Ballade vir ’n enkeling. Leon van Nierop
Читать онлайн книгу.
Steenkamp loop tot by Jacques en raak aan sy boude. Hy voel-voel met sy hande. Dit laat Jacques verbaas orent kom.
“Ek het nie gesê jy kan opstaan nie.”
Jacques meet Steenkamp met sy oë en buk dan weer.
Weer sien Jan-Paul ’n vreemde uitdrukking oor die skoolhoof se gelaat sprei, asof hy die vattery nog meer geniet. Hy vee met sy hand oor Jacques se boude.
Jacques kyk om, glad nie gediend met hierdie vattery nie. Dit laat Steenkamp terugtree.
“Lyk my, voel my, jy het nog nie genoeg gehad nie.” Jacques draai sy kop terug en Jan-Paul kan sien dat hy hom vervies het vir die vatterige ou man.
Steenkamp gee Jacques ’n vyfde hou, maar hy staar net uitdrukkingloos na die muur. Stilte. Afwagting. Jacques maak gereed vir die sesde hou.
“Jy kan nou maar opstaan, Rynhard.”
Jacques kom stadig orent en as hy geweldige pyn het, wys hy niks. Dit ontsenu Steenkamp nog meer. “Hoop meneer het dit net soveel geniet soos ek.” Jacques se oë is nou donker en stip op Steenkamp.
Die ouer man se oë skiet vuur. “Jou verdomde klein bliksem! Het jy nog nie genoeg gehad nie?”
Jacques kyk hom reguit en vreesloos in die oë. “Net as meneer voel … dit was genoeg.” Hy plaas klem op die laaste drie woorde.
Steenkamp staar verstom na Jacques. Hy swaai-swaai die rottang deur die lug en blaas boosaardig. Hy gryp Jacques agter sy nek en stamp sy kop met soveel geweld op sy tafel dat sy blikkie met penne omval.
Jan-Paul kan dit nie meer hou nie: “Meneer! Seblief, meneer. Moenie Jacques weer slaan nie. Hy … dit … ek …” Maar die bekentenis kom nie oor sy lippe nie.
Dit laat Steenkamp kalmeer. Jan-Paul kyk na Steenkamp, wil hom waarsku dat hy gaan vertel hoe hy Jacques bevoel het. Steenkamp moet die boodskap kry, want hy word bleek.
“Ons sal nie weer nie, meneer,” sê Jan-Paul afgemete.
Die man skep asem, draai weg, staan voor die venster. “Ek wil julle spories nie weer hier in my kantoor sien nie, verstaan jy my, Rynhard?”
“Kan ek maar opstaan, meneer?” Sarkasme in sy stem.
Steenkamp draai stadig om, moord in sy oë. Jacques kom nou met ’n effense glimlag orent en laat sy baadjiepante oor sy boude sak, sy oë stip op Steenkamp gerig. Jacques lig Steenkamp se penneblikkie wat omgeval het en plaas die penne weer presies terug op hulle plek.
“Vra Jan-Paul om verskoning.”
“Dis nie nodig nie, meneer,” begin Jan-Paul, “regtig, ek …”
“Stil!” Steenkamp se stem dreun deur die vertrek. “Vra Jan-Paul om verskoning, Rynhard. En vee daai verdomde glimlag van jou gesig af.”
Jacques loop vorentoe en steek sy hand uit. Sy oë is helder en ten spyte van Steenkamp se waarskuwing, glimlag hy asof niks gebeur het nie, hoewel hy wit in sy gesig is. “Ek’s jammer, tjomma.” Hy skud Jan-Paul se hand.
“Nee, ék is jammer,” mompel Jan-Paul.
“As ek jou ooit weer in hierdie kantoor sien, sporie, neuk ek jou dat jy bloei. Verstaan jy?”
Jan-Paul wil sê dat hy dink Jacques bloei wel, maar besluit daarteen.
“Ek verstaan, meneer.” Jacques se stem is betekenisvol, sy oë weer stip op Steenkamp. Daar plooi weer ’n effense skewe glimlaggie om sy mondhoeke.
“Lag jy vir my, Rynhard?”
“Nee, meneer.”
Steenkamp blaas soos ’n padda op wat water gesluk het, sy gesig rooi en verontwaardig. “Uit my kantoor uit, albei van julle!”
“Goed, meneer. Dankie, meneer.” Jacques gee weer sy skewe glimlaggie wat Steenkamp nog meer woedend maak, maar hy slaan hom nie weer nie. Kyk Jacques net met wrewel agterna tot hy die deur toemaak. En net voor hy die deur toemaak, merk Jan-Paul dat Steenkamp se hande bewe. Die skoolhoof vee die sweet van sy voorkop af.
Toe Jan-Paul en Jacques uiteindelik in die gang uitkom, staar twee seuns wat sit en wag om Steenkamp te sien benoud na hulle. Jacques lig sy skouers. “Dis nie so erg nie. Dink aan ’n meisie, dan voel jy niks. En na die derde hou is jou boude verdoof, dan voel jy niks.”
Die seuns staar hom met openlike bewondering aan.
Toe Jacques verby die skoolhoof se sekretaresse stap, vee sy trane uit haar oë.
“Koebaai, tannie. My pa stuur groete.”
Sy sluk en knik, kyk hom met openlike simpatie aan.
Op die speelgrond kan Jan-Paul Jacques amper nie in die oë kyk nie. Hulle praat nie oor Steenkamp se voelery nie.
“Thanks.”
“Sy’s oulik, huh?”
“Wie?”
“Karlientjie. Ek het gedink sy’s die moeite werd om voor geneuk te word.”
Jan-Paul knik en gaan sit waar sy kosblik steeds staan. “Dankie dat jy …”
Jacques lig sy skouers. “Dis stupid dat ons al twee gemoer word.”
“Ek skuld jou,” sê Jan-Paul.
“Jy skuld my niks, pella.”
“Luister, ek dink jy bloei.”
Jacques lig sy skouers. “Dan moet my ma vir my ’n nuwe skoolbroek koop. Hierdie een is in elk geval te klein.”
Jan-Paul sit, maar Jacques bly staan. Daar is ’n oomblik se stilte tussen hulle. Jan-Paul wil praat, wil dreig om te gaan vertel wat Steenkamp gedoen het. Maar hy vra: “Wat doen jy die naweek?”
Jacques krap deur sy hare. “Niks. Jy?”
“Lus om swemgat toe te gaan?”
Jacques knik. “Klink cool. Maar ek het ’n beter voorstel. My pa is ’n treindrywer. Ek gaan hom vra of ons Lydenburg toe kan ry op sy trein, dan tjil ons bietjie daar. Saterdagmiddag na rugby. Wat sê jy?”
Enigiets om uit die huis te kom. Maar Jan-Paul se ouers mag dalk dink Jacques is nie in dieselfde klas as hy nie. Hulle waarsku hom hoeka altyd teen verkeerde vriende. Veral dié wat naby die spoorlyn bly.
Te hel daarmee. Hy skuld Jacques. “Piele. Ek’s daar.”
Jacques gaan sit nou stadig. Jan-Paul se hande bewe wanneer hy die kosblik oopmaak, sy toebroodjies nog ongeëet. Hy hou dit na Jacques uit.
“Thanks.”
“Plesier.”
Nou eers skraap Jan-Paul die moed bymekaar: “Steenkamp is ’n flippen pervert. Jy moet jou pa en ma sê dat hulle hom by die skoolraad aankla.”
Jacques skud sy kop. “Dis oukei, buddy. Ek sal tog verloor. Steenkamp is beste pelle met die burgemeester en ’n paar ander groot omies op die dorp. So ek probeer nie eers nie.”
“Maar dis nie regverdig nie.”
“Life is not fair,” sê Jacques, maar glimlag nie.
Daardie aand slaap Jan-Paul min. Sy gewete pla hom. Hy oorweeg dit om Maandag na Steenkamp toe te gaan en te erken dit was eintlik hý wat die geveg begin het. Maar dan onthou hy daardie houe, die geweld waarmee Jacques geslaan is, die genot in Steenkamp se oë.
Saterdag voor die rugby-oefening kom Jacques na Jan-Paul toe gestap. Hy steek sy hand uit. “Hoezit?”
“Cool. Jy?” Hulle skud hande.
“Piele!” lag Jacques.
“Die ouens sê hulle’t jou rottanghale gesien. Twee het die vel gebreek en die ander is blou opgeswel. Hoe de hel sit jy?”
“Maak