Eindspel. Wilna Adriaanse
Читать онлайн книгу.
wenkbroue lig. “Wil jy nou skielik my credibility bevraagteken?”
“Nee, ek is jammer. Ek is net verbaas. Dink jy die polisie weet daarvan?” Sy dink aan Clive wat haar niks gesê het nie.
“Ek weetie. Soms is hulle ok maar stadig.”
Ellie kyk ’n oomblik lank in sy oë. “Dankie dat jy my vertel het.”
“Jy weet ek preach nie, maar ek hoop nie jy steek weer jou kop in daai bynes nie.”
“Weet jy hoe dit gebeur het?”
Hy skud sy kop. “Ek hettie details nie. As jy belangstel, kan ek seker vi jou iets uitvind.”
Sy haal ’n tweehonderdrandnoot uit haar beursie en druk dit in sy hand. “Nee, dankie. Ek sal jou weer sien.”
“Jy moet wakker slaap,” praat hy agter haar aan.
Sy lig haar hand, maar kyk nie om nie. Op die krop van haar maag lê nou ’n brandkol en sy sukkel om haar asemhaling egalig te hou. Sy wil haar mond oopmaak en groot happe lug sluk. Dis asof die suurstof skielik minder geword het.
Sy sien Clara se gesig voor haar en sy wens sy was op die swaai onder die jakaranda. Sy het ’n keuse gehad. ’n Mens het altyd ’n keuse. Sy kon vir ’n dag of twee laag gelê het totdat almal tou opgegooi het om haar in die hande te kry, maar sy het gekies om uit te vind waarom hulle na haar soek. En nou voel dit of sy nie asem kry nie.
Hoofstuk 4
Nick stop vroegoggend by die klub in Groenpunt. Hy is verlig om te sien Paul se motor is reeds in die parkeergarage. Hy is egter verbaas om Gabriella se motor te sien. Dít op ’n Maandagoggend.
Paul is aan die agterkant van die klub in sy kantoor. Na al die tyd betrap Nick hom steeds dat hy soms in die aande om hom kyk en dink dit is onmoontlik dat die plek ooit weer stil sal kan word. En tog daal die stilte telkens soggens weer hier neer, asof die vorige aand nooit gebeur het nie. Dalk is dit die aantrekking van so ’n plek. Die suggestie dat niks werklik is of vir ewig onthou sal word nie.
Nick beduie vir Paul om saam met hom te kom. Hulle stap tot by een van die kroeë.
“Wat gaan aan?” wil Paul weet.
“Wanneer laas het jy vir Allegretti gesien?”
“Saterdagnag toe julle twee hier weg is.”
“En sedertdien het jy ook nie weer van hom gehoor nie?”
“Nee. Wat is aan die gang?”
Nick vertel hom van die toneel waarop hy gisteraand afgekom het. En dat Allegretti se selfoon sedertdien outomaties na stempos deurskakel.
Paul vee oor sy kort hare. “Jy het gesê ons is amper klaar. Ek het ’n lewe waarheen ek wil teruggaan. Soos dit nou vir my lyk, raak julle net dieper in die kak.”
“Dink jy hierdie is my keuse? As ek my sin gehad het, was nie een van ons twee vanoggend nog hier nie.” Nick hoor die skerpheid in sy stem.
“Fok, ek het nie meer lus vir hierdie mense nie. Ook nie om ’n korrupte besigheid se deure oop te hou nie.”
“Jy kan nie meer gatvol as ek wees nie.”
Paul lig sy hande, maar antwoord nie.
“Wat maak Gabriella hier?”
“Ek weet nie. Jy sal haar moet vra.”
“Het sy toegang tot die kluis en die rekeninge?”
“Ja, sy het.”
“Sal jy asseblief vir my kyk of daar onlangs enige vreemde onttrekkings uit die besigheidsrekening was, of uit Enzio se persoonlike rekening? Kyk ook vir my wanneer laas het hy sy bankkaarte gebruik.”
“Daar was nie onttrekkings uit die besigheidsrekening nie, ek kyk elke dag. Ek sal egter op sy persoonlike rekeninge ingaan.”
Nick kyk in die rigting van Enzio se kantoor op die boonste verdieping. “Dalk moet jy sommer ook vir my gaan kyk wat in Gabriella se rekeninge aangaan.”
“OK.”
“Sal jy dit kan doen sonder dat sy agterkom?”
Paul verwerdig hom nie ’n antwoord nie, draai net om en stap terug kantoor toe.
Nick stap teen die trap op. Hy gee twee kloppe voor hy die deur oopstoot.
Gabriella praat op haar selfoon. Sy glimlag toe sy hom sien. ’n Stadige, lui glimlag. Vincenzo Allegretti se enigste dogter en sy oogappel is ’n baie mooi vrou. Dalk té mooi. Die wêreld weier haar nie maklik iets nie. Nick kan nie besluit wie die moeilikste van die twee is nie. Hy vermoed die lewe het dalk al vir Enzio ’n paar klappe gegee, terwyl sy suster op die oog af ongeskonde tot hier gekom het.
“I’ll call you back.” Sy sit die selfoon op die lessenaar neer. “Nick, my love. Ek besluit elke keer ek gaan hard-to-get speel, maar die oomblik wat ek jou sien, verloor ek die stryd. I just want to throw myself at your feet.”
Nick glimlag, al voel hy nie vandag na glimlag nie. “Gabi, die man voor wie se voete jy neerval, moet nog gebore word.”
Sy sit agteroor in Enzio se groot stoel en hy gaan sit oorkant haar.
“Wat maak jy so vroeg op ’n Maandag op kantoor? Ek het nie besef jy kán so vroeg opstaan nie.” Hy probeer sy stem lig hou. Hy het tog gehoop Enzio is dalk hier.
“Somebody has to keep this place up and running. En aangesien my broer die plot verloor het, moet ek dit maar doen.”
“Wat bedoel jy hy het die plot verloor?”
“Het jy hom nie Saterdagaand gesien nie? We all like to relax and take some time to play, maar hy weet nie meer waar die grense is nie. So, ek het gisteraand besluit as hy hierdie plek down the drain laat gaan, gaan ek ook verloor.”
“Paul is darem nog hier en van wat ek kan aflei, is hy ’n goeie bestuurder.”
“Ek stry nie, maar weet jy wat was een van die lesse wat my pa ons van kleins af geleer het? Niemand gaan ooit soveel lojaliteit teenoor jou besigheid hê as jyself nie. Ek het nie na al my pa se lesse geluister nie, maar ek onthou nogal daardie een. En jy weet so goed soos ek, die feit dat hy ons Kaap toe gestuur het om ’n besigheid hier te kom oopmaak, was ’n toets. He is not going to trust us with anything bigger if we fuck this up.”
Sy is ongewoon ernstig en Nick wonder of sy meer weet as wat sy sê. Dis nie Gabriella se gewoonte om oor besigheid of verantwoordelikhede bekommerd te wees nie. Hy weet nie of meisies wat so besonder mooi gebore word ooit werklik geleer word dat die lewe soms verantwoordelikhede ook het nie. Die lewe het ’n manier om mooi mense voor te trek. Hulle te beskerm teen wreedhede en swaarkry. Dit is waarom dit die wêreld altyd aangryp as een van sy mooi kinders op ’n dag deur die ander kant van die lewe ingehaal word.
“Gepraat van jou broer, weet jy dalk waar hy is? Ek moet dringend met hom praat, maar hy antwoord nie sy selfoon nie.”
“How would I know where he is? He’s a big boy.”
“Wanneer laas het jy hom gesien?” ignoreer hy haar vraag.
“Saterdagaand hier by die klub.” Toe hy ’n oomblik lank stil is, vra sy: “What are your plans for the rest of the day?”
“Ek het ’n klomp goed wat ek moet doen.”
“Always the busy bee. You know that too much work makes Jack a dull boy.”
“Wat maak jy regtig so vroeg hier?”
“Ek het jou mos gesê iemand moet kyk wat hier aangaan. Ek het hom al ’n maand gelede gesê as hy nie sy shit uitsorteer nie, gaan ek my pa sê. As die klub nie geld inbring nie, gaan my pa dit toemaak, and I’m not going back to Joburg.”
“Hy het sover ’n sukses hiervan gemaak, teen almal se verwagtinge in. Ek dink hy gaan net deur ’n