Адваротны бок люстра. Ксенія Шталенкова
Читать онлайн книгу.
Варвара ці Барбара? – прыўзняў бровы стары.
– Ну, наогул кажучы, паводле пашпарта Варвара. Але дома мяне клічуць Бася.
– Тады дазвольце мне клікаць вас мадэмуазэль Барбарá, – паціснуў ён працягнутую руку. – Пазнаёмце ж мяне, калі ласка, з вашай прыгожай спадарожніцай!
– Гэта мая матуля, – сказала Бася.
Стары маляўніча закаціў вочы і пляснуў рукамі.
– Не можа гэтага быць! Вы мяне падманваеце, ніколі б не падумаў.
Матуля манерна працягнула руку для пацалунка:
– Паліна. Насамрэч Басіна матуля.
Дзяўчынка засунула рукі ў кішэні і, цярпліва ўздыхнуўшы, падумала: «Вось жа! Матуля заўсёды здавалася адэкватным чалавекам. Адкуль што бярэцца?»
– Дык значыцца, вас цікавіць гэтае люстра, так? – спытаў пан Штоф.
– Так, вельмі! – усклікнула Бася, са спадзевам пазіраючы на старога.
– Але яно вельмі дарагое, – паспяшалася ўставіць матуля. – Мы не можам сабе дазволіць яго купіць.
– Але, нягледзячы на гэта, мадэмуазэль Барбара жадала б набыць гэтае люстра?
Бася заківала ў знак згоды. Стары ўсміхнуўся і сказаў:
– Тады дазвольце мне прапанаваць вам наступнае. Сёння вечарам да вас прывязуць люстра, вы да яго прыгледзьцеся ды, калі вырашыце пакінуць, тады ўжо і заплаціце. Я думаю, што здолею прапанаваць вам разумную цану.
– Гэта так міла з вашага боку! – усклікнула матуля.
Пакінуўшы свой адрас, яны выйшлі з антыкварнай крамы і пакрочылі ў бок дома.
– Ну, Бася, ты і аферыстка! – шумна ўздыхнуўшы, сказала матуля.
– Чаму? – здзівілася дзяўчынка.
– Мала таго, што ты гэтае люстра атрымала, дык яшчэ і бясплатна.
– Па-першае, не бясплатна – потым усё роўна трэба будзе заплаціць.
– Гэта яшчэ калі мы вырашым яго пакінуць, – удакладніла матуля.
– Зразумела, мы вырашым! – ультыматыўным тонам прамовіла Бася.
– Ну-ну, – хмыкнула матуля. – А што па-другое?
– Па-другое? – перапытала дзяўчынка. – А! Па-другое, ён сам прапанаваў нам так зрабіць.
– Гэта толькі з-за таго, што па тваім твары было зразумела, што ты ці пачнеш плакаць, ці зробіш нейкае злачынства, калі табе не даць люстра. Вось гаспадар крамы і вырашыў не рызыкаваць.
Бася нахмурылася.
– Увогуле, я не разумею, навошта яно табе? – спытала матуля. – У цябе ўвесь пакой сучасна абсталяваны, а тут гэты цуд. Яно табе туды ну ніяк не пасуе!
– Нічога, затое яно мне падабаецца, – адрэзала Бася. Мама асуджальна ўздыхнула.
– А вось што скажа тата? – занепакоілася яна.
Але тата, наадварот, узрадаваўся, калі прывезлі люстра. Ён нават настойваў на тым, каб павесіць яго ў гасцёўні.
– Тады ўсе здолеюць ім любавацца! – сказаў ён. – А то прыдумалі вешаць яго ў Баські. У цябе ж ёсць у пакоі люстра, – звярнуўся ён да дачкі. – Усё, вырашылі: люстра будзе ў гасцёўні.
– Не! – запратэставала дзяўчынка. – Я яго адшукала, значыцца, у мяне і павесім!
– Во ўласніца! – пакрыўдзіўся тата. –