Kiedy kochamy jak Bóg

      Mistrz jogi Paramahansa Yogananda spotkał zaciekłego fundamentalistę, który spierał się, że wszyscy źli ludzie powinni pójść do piekła – i pójdą. Yogananda zapytał go:

      – Masz dzieci?

      – Mam syna – odpowiedział tamten.

      – Czy ma jakieś złe nawyki?

      – Czasami wraca do domu pijany.

      – Następnym razem, kiedy wróci do domu pijany, włóż jego głowę do pieca, nastaw na najwyższą temperaturę i niech tak zostanie na zawsze – zasugerował Yogananda.

      – Nigdy w życiu! – odpalił rozmówca.

      – Dlaczego?

      – Bo go kocham.

      Skoro ty – nawet przy swoich ludzkich słabościach – kochasz swojego syna tak bardzo, że nigdy byś go tak dotkliwie nie ukarał, to wyobraź sobie, o ileż bardziej Ojciec Niebieski kocha ciebie i że nie czerpałby przyjemności z twojego cierpienia.

      Kurs cudów mówi nam, że przestępstwo, które implikuje odcięcie od miłości, to jedyny prawdziwie niemożliwy scenariusz we wszechświecie. Gdyby grzechy były prawdziwe, już dawno temu wszyscy przestalibyśmy istnieć. Kondycja ludzka jest fatalna. Ale we wszechświecie opartym na miłości grzech i kara nie mają miejsca. Kiedy pokazujesz innym, że grzechy, które ich zdaniem popełnili, nie mają skutków, uwalniasz ich z więzienia razem ze sobą. Kiedy coś nie ma skutków, nie ma przyczyny, więc równie dobrze mogło się nie wydarzyć. W ostatecznym rozrachunku tylko miłość się wydarza.

      6

      Z TWOJEJ RĘKI BIORĘ ŻYCIE

      W powieści Charlesa Dickensa Wielkie nadzieje, należącej do klasyki literackiej, poznajemy panią Havisham, starą pannę, którą wiele lat wcześniej porzucono przed ołtarzem. Wciąż ma na sobie pożółkłą suknię ślubną, zaś pokryta pajęczyną chińska porcelana przeznaczona na wesele leży na stole w jadalni obok nietkniętego tortu weselnego. Mimo że ma tylko pięćdziesiąt kilka lat, wygląda dużo starzej wskutek ukrywania się w cieniu przez tak wiele lat. Autor opisuje ją jako kogoś pomiędzy „figurą woskową a szkieletem”.

      Panna Havisham to typowy przykład osoby noszącej „drogocenną ranę”. Jej obszarpana suknia ślubna i zgniły tort są oznakami bycia ofiarą na całe życie. Codziennie przypomina sobie o stracie, której nie może przeboleć i gloryfikuje ją przed światem. Zapewne myślicie: „Powinna zostawić to za sobą i żyć dalej”. Oczywiście. Ale – do czego niechętnie byśmy się przyznali – w każdym z nas jest panna Havisham. Wszyscy nosimy drogocenne rany. Kurs cudów opisuje to następująco: