Middernag. Sidney Gilroy
Читать онлайн книгу.
se kinderontvoering is tans die grootste enkele gebeurtenis in die Vrystaat se kollektiewe sosiale geheue. En Whitey van Coller gaan dit melk.
Sedertdien het Ivor Groesbeek, Harrismith SAPD en hý by Parkweg fokkol uitgerig.
Brummels druk die sigaret dood sodat gloeiende vonkies oor die koffietafel spat.
Kinders gaan dood. Bloedjong kinders ook. Hy sien die stroewe gesigte van die welsynwerkers as Kinderbeskermingsdienste in die hof moet getuig.
“Hoe oud?” het hy vroeër vanoggend vir Boere gevra.
“Ek skat nie ouer as drie of vier nie.”
Kinders word vermoor. Dít weet hy.
“Hoe?”
Sy vriend het gekug. “Dit lyk asof ’n dier haar beetgehad het.”
Brummels staar na die gekrabbelde notas wat hy tydens die oproep gemaak het. Hy ken die kolonel, hulle twee het destyds harde klippe gekou op die grens. In sy kameraad van ouds se stem kon hy die onsekerheid hoor.
“Ek het lanklaas só iets gesien, Maartin.”
Drie of vier jaar oud. Wit. Vroulik. Vermink.
Jissis. Hier is iéts. Brummels voel dit in sy water.
Hy trek sy foon nader. Ivor moet al wakker wees.
Stuur vir my Anneri Woltemade se foto, gee hy opdrag oor WhatsApp.
Terwyl hy wag, slof hy na die toilet. Hy staar beteuterd na die frommels vel om sy geslag tot die druppels spetterende geel straaltjies word.
Boere Bester is ’n goeie man, dink hy.
“Ek meen, ek is ’n kolonel, Maartin, en jy is ’n kaptein. Ek kan die saak aan jou delegeer, niemand sal ’n oog knip nie. Jy weet self hoe min hulpbronne ons het. Ek ken vir Ivor. Hy gaan nie regkom nie. Die laaste ding wat ek kort, is dat die Valke hier moet opdaag. Of dat my stasie op ’n koerant se voorblad deur die modder gesleep word.”
“Sou hulle?”
“Dit hang af. Die dorp is op die rand van histerie.”
“Tot hier in Bloemfontein is dit groot nuus.”
“Nou, kan jy dink wat gaan gebeur as die lyk in die swartsak Ivor se vermiste …”
“Don’t jump the gun. Wat sê jou speurder?”
“Niks.” En toe Brummels sug: “Ivor is nie ’n slegte outjie nie, maar ek moet al sy dossiere double-check.”
“Weet mense al wat julle vanoggend gevind het?”
“Nee.”
“Hou dit so.”
“Maartin, jy weet hoe dit deesdae gaan, nuus versprei vinniger as ’n veldbrand. Ek het jou en Parkweg se hulp nodig.”
Natuurlik sal hy help. Die Maluti-a-Phofung-munisipaliteit is op sy knieë. Harrismith SAPD se hulpbronne is besig om te keer dat mense uit die township langs die snelweg nie elke trok afbrand of die land se belangrikste slagaar na die Durban-hawe afsny nie.
Terug in sy leunstoel herroep hy Anneri se ondersoeklêer. Daar was geen bewyse nie. Geen ooglopende verdagte nie. Geen ooglopende motief nie.
’n Lyk is slegte nuus. Altyd. Die lyk van ’n kind nog soveel meer.
Sy foon op die koffietafel maak die geluid van ’n waterdruppel wat val. Ivor het sy boodskap beantwoord. Brummels krap eers deur die asbakkie vir iets om te rook.
Hy kyk na die beeld in die WhatsApp-venstertjie. “Jirre, Groesbeek,” sug hy toe hy sien dat die boodskap slegs ’n foto bevat. “Jy is al in jou veertigs. Moet ek en Boere dan álles vir jou doen?”
Hy weet wat hom te doen staan. Hierdie docket is niks minder nie as ’n lekker lokaas vir Oggendpos as die lyk wel dié van Anneri Woltemade is. Hy en Boere speel vir tyd. Beide se aftrede is om die draai. ’n Kak smaak in die brigadier of kommissaris se mond kan ’n paar nulle agter jou aftreegeld uitvee. En Harrismith was juis Boere se aftreeplan.
Met ’n stompie van gisteraand smeulend tussen sy wysvinger en duim vasgeknyp, vee Brummels deur die name op die WhatsApp-groep waarmee hy sy span speurders op hok hou. Boere is reg, Ivor gaan nie hierdie stront kan handle nie. Hy wat Maartin is, gaan self hulp kort. Die feit dat hy moet druk laat dit bars om te kan pis, is net die helfte van die saak. Niemand, nie eers Petru, weet van sy afspraak met die operasieteater nie. Hy gaan die saak moet delegeer en van die kantlyn af bestuur. Saam met wie?
Gefrustreerd blaas hy blou rook deur sy neusvleuels terwyl hy sy opsies oorweeg. Sy vinger huiwer bo staatmaker-Mike se profielfoto. Mike het ’n berg sake.
Sy vinger gly verby Mapaseka se naam. Nee. Dié speurder het deesdae ’n politieke inslag met alles – hy moes haar al aanspreek oor die rooi baret wat oop en bloot op haar lessenaar lê. En by Mapaseka sal dit ’n gemeenskapsprojek word, sy is after all ’n vrou en ’n ma. Dalk die perfekte kandidaat om die publiek aan hulle kant te kry en daar te hou, maar wat as sy te emosioneel betrokke raak en die saak ’n slaanstok word vir ander griewe wat sy en haar rooi intelligentsia koester? Hook, line and sinker ’n voorblad vir Whitey se Oggendpos.
Sicelo en André bedien Brandfort, Kroonstad en Welkom.
Khabe? Nie eers ’n opsie nie.
Sollie Mthembu. Brummels het hom net gister uitgetrap, maar hy weet die nege-en-dertigjarige sersant is soos ’n bulhond onder daai bedeesde uiterlike. Al struikel hy op die vreemdste tye oor sy eie woorde, los Sollie nie as hy iets beetkry nie. En hy het homself met die Onverwacht-moorde bewys. Maande nadat Brummels gedink het die saak is opgelos en verby, wys Sollie die skuldige uit.
Brummels se huiwering wyk. Hy kan Sollie saamsleep Oos-Vrystaat toe. Die kort, lywige speurder met die opgehewe letsel oor sy gesig is nie juis ’n gunsteling by Parkweg nie. Hy is nie een van die boys nie; niemand sal hom mis nie. Mike kan die fort hier in Bloemfontein hou. En die stof het al gaan lê oor die sensasionele manier waarop die Onverwacht-moordenaar aan sy einde gekom het.
Brummels se vinger huiwer opnuut bo die ikoon op die skerm. Hy raak te oud hiervoor. Fronsend dink hy aan wat voorlê. Lang ritte saam met ’n vreemdeling. Moontlike stram gesprekke om ontbyttafels. Kakpraat oor aandetes. Hy weet nie of hy kans sien daarvoor nie. Elkeen sal met sy eie kar moet ry en sy eie hotelkamer moet kry. Hy vermaak niemand nie.
Hy ken die mannetjie skaars, besef hy nou. Hy weet nie eens wat Sollie se vrou se naam is nie, net dat hy getroud is. Dan onthou hy van die pienk ballon wat hy laas week in die sersant se kantoor sien dartel het – ’n verrassing van Parkweg se ander speurders.
Sollie Mthembu gaan pa word. Vir die tweede keer.
Brummels kliek op die ikoon om die hakkelende speurder te bel. Die koerante en die Valke se moer.
Hoofstuk 4
Sollie Mthembu staan om 05:12 op. Versigtig om nie sy swanger vrou wakker te maak nie, loop hy na die badkamer. Sy blaas druk al van vieruur af, maar hy durf nie snags van die krakerige dubbelbed af opstaan nie.
Terwyl hy so sag as moontlik water afslaan, loer hy na waar Nyandi se voete op die bed sigbaar is, Entle teen die muur aan haar ander kant. Hulle slaap nog. Dankie tog. Om deesdae sy vrou se buie te probeer voorspel is soos om Russiese roulette met ’n volgelaaide rewolwer te speel: die uitkomste bly dieselfde.
Hy dagdroom al daaroor om in ’n aanhangsel van sink vir die huis te belê. Nie aanlap vir uitverhuur nie. Nee. Meer wegkruipplek vir homself. As sy nou al só te kere gaan, hoe gaan dit wees as Naledi bygekom het? Dan staan hy manalleen teen drie vroue. Vier, as jy Agnass van langsaan bytel.
In die kombuis wag hy vir die ketel om te kook terwyl hy deur die venster staar. Sy oë soek na die horison waar die dakke van Phahameng se HOP-huise en sinkkaias in die eerste lig begin glinster. Binne die huis ruik dit na slaapasems en gisteraand se kerrievleis. Hy stoot die voordeur oop terwyl hy die toekoms oordink. Hopelik erf Naledi