Адваротны бок люстра. Ксенія Шталенкова
Читать онлайн книгу.
апавядання гучна разрагаталася.
– Ай, ну цябе, Эўка! – пакрыўдзілася дзяўчынка. – Чаго ты рагочаш?
– Прабач, я не хацела, – сказала сяброўка, выціраючы слёзы. – Дык што ты там кажаш?
Бася закаціла вочы:
– Табе што, усё спачатку распавядаць?
– Ды не, ты мне толькі пра хлопца распавядзі, пра інтэр’ер не трэба. Ты ж ведаеш, я ў падрабязнасцях не люблю.
– Ды што пра яго распавядаць? Хлопец як хлопец, – скрытна прамовіла Бася.
– Ну, красунчык хаця ці не? Дзяўчынка збянтэжылася і кіўнула.
– Ага, – прамямліла яна.
– Што «ага»? – усклікнула Эва. – Дык так ці не?
– Ну зразумела ж, так! Хаця не, красунчык – гэта не пра яго. Разумееш, ён такі…
– Які? – чакальна працягнула Эва.
– Высакародны.
– Ой, Баська! – ізноў зарагатала сяброўка. – Закахацца трэба ў сапраўднага чалавека, трымай прыклад з мяне.
– Ну-ну, у каго, у каго, а ў цябе кожны дзень новы сапраўдны кумір.
– Так, я нясталая! – з выклікам сказала Эва. – Мабыць, я пакуль што ў пошуку!
Бася фыркнула, і абедзве зарагаталі.
– Не, усё ж у такое мінулае лепей не трапляць – безупынныя войны! – тонам бывалага вывела Эва.
– Хіба? – спытала Бася.
– Які там у вас год?
– Чаму гэта ў нас?
– Ну, у Міхала твайго.
– Зусім ён не мой! – паружавела дзяўчынка.
– Год які? – нецярпліва паўтарыла Эва. – Дзесяць разоў ужо пытаюся!
– Тысяча пяцьсот пяцідзясяты, – насупіўшыся, прабурчала Бася.
– Зараз паглядзім, што там у вас.
– Гм! – кашлянула дзяўчынка.
– У ніх, – паправілася Эва, пацягнуўшыся за энцыклапедыяй. – А ты ведаеш, час мірны. Каранаванне Барбары Радзівіл, праўда, з далейшым атручваннем.
– Але гэта ж толькі гіпотэза.
– Вось сходзіш у госці да свайго новага знаёмага – даведаешся. Не забудзься распавесці потым.
– Эва!!! – абурана ўсклікнула Бася. – Хопіць з мяне здзекавацца!
– Ды годзе табе. Жартую.
– Я лепш пайду дадому, а то хутка дождж пачнецца.
– Добра, – згадзілася Эва. – Дарэчы, мы з бацькамі збіраемся на выхадныя ў Тракай. Паедзеш з намі?
– Я спытаюся ў маіх, а то яны мяне ўсё ўмольваюць ехаць разам з імі на канферэнцыю. Але я не хачу.
– Ну добра.
– Я табе патэлефаную.
– Дамовіліся. І хопіць марыць, а то ўжо дарослы чалавек, а ўсё табе казачкі.
– Ды годзе, бывай! Патэлефаную, – развіталася дзяўчынка.
Па дарозе дадому яна ўсё ж такі трапіла пад дождж і наскрозь прамокла.
– Я не разумею! – абурылася матуля. – Няўжо так складана ўзяць з сабой парасон?
– Калі я збіралася ісці, нішто не прадказвала такой залевы, – апраўдвалася дзяўчынка.
– Што мне з ёй рабіць? – звярнулася матуля да таты. Той пацепнуў плячыма.
– Эва запрасіла мяне ў Тракай. Яны з бацькамі едуць туды на лецішча.
– А