Адваротны бок люстра. Ксенія Шталенкова
Читать онлайн книгу.
на яе і прыняўся даследаваць люстра.
– Ды не, паглядзі, рама зусім новая, ды і шкло без драпін…
Бася, цяжка ўздыхнуўшы, падышла, каб паглядзець бліжэй. Люстра насамрэч здавалася новым. Яе набытак меў больш старажытны выгляд.
– Дзіўна, – прамармытала Бася.
Яна ўзняла здзіўленыя вочы на юнака, а потым агледзела ўвесь яго пакой.
– Слухай, – асцярожна сказала яна, – а які зараз год?
– Што значыцца, які год? Ты ўжо і год не памятаеш?
– Ды не, проста хачу ўдакладніць.
– Тысяча пяцьсот пяцідзясяты, – неахвотна адказаў ён. У Басі адвісла сківіца.
– Які?
– Тысяча пяцьсот пяцідзясяты, – нібы для псіхічна-хворай, павольна і выразна паўтарыў юнак.
– Фацэтна, – вымавіла дзяўчынка.
– Што, скажаш, іншы?
– Ну як табе сказаць, – ухіліста пачала Бася. – Разумееш, у мяне насамрэч дзве тысячы восьмы.
Юнак нервова хіхікнуў.
– Сур’ёзна? – спытаў ён.
– Не верыш? – раззлавалася Бася. – Добра, тады хадзем да мяне, я табе давяду гэта.
– Нікуды я з табой не пайду! – запратэставаў юнак.
– Тады табе прыйдзецца паверыць мне на слова. – Бася склала рукі на грудзях і пагардліва паглядзела на яго.
Ён крыху памаўчаў, а потым сказаў:
– Ну добра, паверу.
Басін твар асвяціўся радаснай усмешкай. Тут за дзвярыма пачуліся крокі.
– Міхал, што ты робіш? З кім ты размаўляеш? – прагучаў жаночы голас.
– Я… я чытаю! – хутка знайшоўся Міхал.
– Услых? Што?
– Малітву.
Голас фыркнуў, і крокі аддаліліся.
– Табе лепш пайсці, – ціха прамовіў юнак.
– Ну добра. Бывай, Міхал! – Бася ўжо павярнулася да люстра, але раптам ёй у галаву прыйшла думка: – А да цябе можна будзе прыйсці яшчэ?
– Ну… – Міхал сарамліва ўсміхнуўся і ўрэшце сказаў: – Можна. Бася махнула яму рукой і нырнула ў люстра, зноў адчуўшы непрыемны холад. Апынуўшыся ў сваім пакоі, яна скокнула пад коўдру і, моцна абхапіўшы падушку, адразу ж заснула.
Раздзел 2
Бася прачнулася ды салодка пазяхнула. «Цікава, сон гэта ўчора быў ці не сон? – падумала яна, летуценна пазіраючы на столь. – Калі не сон, то ўсё гэта вельмі-вельмі дзіўна… Ды не! Глупства, зразумела, так не бывае, – сама сябе перапыніла дзяўчынка. – Але як рамантычна!»
– Прачынайся, соня, – перарваў Басіны разважанні матульчын голас. – Хопіць спаць, спускайся снедаць!
Бася глыбока ўздыхнула і, моцна пацягнуўшыся, устала з ложка. Першым чынам яна падышла да старадаўняга люстра і правяла па ім рукою, але шкляная роўнядзь заставалася спакойнай. «Ну вядома ж, сон!» – са шкадаваннем падумала дзяўчынка і накіравалася ў ванную. Пачысціўшы зубы, Бася паглядзела на сябе ў люстра над умывальнікам і падумала, што калі яе ўчарашнія прыгоды адбыліся насамрэч, то яна зрабіла добрае ўражанне на юнака з мінулага. Яна ўзялася за крыссе начной кашулькі і стала кружыцца па пакоі.
«Напэўна, – думала дзяўчынка, – я была адчайна прыгожая: з распушчанымі валасамі, якія струменяцца