Die leliemoordenaar. Lerina Erasmus
Читать онлайн книгу.
om haar kyk. Binnekort sal hulle blare hê wat koel skadu’s gooi al die pad van die skool af tot by die huis. Sy is bly hulle woon in Parkview met sy baie bome . . .
Dit laat haar lag kry vir haarself. Eintlik maak alles haar vandag bly. As hulle die wetenskapolimpiade in die Kaap wen, sal dit sowaar die beste jaar ooit wees. Haar karatespan het ver gewen in die interprovinsiale toernooi. Daarby is sy gekies as kaptein van die o.16-hokkiespan.
Haar pa het belowe sy kan volgende jaar by die skietklub aansluit. Daarna sien sy baie uit. Dit kan haar net vorentoe help in haar loopbaan as polisievrou. Hoewel, haar pa wil hê sy moet regte studeer. Sy oorweeg dit ’n oomblik. Wel, moontlik kan sy al twee wees. Miskien sommer nog ’n joernalis ook soos haar pa.
Haar ma het met ontbyt genoem daar gaan vandag ’n groot storie van hom in die koerant wees. Sy sou graag met hom daaroor wou praat, maar hy is douvoordag al uit, toe sy nog geslaap het. Sy sal sorg dat sy die Mail lees sodra sy by die huis kom. Dit word elke dag afgelewer, maar vanoggend was die koerant laat.
Toe sy die tuinhek agter haar toemaak, sien sy haar pa se motor voor die oop motorhuis staan. Wonderlik! Nou kan hulle twee ’n bietjie alleen gesels. Dis altyd lekker as net hy en sy saam is, dink sy toe sy met die tuinpaadjie langs voordeur toe hardloop.
Dié staan ook oop. Sy gaan in. Die huis is doodstil.
“Pappa?” roep sy. “Pappa, waar’s jy?”
Haar stem galm onbeantwoord terug na haar.
Sy loop deur die sitkamer en eetkamer, maar daar is geen teken van hom nie. Hy is ook nie in die studeerkamer of in hulle slaapkamer nie.
Weer roep sy: “Pappa?”
Geen antwoord nie. Miskien het hy gou kafee toe geloop vir sigarette, dink sy.
Sy maak haar kamerdeur oop en sit haar swaar tas neer. Nou is sy rasend honger. Net gou hande was voor sy kombuis toe gaan.
Die badkamerdeur is toe. Sy klop liggies. “Pa?”
Doodse stilte.
Sy voel aan die deurknop, dis nie gesluit nie. Sy maak die deur oop en wil na binne tree, maar dan versteen sy. Haar pa lê op die vloer. Daar is bloed oral oor die wit teëls gespat, maar die meeste vorm ’n dam om sy kop. Sy gesig is net ’n bloederige massa. In sy hand naaste aan haar is ’n rewolwer. Dit lê op die koerant, wat reeds deurdrenk is met bloed.
Die besef dring langsaam tot haar deur: haar pa is dood.
Haar gesig vertrek van angs en haar mond gaap oop. Dit voel asof sy nie asem kry nie. Uit haar binneste stu ’n kreet op, ’n lang gerekte klank soos dié van ’n sterwende dier.
“Pappa! PAPPAAA!” gil sy.
Dan skreeu sy net, ’n geluid wat soos ’n sirene aanhou en aanhou.
Hoofstuk 12
Oktober 2014, Johannesburg
Die kelnerin glimlag vriendelik toe sy die koppie voor die man met die donkerbril neersit. “Double espresso, sir. Rosebank Mall makes the best espresso of all the Mugg & Bean branches.”
“Thank you,” antwoord hy stroef sonder om op te kyk van die koerant.
Hy staar lank na die foto van ’n rooikopvrou op bladsy 2. Top sleuth to New York? lui die opskrif. Hy lees die berig met hernude aandag. Dit vertel van die 43-jarige kaptein Daniella Hector se fenomenale suksesse deur die jare met die opspoor van reeksmoordenaars. Dit het gelei tot ’n werkaanbod van die FBI.
Die hand wat die stomende koppie na sy mond bring, bewe liggies. Hy plaas dit terug in die piering en bestudeer die foto. ’n Mooi vrou, gedetermineerde trek in die donker oë. Sy het haar ma se oë, dink hy, maar die rooi hare moes sy van Braam Brink geërf het. Hector is waarskynlik haar getroude van. Hoewel die artikel melding maak van ’n dogter, noem dit niks van haar eggenoot nie, ook nie of sy die Amerikaners se aanbod aanvaar het nie. Haar akademiese prestasies word gelys: ’n BSc en LLB in strafreg van die Universiteit van Kaapstad, asook ’n MA in sielkunde.
Hy sit die koerant neer. Danny Brink . . . sy moes dertien of veertien gewees het toe hy haar die laaste keer gesien het. Rankerig soos ’n jong vulletjie, ooraktief, gedurig aan die hardloop of bokspring. Hy ledig sy koppie en die bitter nasmaak lê nog ’n paar oomblikke op sy tong.
Hy wink die kelnerin nader vir die rekening. Die koerant vou hy met groot sorg op. Hy sal dit saamneem en die artikel by die ander knipsels in die lêer plaas.
In die parkeerarea kyk hy op sy horlosie voor hy in sy motor klim. Vir hom is presiese tyd van die grootste belang. 16:00. Hy het reg geskat, sy aanvoeling vir tyd laat hom selde in die steek. Hy sal net mooi genoeg tyd hê om sy voorbereidings by die huis te tref. Dis uiters belangrik: die allerfynste voorsorg. Hy moet te alle tye op enigiets voorbereid wees. Die reël vir sukses is voorsorg. Daarom sal hy elke wegruiming met absolute presisie uitvoer, sy selfopgelegde ritueel deurgaans volg.
Vanoggend het die amarillis se ontluikende knop ontvou. Kersregop en mooi, die wasagtige kelk helderrooi. Rooi soos bloed. Nee, daar sal geen bloed wees nie. Hy sal niks nalaat nie.
Kyk na die lelies van die veld, kom die Bybelvers by hom op toe hy die motor aanskakel. ’n Skadu van ’n glimlag raak aan sy mond. Die blomme het sy kompas sowel as sy kalender geword.
Met chirurgiese presisie lig hy die kloppende hart uit die borskas, hou dit ’n oomblik in sy gehandskoende hand. Dan kyk hy na die vrou wat hulpeloos uitgestrek op haar eetkamertafel lê, haar oë wyd gesper van vrees. Sy probeer praat, maar geen geluid kom oor haar lippe nie.
Die masker wat sy mond bedek, verskuil sy glimlag. “Probeer jy iets sê, Delicia? Ek het nie mooi gehoor nie.”
Sy stem is gesmoord agter die masker, maar in die verskriklike stilte in die derderangse woonplek klink dit oorverdowend. Sy wil haar kop skud, maar die twee inspuitings wat hy haar gegee het, het haar spiere verlam. Net met haar oë kan sy om genade pleit.
Maar sy aandag is nie meer by haar nie. Hy plaas die hart in ’n plastiekhouer en tel ’n aarklamp op wat hy om die hoofslagaar vasknyp.
“Totsiens, Delicia.” Met ’n netjiese snit amputeer hy die orgaan finaal van die liggaam.
Hy kyk hoe die lewe uit die vrou se starende kykers doof. Dit is volbring, dink hy. Nommer drie is afgehandel.
Hy plaas die uitgekerfde grafsteentjie in die borsholte presies waar die hart was. Nou moet hy haar nog net toemaak, netjies maak. Hy laat nooit sy slagoffers slordig agter nie.
Hy staan eerbiedig in die flikkerende kerslig voor die altaartjie wat hy self van stene gebou het. Die foto van die jong vrou en dogtertjie is omring deur ses kerse, soos elke keer wanneer hy sy bloedoffer bring. Plegtig sit hy die kleipot waarin die amarillis gloeiend rooi blom voor die silwer portretraam neer.
Links daarvan staan nog twee bolplante. Die een aan die buitekant se blom is af, die steel hang verlep. Die tweede se blomkelk is voospienk en die blomblare begin val, want dis al meer as ’n maand oud.
Dis tyd om ’n nuwe bol uit die koelkamer te haal en op die vensterbank neer te sit waar die son inkom, dink hy. En oor een-en-twintig dae sal dit ook blom.
Hy tree terug, draai om en loop na die muurkalender. Met ’n rooi pen trek hy sorgvuldig ’n streep deur die dag se datum, 1 Oktober.
Hoofstuk 13
Speurluitenant Billy Venter kyk met genot hoe sy twee seuns wegval aan die superburgers wat hy vir hulle gekoop het. Cerise, sy eks, sal hom weer uittrap daaroor. Sy sê dis gemorskos, maar haar ou gat! Vandag behoort die seuns aan hom, hulle skoolvakansie is so te sê verby. Hy gaan hulle bederf en vir hulle koop net waarvoor hulle lus het.
Brian, die oudste, sluk, maar sy mond is nog vol kos toe hy praat.
“Al die ouens in ons skool se pa’s vat hulle vir die wedstryd in Soweto.”
“So?”