Latać godzin kilka,

      I jednego nie ruszyć zająca ni wilka,

      To ostatnie nieszczęście.

      postrzegając Teresę

      Niech pani daruje.

      Że się przed nią w zbryzganym fraku prezentuję!

      Wraz stąd lecę, i włożę ciemny wigoniowy:

      Oczy jej już mi słodzą niepomyślne łowy,

      Ale biedny kasztanek!

      I cóż mu się stało?

      Nieszczęście: wzdłuż i w poprzek zbiegłem knieję całą.

      Lecę przez pole i już wypadam na drogę,

      Gdy wtem utkwił w zagonie i wywichnął nogę.

      Żałość waćpana równie jest słuszna jak szczera.

      Od pierwszego go w Anglii kupiłem pikiera.

      Był to pierwszy koń w świecie, co nie ma przykładów,

      Wygrał jeden po drugim dwadzieścia zakładów:

      Ach, gdybym tu już serca nie uwięził mego,

      Wraz bym leciał do Anglii szukać podobnego!

      W tak chwalebnym zamyśle nie mogę zgadywać,

      Kto by tutaj waćpana śmiał dziś zatrzymywać.

      Zezwolić na to byłabyś waćpanna skłonną?

      widząc, że Teresa patrzy nań z podziwieniem1

      Waćpanna dobrodziejka lubisz jeśdzić konno?

      Jeszczem nie próbowała.

      W Anglii wszystkie panny,

      Czy to na polowanie, czy na spacer ranny,

      Inaczej jak na koniu nie wyjadą prawie.

      Ja sam teraz na wiosnę bawiąc się w Warszawie,

      Kasztelance jednego z koni moich dałem.

      Jak ma siadać, jak jeździć, sam pokazywałem;

      Zrazu ledwie wyjechać śmiała na ulice.

      Teraz, ot tak wysokie sadzi kobylice33,

      Wjeżdża na wszystkie progi i na wszystkie ganki.

      Tak śmiałej powinszować można wychowanki.

      Gdyby pani ofiarą nie wzgardziła sługi,

      Cała ma stajnia na jej byłaby usługi,

      Chciej tylko rozkazywać i dawać mi prawa.

      Wdzięczna waćpanu jestem, lecz taka zabawa,

      Chociaż nie jest naganną, jednak mię nie łudzi.

      Co za rozkosz, ach! byłbym najszczęśliwszy z ludzi,

      Gdybym się mógł znajdować przy niej bez ustanku,

      Gdybym obok niej jadąc jasnego poranku,

      Gdzie gwar ptasząt przyjemny, gdzie źródeł mruczenie

      Mógł jej najżywsze moje malować płomienie,

      I łzy moje mieszając z rosą niebios wonną…

      Waćpan widzę koniecznie chcesz się kochać konno.

      Inna ofiarę jego przyjąć będzie zdolną,

      Ja odchodzę.

      Życzeniom bądź moim powolną,

      Chciej mię słuchać; na silne przysięgam jej wdzięki,

      Że jeśli mi nie zechcesz ubliżyć twej ręki34,

      Będzie mojem staraniem, byś przez to zamęście,

      Znalazła, czegoś warta, znalazła twe szczęście.

      W każdym razie uprzedzać będę twe życzenie,

      I prawem będzie dla mnie każde twe skinienie;

      Nie będzie ci zbywało na żadnej zabawie,

      Zimę i lato siedzieć będziemy w Warszawie.

      Będziesz zawsze opływać we wszystkie dostatki,

      Dom modnie meblowany, wieczerze, obiadki,

      Będziesz przyjmować gości i onych odwiedzać.

      Karpantie z Szodoarem będą się wyprzedzać

      Który pierwszy z Paryża nowość jej sprowadzi,

      Brać będziesz co jej tylko chęć i gust doradzi;

      Nareszcie: żebyś nawet w meblach była wzorem,

      Sklep Hampla i Rezlera będzie ci otworem.