Die leliemoordenaar. Lerina Erasmus
Читать онлайн книгу.
kom dit van Johnnie. “Kan ons nie ook gaan nie?”
Billy trek sy skouers op. “Miskien. Dit kos baie geld, jong. Maar as . . .”
Sy selfoon begin vibreer in sy hempsak. Hy vis dit uit en kom orent. Hy moes die demmitse ding afgeskakel het! Hy oorweeg dit ’n oomblik om die oproep te ignoreer, maar antwoord dan: “Bill Venter.”
Toe hy ’n paar tree van die seuns af wegloop, kyk dié betekenisvol na mekaar. Hulle weet maar te goed so ’n oproep beteken heel moontlik die einde van hulle dag by Gold Reef City, en daar’s nog so baie goeters waarop hulle nie gery het nie.
“Draai toe, Johnnie, vir padkos,” beveel Brian terwyl hy sy halfgeëete hamburger in ’n papierservet toewikkel.
Billy sien dit toe hy omdraai en voel soos ’n weeluis. Hy gaan al weer sy latte teleurstel.
“Wat’s die adres?” vra hy kortaf. “Oukei, het dit. Ek kom so gou ek kan, maar ek moet eers my seuns gaan aflaai. Nou’s my af dag ook in sy moer in. Wag vir my daar.”
Toe hy terugkom by die tafel, het die twee al opgestaan. “Jammer, my boytjies, maar dis ’n noodgeval.”
“Is wat Pa altyd sê,” kom dit gelate van Brian.
Johnnie knik instemmend. “Ma sê mens kan Pa met niks vertrou nie.”
“Nè, is dit wat sy sê?” Billy wil iets byvoeg, maar bedink hom. Wat sal dit tog help? Cerise het nou maar eenmaal haar mes in vir hom, en hy wil dit nie nog moeiliker maak vir die seuns nie.
Hy vat sy motorsleutels op die tafel. “Kom, ek sal julle by Ouma gaan aflaai.” Hel, sy eks-skoonma gaan weer ’n bek vol hieroor te sê hê!
Billy sluit sy motordeur en kyk om hom rond. Joubertpark was eens ’n respektabele buurt, maar nou het die duiwehokwoonstelle in krotte verander, dink hy toe hy kyk na die gebreekte vensters en rommel wat in hope rondlê. Te veel mense ingeprop in woonstelblokke waarna die huurmeesters hoegenaamd nie meer omsien nie.
Hy klim die trappe op na die ingang. Koperletters waarvan ’n paar ontbreek, spel Winds-r Co-rt. Nog ’n simpel koloniale naam, dink hy, veral bespotlik noudat die plek só lyk.
Volgens Koot se oproep het hulle ’n liggaam ontdek wat lyk soos die Klipmoordenaar se werk, die saak waaraan Billy werk. Hy skud sy kop. As dit so is, is dit die bliksem se derde slagoffer.
Die hysbak werk nie en hy draf die trappe op na die vierde verdieping.
Die lyk op die eetkamertafel in nommer 403 is presies soos die ander twee. Die ontblote torso vertoon ’n snit van die hals af tot by die naeltjie, nou netjies vasgewerk met hegsteke. Net soos met die ander slagoffers is dit duidelik dat die moordenaar weet wat hy doen, en nêrens is ’n druppel bloed nie.
Billy voel ’n magtelose woede in hom opstoot. Drie maal moor die bliksem en elke keer laat hy die slagoffer só na. Dis asof hy iets daarmee wil sê, maar wat?
“Weet julle wie sy is?” vra hy.
Sersant Koot Human knik. “Delicia Brown. Die skoonmaker het haar ontdek en vir die opsigter gaan sê. Sy het glo in een van daai sleaze clubs gewerk, ’n stripper of iets.”
“Kan julle bietjie soontoe staan?” sê die forensiese fotograaf.
Billy draai om na die ondersoekspan wat op hulle knieë soek na forensiese leidrade, hetsy bloed, selweefsel of hare.
“Enige clues?” vra hy.
Tom Heyns kyk op. “Niks tot dusver nie. Dis net soos met die ander twee.”
“Fynkam elke sentimeter,” beveel Billy. “Een of ander tyd moet die helhond tog iets agterlaat. En verseël die plek sodra julle klaar is.”
Hy praat harder, sluit almal in die vertrek met sy blik in. “Hou dit asseblief stil, manne. Die koerantaasvoëls gaan feesvier as hulle uitvind.” Hy draai na die sersant. “Ek gaan die opsigter en skoonmaker ondervra.”
Soos hy met die trappe af loop, brand frustrasie in sy maag. Drie slagoffers! Mbulu gaan ’n kat baar as hy hom sê. Die kommissaris sal sy kop op ’n paal wil spyker. Amper drie maande en hy het nog nie één bloue bliksemse clue opgetel nie.
Hoofstuk 14
Bongani Mbulu se gesig verklap niks van sy ergernis nie. Het hy ’n fout gemaak om Billy Venter op die saak te sit? wonder hy radeloos. Maar Venter is een van sy knapste manne. Hy het die deursettingsvermoë van ’n pit bull terrier en ’n haarfyn aanvoeling vir hoe ’n misdadiger se kop werk.
Ten spyte van sy moeilike kinderjare is Venter ’n baie goeie speurder. Op veertien was hy ’n klein maar gedugte jeugmisdadiger wat soos talle ander seuns in sy buurt diefstal en inbrake as enigste skoling gehad het. Toe hy oplaas in ’n verbeteringskool beland, het hy besluit om die reguit pad te loop. Hy het hard geleer sodat hy polisiekollege toe kon gaan, en as polisieman het hy homself bewys en gevorder tot speursersant. Met sy goeie straatkontakte het hy misdadigers sommer gou vasgetrek. Hy is tot luitenant bevorder en as sy eerste groot saak op die spoor van die Klipmoordenaar gesit.
Die kommissaris sug innerlik. Spoor? Dis die verkeerde woordkeuse, want tot dusver het speurluitenant Venter nog géén spoor gevind nie. Hulle is presies waar hulle was toe die eerste slagoffer op 21 Augustus gevind is. Die tyd vir bespiegel en rondspeel is verby, besluit hy. Hy sal ’n ander oplossing moet vind. Iemand met meer ervaring moet Venter onder sy vlerk neem.
“Dis ons eerste vroulike slagoffer, enige teken van seksuele geweld?” vra hy.
Billy skud sy kop. “Nie op die oog af nie, maar mens sal eers seker wees ná die outopsie. Dokter Vermaak het belowe die verslag sal môremiddag gereed wees. Ek’s jammer, chief. Ek weet ek het sweet blue all gegee tot nou toe. As mens net ’n verband kan kry tussen die slagoffers . . . Wat het ’n chop shop owner te make met ’n kameraman? En nou dié ene, ’n stripper en lank in die tand, waarskynlik ’n low-class call girl. Al wat ons het om op te gaan, is die grafsteentjie wat die moordenaar in die borskas agterlaat. Vir wat? Wat wil hy daarmee sê?”
“Hy of sy,” korrigeer Mbulu. “Maar dis soos jy sê, ons is nog niks verder as op dag een nie. Die publiek het die storie kop toe gevat en die pers is mal daaroor. Hulle is daagliks op my nek, tot die minister ook. Ons sal ’n ander plan moet maak.”
Billy frons. “Hoe meen chief nou?”
Mbulu hou sy hand op. “Gaan eers huis toe. Ons sal later praat.”
Hy kyk die jonger man agterna wat druipstert soos ’n ontknaterde brak by sy kantoor uitloop.
Ná ’n tydjie kom hy orent en loop na sy boekrak, haal ’n lêer uit. Hy blaai dit deur en kry waarna hy soek: die artikel oor kaptein Daniella Hector wat ’n werkaanbod uit Amerika gekry het.
Hy loop terug na sy lessenaar, lig die telefoon se gehoorstuk en skakel sy sekretaresse.
“Alet, kry vir my kolonel Visser van die Kaap op die lyn. En bespreek vir my ’n vlug Kaap toe vir Maandagoggend.”
Billy kyk bedruk na die kadawer waarmee die polisiepatoloog besig is.
“Hmm,” brom dokter Vermaak toe hy die grafsteentjie uit die borsholte lig en dit in ’n nierbakkie plaas. “Selle ou storie. Mý kopseer is dat die snit so netjies gemaak en toegewerk is. Professioneel is die woord. Die moordenaar kan dalk ’n dokter wees.” Hy kyk na Billy wat na die grafsteentjie staan en staar. “Forensies is nog nie klaar daarmee nie.”
Billy haal sy skouers op. “Maak nie saak nie, dok. Sit dit maar in ’n sakkie en merk dit as bewysstuk 3. Hierdie saak freak my uit. Die bliksem moes gesweet het om die goed uit klip te kerf, net om dit as ’n soort visiting card agter te laat.”
Vermaak trek die plastieklaken oor die lyk. “Genoeg vir vandag, ek sal die res môre doen. My vrou verwag my vroeg terug vanaand.”
Billy glimlag suur. Die dokter het ’n vrou wat vir hom wag en wat het hy? Zilch om