Eindspel. Wilna Adriaanse
Читать онлайн книгу.
bedrewe.” Haar ma raak ’n oomblik stil voor sy verder praat. “Ek het lank genoeg by die huis gesit.”
“Hoe gaan dit verder met Ma?”
“Dit gaan baie goed. Die beste wat dit in jare met my gegaan het.”
“Ek is bly om dit te hoor.”
“Wanneer sal jy kan kom dat ons die koopkontrak kan teken?”
“Ek weet nie. As die mense so mal is oor die huis, sal hulle seker ’n week of wat kan wag. Ek moet net eers ’n paar dinge reël.”
“Jy is met opset net moeilik. Wanneer laas het ek jou iets gevra? En die een ding wat ek jou vra, wil jy nie eers vir my doen nie. Jy is net so selfsugtig soos jou pa.”
“Ek sal die kontrak kom teken, Ma, maar gee my net ’n dag of wat kans om ’n paar dinge te reël. Wat gaan Ma met die meubels maak?”
“Ek weet nie. Jy moet maar kom haal wat jy wil hê. Hier is niks waarmee ek regtig wil trek nie. Dis vir ons ’n nuwe begin en ek wil nie ou spoke saamneem nie.”
“Ek sal vir Ma ’n e-posadres SMS. Vra die agent moet vir my die koopkontrak daarheen e-pos.”
“Goed.” Daar is weer ’n stilte. “Ellie, hy is baie goed vir my. Ek wil hê jy moet dit weet.”
“Ek is bly, Ma.”
“Sal jy troue toe kom? Sy kinders gaan almal daar wees.”
Ellie hoor die onsekerheid in haar ma se stem en sy ervaar ’n pyn êrens oor haar bors. “Natuurlik sal ek kom, Ma. Het julle al op ’n datum besluit?”
Ellie hoor die huiwering.
“Saterdag.”
“Wat bedoel Ma? Dié Saterdag wat nou kom?”
“Ja. Ons het besluit dis laf om te wag. Dis nie asof ons jonger word nie en ons weet ons hoef nie verder te soek nie. Ellie, ek weet dis gou, en ek wil hê jy moet weet ek het jou pa tog op my manier liefgehad. Maar met jou pa was dit nie aldag maklik nie. Met Janus is dit maklik. Hy is my pasmaat. Eendag as jy dalk die regte persoon ontmoet, sal jy verstaan.”
Ellie het lus om te lag, want haar ma klink nie baie oortuig dat sy wel eendag die regte persoon sal ontmoet nie. Sy wil haar ma vra of sy nog drink, maar sy is nou te moeg. Dis ’n gesprek vir ’n ander dag. “Ek moet nou eers groet. Ek sal Ma dan Saterdag sien. Is daar iets wat ek vir Ma kan doen?”
“Nee, dankie. Magda en Delia reël sommer alles. Die liewe goed. Jy sal mal wees oor hulle.”
Dis nie die eerste keer dat haar ma na Janus se twee dogters as “liewe goed” verwys nie. Haar ma het wragtig die jackpot geslaan. Nie net ’n nuwe man nie, maar sommer twee liewe dogters ook. Én ’n seun.
“Laat weet maar as daar iets is wat ek vir Ma kan doen. SMS vir my die reëlings.”
“Ek maak so. Dankie vir die bel.”
Sy begin om vir haar ma te sê sy kuier by haar pa, maar haar ma het reeds doodgedruk.
Ellie bly sit eers net so. Nie seker wat sy volgende moet doen of waarheen sy moet gaan nie. Sy raak aan die boomstam. “Ek kan jou hoor, en ek probeer my bes. Maar met ons twee was dit nooit eenvoudig nie. En nou met dié man … en die twee nuwe dogters …” Ellie glimlag. “Ten minste hoef jy nie sleg te voel dat net jy so maklik vervangbaar is nie.”
’n Voël kom sit op die onderste tak en die blare roer liggies. Ellie wil hardop lag toe sy sien dis ’n vink. Haar pa was nooit lief vir vinke nie.
“Karma, old man. Vir al die vinke wat jy met ’n kettie uit die tuin verwilder het.”
Sy weet nie of sy hom moet vertel haar ma gaan trou nie. Die groot liefde van sy lewe het iemand gevind wat haar gelukkiger maak as wat hy ooit het. Dalk weet hy dit. Sy hoop as dit die geval is, is hy so gelukkig waar hy is dat hy nie omgee nie. Sy dink weer aan die huis wat nou verkoop gaan word. Soms as sy nog nie behoorlik wakker is nie of net voor sy aan die slaap raak, verbeel sy haar sy sien hom daar in sy tuin. En dan, vir ’n oomblik, is die wêreld reg en die pyn minder. Deesdae is daar egter ’n ander gesig wat soms voor syne inskuif en om daardie rede is dit dalk beter dat die huis verkoop word. Sy het nodig om hom êrens te onthou. Êrens waar hy soms gelukkig was.
Sy staan op, raak weer aan die boom. Sy tel ’n blaar van die grond af op en druk dit in haar rugsak. “Ek sal weer kom kuier.”
Sy stap stadig terug na die ingang toe.
Toe Ellie ’n entjie van die huis in Rondebosch met die motorfiets stop, is dit nie op ’n ingewing nie. Sy is nie die spontane soort nie.
Vandat Happy haar vertel het Clara is weg, het sy geweet sy sal hierheen kom. Al was sy vir Albert kwaad omdat hy dit gevra het. Dit is dalk júis waarom sy kwaad was vir hom. Sy het geweet sy moet kom. Al het sy die gedagte vir haarself probeer wegsteek, en al voel haar mond droog en haar hande klam by die gedagte om dalk vir Reggie te sien.
Dis halfvier en die straat is redelik besig met kinders in sportklere wat van die skole af kom. Voor die huis staan ’n paar motors geparkeer.
Tot haar verligting is dit Elroy wat kom oopmaak toe sy die interkom se knoppie by die hek druk.
Hy frons toe hy haar sien. “Kan ek help?” Dan trek sy oë op skrefies. “I don’t believe it. Miss McKenna. Wa val jy uit?” Hy beduie na haar hare. “Soos ’n brand-new sikspens.” Die glimlag waarmee hy haar groet, verdamp egter vinnig, asof hy homself betrap het dat hy iets verkeerds doen.
“Hallo, Elroy. Hoe gaan dit met jou?”
“Dit het al beter gegaan.”
Ellie onthou die eerste keer toe sy hom ontmoet het. Hy en Reggie het haar by die kantoor gaan oplaai en na Williams toe gebring. Elroy was nog altyd vriendelik en gemoedelik. Baie anders as Reggie. Daar is egter op die oomblik min van sy gemoedelikheid te sien. Dis asof hy binne ’n paar maande aansienlik ouer geword het.
“Is meneer Williams hier?”
Hy stap nader, maar huiwer voor hy die hek oopmaak. “Hy is eintlik nogal besig.”
Sy glimlag. “Ek sal hom nie lank ophou nie.”
“Miskien moet ek net eers gaan hoor of hy nou mense kan sien. Dit gaan rêrig bietjie dol hier.” Hy sluit darem die hek oop.
“Dis reg. Stuur maar groete as hy besig is.”
Sy wag in die voorportaal terwyl hy in die huis verdwyn. Niks het hier verander nie. Sy kan hiervandaan die eetkamertafel sien en dis ’n wonder daar is nie koekies of kos op nie. Sy het in haar lewe nog nie soveel eetgoed gesien soos in hierdie huis nie.
“Juffrou McKenna?” Nazeem Williams stap haastig nader.
“Meneer Williams, ek is jammer dat ek so onaangekondig hier aankom, maar ek was in die omgewing.”
Hy beduie na die sitkamer regs van hulle. “Kom sit.”
“Ek het eintlik net kom sê ek is baie jammer om van Clara te hoor, en om te vra of julle dalk al iets van haar gehoor het. En om persoonlik vir u te sê ek het nog nooit weer kontak met haar gehad nie. Ek is nou jammer ek het nie maar kontak gehou nie, maar ek wou nie ’n reeds moeilike situasie nog meer kompliseer nie.”
Hy vee oor sy gesig. “Ek het al baie moeilike dinge in my lewe gedoen, maar hierdie laaste paar maande het my oud gemaak.” Hy kyk haar reguit in die oë. “Is jy ’n gelowige mens?”
“My pa was baie gelowig. Van dit het oorgespoel.”
“Glo jy dat God ’n mens soms straf vir dinge wat jy gedoen het?”
“Ek weet nie of dit straf is nie, maar ek weet soms voel dit so.”
“Op die oomblik voel dit of ons gestraf word.”
“Ek is jammer ek kan nie help nie.”
“Na