Middernag. Sidney Gilroy
Читать онлайн книгу.
dusver nog niks.”
“En die belangrikste,” onderbreek Brummels hulle. “Die agterdeur is van binne af oopgemaak en die sleutel is net daar gelaat.”
“Beslis dan iemand wat die Woltemades se huis ken, of iemand wat alreeds in die huis was.” Sollie blaai na die bewysregister. “Is die sleutel as bewysstuk geneem? Kon enige vingerafdrukke daarop gevind word?”
Groesbeek begin vroetel met die dossier. “Ek is seker ek het dit aangeteken.”
“Jy gaan die ondersoek van voor af hanteer, Mthembu,” sê Brummels geïrriteerd.
Hy beduie na die tweede dossier, MAS-19297. “En dan is daar hierdie. Nóg ’n kind wat verdwyn het, net in ’n ander woonbuurt.”
Sollie frons. “Bedoel kaptein … net weggeraak?”
“Soos ’n poep in die wind. Haar pa het vanmiddag soos ’n besetene in die polisiestasie te kere gegaan.”
Sollie maak die dossier oop. Weer eens word hy deur die stralende gesig van ’n kleuter begroet. Haar hare is taamlik kort en lig van kleur, klein krulletjies hang agter haar ore. Sy sal eendag krulhare hê. Dit lyk soos ’n geposeerde foto in ’n studio; sy dra grimering wat haar ouer laat lyk. Kiara Louw, lees hy die naam boaan die eerste nota.
Brummels suig aan sy sigaret en blaas blou rook uit. “Vandag as vermis aangegee. Sy word volgende maand vier. Derde kind van Kian en Mia Louw van Bergsig, bekendes in die vermaakbedryf. Kiara moes gisteraand verdwyn het, dalk vroeg vanoggend.”
“Kian Louw is ’n musiekpromotor,” sê die kolonel. “Die ma is ’n huisvrou wat voorheen aktrise en sangeres was. Kiara woon geen kleuterskool by nie. Haar tweelingbroers is al afgestudeer en woon elders in die land.”
“Laatlam?” raai Sollie.
“Kiara is onlangs deur Kian-hulle aangeneem,” verduidelik Groesbeek. “Mia is sy tweede vrou.”
Sollie blaai deur die dossier na Mia Louw se verklaring wat in ’n krom handskrif onderteken is. “Jy sê die ma was ’n aktrise. Het sy intussen uitgetree?”
Groesbeek snork liggies. “Daar’s nie baie filmstelle in Harrismith nie.” Hy hou sy selfoon op. “Dis Mia Louw in haar heyday.”
Sollie staar na die foto op die skerm. “Wat soek ’n aktrise so mooi soos sy in Harrismith?”
“Sy werk vir haar man. Al kan sy môre haar sangloopbaan hervat.”
Sollie probeer die beeldskone gesig plaas, maar skud uiteindelik sy kop.
“Herken jy haar dan nie? Daai is ’n reklamefoto van ’n paar jaar gelede.” Groesbeek sit die foon terug in sy broeksak. “Sy lyk nie meer so nie. Mia is nou blind.”
“Blind?” vra Sollie oorbluf.
“Soos ’n mol.”
“Jirre, Groesbeek,” blaf Brummels.
Die blonde man lig sy hande verskonend. “Ek sê maar net.” Hy strengel sy vingers inmekaar en dop sy elmboë na buite. ’n Sarsie knakgeluide skiet oor die tafel voor hy sy dik voorarms op sy skoot neerlê.
“Hoe het sy haar sig verloor?” vra Sollie.
“Ek is nie seker nie. Daar is stories in die dorp, maar niemand weet eintlik die waarheid nie. Ek skat dit was trauma.”
“Iets soos ’n karongeluk? Of was sy ’n slagoffer van geweld?”
Groesbeek trek sy skouers op. “Ons kan haar saam gaan ondervra, sou jy wou.”
“En sy en haar man het ’n kind aangeneem?” Sollie kyk weer na Kiara se foto in die dossier voor hom.
“Ja, hoekom nie? Hulle het die finansiële vermoë. Kian Louw maak geld soos bossies.” Groesbeek staan op. “Ek moet gaan fluit.”
Sollie kyk die sersant agterna. Die kolonel en die kaptein ook. Groesbeek se arms bak verby sy rugspiere wat driehoekig oor sy skof bult.
“Bodybuilder?” vra Sollie toe niemand iets sê nie.
“Hy lyk darem nou na iets,” snorklag die kolonel. “Tien jaar gelede toe hy hier aankom, was hy maar ’n pisdruppel met ’n groot attitude.”
“Die attitude het gebly,” merk Brummels op.
“Ken kaptein dan vir Ivor?” vra Sollie.
“Ja, hy het Bloem se bright lights kom opsoek toe Bethulie hom begin verveel het. Nie ’n slegte ou nie, net ietwat onbeholpe. Hy’t nie lank gehou by Parkweg nie.”
“Ivor was bietjie obsessed daarmee om gou naam te maak,” beaam die kolonel. “Eintlik maar ’n windbal. Hy’s steeds meer gepla met CSI en Crime Watch op DStv as die sake in sy dockets.”
“Either way …” Brummels tik op die dossier in Sollie se hande, “dis nou jou ondersoek.”
Sollie voel hoe sy tong wil swaar raak, maar hy dwing sy gedagtes in ’n ander rigting.
“As ek so na julle luister, het Kiara Louw in die vroeë oggendure verdwyn. So ook Anneri Woltemade.”
Brummels knik. “Uit hul kamers in hul ouerhuise.”
“Die lyk in Wardenstraat is ook in die oggendure daar gelos.”
Groesbeek keer terug. Hy glimlag in Sollie se rigting. “Wat het ek gemis?”
“Mthembu is besig om tydlyne te plot,” beduie Brummels met sy sigaret.
“Ek mik eint-t-tlik na iets … anders, kaptein,” sê Sollie.
En toe almal hom afwagtend aankyk: “D-d-die Universitas S-s-slagter.”
Brummels frons woes. “Die wát?”
“Die r-r-reeksmoordenaar wat rondom 2009 in Bloemfontein w-w-was. Die lyk in die koelhouer is op d-d-dieselfde manier agtergelaat as wat ek van die Slagter se t-t-tonele kan onthou.”
“Nou is nie die tyd om Inspector Watson te speel nie, Mthembu! Waar was jy in 2009?”
“Ek was toe nog ’n k-k-konstabel, kaptein.”
“So wat weet jy van die dockets van daai tyd af?”
“Ek was op van die Slagter se t-t-tonele. Ek het gesien wat hy aan sy slagoffers gedoen het.”
“Verskoon my.” Groesbeek vlieg uit sy stoel op, ’n rooi blos oor sy ligte vel. Hy storm na die uitgang en ’n kardeur klap. Dan brul ’n enjin.
“H-h-het ek iets v-v-verkeerd gesê?” vra Sollie.
Die ander twee loer na mekaar.
“Ons moet hom seker vertel, Maartin,” sug die kolonel uiteindelik.
“Mthembu …” Brummels verfrommel sy halfgerookte sigaret in die asbakkie. “Jy krap aan ’n byenes. Ons het geen bewyse om die kind in die koelhouer aan ’n reeksmoordenaar uit die verlede te koppel nie.”
“Hy’s nooit gevang nie, kaptein.”
“Ek weet dit.”
“Maar Ivor kan my help om destyds se rekords deur te gaan.”
Die kolonel lig sy hand. “Ek het Ivor uitdruklik verbied om verder aan die dossiere te werk.”
“En met goeie rede,” voeg Brummels by. “Jy sien, Sollie, Ivor was een van die speurders wat aan die Slagter-ondersoek gewerk het. En hy het nie goed daarvan afgekom nie. Soos jy weet, is nie een van die sewe moorde ooit opgelos nie. Om nou skielik op ’n whim die Slagter uit die verlede te laat herrys, is nie ’n baie goeie idee vir jou ondersoek nie.”
“Maar die kind se geverfde gesig …”
“Maar niks! Nie totdat jy vir seker weet dis ’n moontlikheid nie.”
’n Swaar