Die vertes in. Zirk van den Berg
Читать онлайн книгу.
aan soveel ongetemde grondgebied aanloklik gevind. Hy was nie die enigste nie – byna vyfduisend setlaars het reeds hierheen getrek.
Tog produseer die land niks noemenswaardig nie. Die nimmereindigende aanvraag na mense en materiaal is vir Berlyn ’n bron van kommer. Siegfried het telkemale gehoor hoedat mense dit bespreek. Die realiste probeer van die protektoraat ontslae raak; die romantici wil dit ten alle koste behou. Traudl se pa is ten gunste daarvan om Duits Suidwes-Afrika op te bou, terwyl Siegfried se pa gekant is teen so ’n ydele vermorsing. Oor een ding stem hulle saam: Dit sal vir almal die beste wees as Siegfried ver weg van Traudl Dehlinger en die vooruitsig van ’n skandaal is.
Dit voel asof hy nog altyd verlief was op haar. Hy was sewentien toe dit die eerste keer vir hom duidelik geraak het, en blykbaar vir almal anders ook. Enigiemand wat die jongeling met die benerige gesig en koorsagtige oë in daardie tyd gesien het, het opgemerk dat hy die skoot hoog deur het. Enigiemand wat naby Traudl was, kon duidelik sien op wie hy verlief is. Wanneer hy ver genoeg van haar af was, oorkant die vertrek of op ’n ander parkbankie, het hy hom verstout om openlik na haar te staar. Om die waarheid te sê, ondanks die koperkleurige hare en deurskynende vel, is haar individuele gelaatstrekke dalk te prominent om ’n mooi geheel te vorm, maar hy is versot op daardie hoë wangbene, die diepversonke oë, die vol mond en daardie nogal lang voortande waaroor sy kort-kort lek. As hy in haar geselskap was, altyd ’n halwe treetjie agtertoe, het hy dit nie gewaag om direk na haar te kyk nie, maar sy was altyd op die rand van sy visie, met daardie slanke, bloubeaarde gewrigte wat uit haar moue glip. Hy het net geluister wanneer sy praat, en het die woorde in sy gemoed laat eggo totdat sy weer iets sê. Natuurlik was sy bewus van sy gevoelens, soos almal anders in hulle sosiale kring en selfs ’n klompie vreemdelinge.
Toe Manfred Eberhardt, haar hartsgeliefde, vertrek het om sy kaiser en land in die oorlog in Duits Suidwes-Afrika te dien, het sy haar tot Siegfried gewend, ’n geduldige oor vir haar hartseer versugtinge. Hy moes eindelose loftuitinge oor sy teenstander aanhoor wat, nadat die nuus van Manfred se afsterwe hulle bereik het, in elegieë verander het wat selfs nog swaarder was om te verduur. Hy het haar oë vermy uit vrees dat sy dalk tot reg in sy siel sou kyk, maar mettertyd het hy sy blik van haar gewrigte af laat dwaal na haar ewe slanke nek en druppelvormige neusgate. Hy het haar parfuum ingeasem. Hy het geluister as sy sug, hartseer Kupido’tjies wat hom tart. Aangevuur deur haar afgetrokkenheid, het hy sy vingerpunte toegelaat om aan haar mou te raak, terwyl hy bemoedigende woorde mompel wat ewe onvanpas vir sy gevoelens as die situasie was. Gefrustreer deur sy onvermoë om sy liefde behoorlik te betoon en haar onvermoë om te besef dat hy in alle opsigte wat tel Manfred Eberhardt se meerdere is – hoofsaaklik in hoe hy haar liefhet – het hy selfs begin kuier wanneer sy hom nie genooi het nie. Dit het met verloop van tyd vir hom duidelik geraak dat Traudl sy attensies irriterend vind, sy intensies belaglik, maar hoop het nooit gewyk nie, en hy het nooit ophou kuier nie. Die mees kwetsende ding was dat sy gedink het hy is simpel.
Toe kom die dag van die ongeluk, toe sy verbeelding die oorhand kry terwyl hy sy hand op hare het, en haar pa kom in, en hy en sy dogter sien albei die knop in die jong man se broek, die skandalige nat kol van sy begeerte. Herr Dehlinger het hom by die deur uitgejaag en gedreig om sy knaters af te sny as hy ooit weer sy gesig daar durf wys.
Siegfried is seker die enigste een wat uitsien na sy terugkeer uit Afrika. Herr Dehlinger, neem hy aan, bid dat hy doodgaan, verkieslik op veragtelike wyse, dalk van dors nadat hy in die woestyn verdwaal het. Hy moet sy eie pa die voordeel van die twyfel gee. Na alle waarskynlikheid wil herr Bock maar net hê dat sy tweede seun ’n middelmatige loopbaan op ’n ver plek moet volg; enigiets beskeie sal deug, solank hy nie opslae maak nie. Siegfried is nie voornemens om aan enige van hulle verwagtinge te voldoen nie. Hy gaan homself bewys as ’n man om mee rekening te hou, en dan sal hy teruggaan, aandring op respek, en hoop op liefde.
Hy verskuif sy voete en skop iets blinks in die sand oop. Dis ’n bronsplaatjie, ovaalvormig, groter en dunner as ’n muntstuk, met ’n nommer en adelaar op een kant gestempel. Hy tel dit op, blaas die sand af en vryf daaroor. Dit is nie goed genoeg afgewerk vir juweliersware nie, tog is dit aan ’n riempie vas, lank genoeg om om ’n mens se nek te pas. Hy druk aan die man langs hom. “Is dit joune?” Die man haal sy skouers op en kyk weg. Siegfried draai die dun metaalskyf heen en weer. Dalk is dit ’n soort medalje wat hier te lande gemunt word. Hy sit dit in sy sak, sy eerste aandenking van sy avontuur in Afrika.
Die sersant van vroeër verskyn langs die trein en roep: “Die vakansie is verby, manne. Klim aan boord. Maak gou!”
Siegfried kom eerste op die been. Rondom hom staan manne steunend op, strek en gaap. Die trein is kleiner as wat hulle by die huis het, getrek deur twee eienaardige lokomotiefies wat rug aan rug gekoppel is, sodat een masjinis en stoker albei kan dryf. Siegfried maak een van die treinwa se smal deurtjies oop en klim in.
Die wa het houtbankies waarop mense rug aan rug en knie teen knie sit, pale hier en daar wat die dak op hou. Hy kies ’n plek langs die venster wat vorentoe kyk. Hy wil hierdie nuwe land waarneem waarin hulle hul begeef. Hy skuif sy rugsak onder die sitplek in, gaan sit en skop sy hakke teen sy bagasie. Sy geweerkolf is tussen sy voete, die voorgreep teen sy dy.
Ander manne verskyn by die deur, loer in en loop weg, soek na hulle vriende. Siegfried hou hulle dop, wonder wie eerste by hom gaan kom aansluit. Die trein raak rumoeriger, eers met die geklater van stewels en geweerkolwe, dan stemme. Teen die tyd dat almal aan boord is, is daar nog niemand op die bank langs of regoor hom nie. Te hel met hulle, besluit Siegfried vir die soveelste keer. Hy sal sy bene kan rek. Oor ’n paar uur, as die hitte en bekrompenheid hulle tol begin eis, sal dié wat nie by hom wou sit nie spyt wees.
Hy leun vorentoe om die deur toe te maak, net vir iemand om dit weer oop te ruk. Daar staan ’n langbeenman met ’n dik lyf, in ’n swart pak met ’n Homburg-hoed, knypbril en vierkantig geknipte baard. Siegfried het hom ’n paar keer op die Jeanette Woermann se agterdek gesien. Die burgerlikes het hulle nie veel aan die soldate gesteur nie, en hierdie een glad nie.
* * *
So kort na sy vorige teleurstellings, dié wat hom al sedert kindsbeen teister, is dit meer as wat Albert Pitzer kan verduur toe hy die soldaat op sy sitplek sien. “Het jy nie die kennisgewing gesien nie?”
Die bleek pikkie kyk hom met openlike belangstelling aan, die ene onskuld in daardie bruin oë. “Watter kennisgewing?”
“Die een op die deur wat sê Reserviert.” Pitzer swaai die deur aan sy skarniere om die woord te wys, net ingeval die idioot wil argumenteer.
“Ek het gedog dis bespreek vir … vir ons.”
“Wel, dit is nie. Uit is jy. Raus!”
“Ek sien nie wat die probleem is nie, hier’s genoeg plek.”
Die bank oorkant die soldaat is inderdaad leeg, en daar sal ook plek vir iemand wees om langs hom te sit as hy opskuif, maar Pitzer hou nie van mense naby hom nie. “Ek het al my toerusting.” Die portiere wat sy twee trommels en vier kleiner kissies nader gedra het, staan agter hom, elk met sy vrag by sy voete.
“Wat’s fout hier?” ’n Wit spoorwegbeampte kom aangestap met ’n stapel papiere teen sy bors gedruk. Sy middelpaadjie eggo die vorm van sy wasgesmeerde snor.
“Hierdie banke is vir burgerlikes bedoel,” herinner Pitzer die spoorwegman.
“Die trein is vol,” sê die beampte.
“Maar my toerusting …”
“Die goederewa is vol. Alles wat nie inpas nie, sal op môre se trein moet gaan. Ons moet hierdie soldate in die veld kry. As jy wil, kan jy wag.”
Die hawe is vol skepe, vol manne en goed wat by die protektoraat instroom, en hy gaan tien teen een maar weer dieselfde omstandighede teëkom. Boonop het hy nie so ver gekom net om in Swakopmund vas te haak nie. Hy het om een rede na hierdie land toe gekom: om sy navorsing te doen, om sy teorieë te bewys en sy lewe van obskuriteit en onbeduidendheid te red. Die krygsgevangenekamp het oorgenoeg studiemateriaal, maar in Swakopmund is hy te veel in die oog. Die laaste ding wat hy wil hê, is dat nuus oor sy aktiwiteite uitlek voordat hy gereed is om sy gevolgtrekkings aan te kondig. Hy moet sy navorsing op ’n