koppe heen en weer asof hulle ’n tenniswedstryd op Wimbledon dophou. Maar die vloermoer is nog nie verby nie. Gavin haal nou al sy frustrasies op Carina uit.
“Ek wil weet hoe dikwels hy sy naels skoonmaak. Ek wil weet of hy Post Toasties vir brekfis eet, hoe hard hy skreeu as hy kom, wat op sy T-shirts staan, watse kakpapier in sy trollie is. Ek wil weet wie hy almal die moer in gemaak het, by wie hy slaap.” Gavin staan op. “Ons berei solank Montage se voorblad voor vir Saterdag: Die kop: Alles wat jy nie van Rynhard geweet het nie! En jy, skattebol, gaan grawe waar dit nie jeuk nie!”
Carina is lus en storm by die deur uit met haar middelvinger in die lug. Maar iets in Gavin se uitdrukking keer haar. Sy voorkop is nou natgesweet en dit lyk of ’n aar in sy voorkop klop. Sweet loop teen sy dik nek af.
Sy klap haar notaboek toe en is bewus van almal se blikke op haar. Daar is elektrisiteit in die vertrek. Sy stoot haar stoel stadig agteruit en neem haar sak.
“Ek sê dit nou hier voor almal terwyl jy jou stertjie wip.” Gavin vee sy nek met sy hande af. “Indien jy, Carina, en al julle donners nie jul vingers uit julle holle trek nie, maak hierdie tydskrif toe!”
Dit is doodstil in die konferensiekamer. Die joernaliste wat in nabygeleë kantore aan stories werk, raak ook nou stil.
“Die uitgewer wil Montage op die mark sit. En as iemand hom nie koop nie, sit ons almal rooi ligte voor ons donnerse deure en koop Clicks se hele kondoomvoorraad uit!”
Carina staan op. “Dan sal ek Montage seker moet red.”
Gavin staan ook op. “Ek soek nie die Sunlight-witgewasde weergawe nie. Die ander tydskrifte het so in sy hol opgekruip, hulle sal nie eers met ’n GPS uitkom nie! Ek soek die waarheid!” Hy storm uit die konferensiekamer.
Ben, die nuusredakteur, maak sy iPad oop en probeer kalm voorkom, maar sy hande bewe te veel. Hy maak keelskoon. “Stefan. Hoe ver is jy met die storie oor die bordeel?”
Carina stap na haar kantoor toe en gooi haar sak op die tafel neer. Sy haal Jan-Paul Otto se kaartjie met sy foonnommer en kantooradres uit en skakel hom. ’n Vrou antwoord.
“Kan ek met meneer Otto praat, asseblief?”
“Hy is besig met ’n kliënt.”
“Vra hom asseblief om Carina Human van Montage te bel.”
“Indien dit oor meneer Rynhard gaan – meneer Otto het opdrag gegee dat niemand van die pers na hom deurgeskakel word nie. Hy het geen kommentaar nie.” En die verbinding word verbreek.
Carina stap na die deur toe en loop met die gang af na Gavin se kantoor toe.