Ettie Bierman Keur 7. Ettie Bierman
Читать онлайн книгу.
gee nie om om vir jou koffie te maak nie.”
“Ek sal dit self maak, dankie.” Hy gaan was, skeer en trek aan. Dan begin hy werk.
Die res van die dag is hulle albei besig en afgetrokke – Tinus by die eetkamertafel en sy in die sitkamer.
Carina se trane lê steeds vlak. Vyf dae, dink sy. Wat gaan met haar en Tinus aan? In vyf dae het hulle vreemdelinge vir mekaar geword. In die verlede het hy haar geterg dat sy net skoor soek, ter wille van die opmaak daarna. Nou is dit rusies en verwyte en beskuldigings. Veel erger as skoor soek. Maar hulle maak nie na die tyd vrede nie. Hulle ignoreer mekaar en gaan aan – elkeen met sy of haar belange asof hulle nie van mekaar bewus is nie. Tot die volgende rusie …
Tinus is onder druk omdat hy bedags ’n veeleisende beroep volhou, snags studeer en ’n eksamen in die vooruitsig het. Omdat hy oor hul finansies bekommerd is. Sy moet toegewings maak, besef Carina. Al is sy ook onder druk met ’n nuwe werk waar sy graag ’n goeie indruk wil maak en bevorder wil word.
“Jy kan nie van koffie en beskuit leef nie,” sê sy dus. “Sal ek vir ons macaroni maak?”
“Dankie. Ek waardeer die aanbod, veral omdat jy soveel pligte het en jou tyd kosbaar is.”
Nie sarkasties bedoel nie, dink Carina. Sy raak te gou op haar perdjie en is onnodig op die verdediging. “Die manuskrip kan eers Dinsdag ingaan, dit maak nie saak nie.”
“Dit maak. Jy wil jou eerste opdrag betyds ingee. Ek het Annerie vertel jy tik, liasseer, keur, redigeer en antwoord nog die telefoon ook. Twintig voltydse take. Sy was simpatiek genoeg om jou tyd te bespaar. Sy het aangebied dat as ek vanaand die taak kom haal, kan ek sommer ’n stukkie daar eet, dan hoef jy nie met kosmaak te sukkel nie.”
“Iets beter as macaroni?”
Tinus pak ’n stapel boeke op sy arm. “Ek weet nie. En of ek miskien eers haar tikwerk sal moet nasien voor ek die taak inhandig nie. Dalk kom ek eers laat terug. As jy vaak is, moenie vir my wakker bly nie.”
Sy weet hy het Annerie voorheen geken. En hulle werk al twee jaar saam en hulle het dieselfde belangstellings.
Carina bêre die macaroni en maak die kas toe. Sy kla nie, loop net saam deur toe.
“Ek is lief vir jou, my man.” Gewoonlik noem sy hom liefste. Wou sy haar kleim afpen? wonder Carina. Haar besitreg uitoefen of hom subtiel daaraan herinner dat hy ’n getroude man is? Carina wil nie haar onstuimige gemoed ontleed nie. Sy sit haar arms om Tinus se nek en lê haar kop teen sy bors.
Hy soen haar op die wang. “Sien jou môre …”
5
Eers Woensdag het Carina die redigeerwerk aan Noordvlug voltooi. Sy voel tevrede. Die gedeeltes wat sy baie moes verander, het sy netjies oorgetik en van al die persklaarmaaktekens voorsien.
“Sit neer,” sê Liaan. “Ek sal daarna kyk wanneer ek tyd het.”
“Ek wil graag die veranderings wat ek aangebring het met jou bespreek, juffrou Botha,” sê Carina skoorvoetend.
Liaan stel meer belang of ’n ongeskonde afskrif van die oorspronklike manuskrip bewaar gebly het as in ’n onopgeleide tikstertjie se mening. “Ek het gesê sit neer, ek sal volgende week daarna kyk,” herhaal sy koel.
“Ek het gedink …” Carina aarsel. “Die manuskrip is dringend …”
“Wás dringend,” korrigeer Liaan kil. “Ons program vir die jaar is vol. Nadat jy so lank op dié paar bladsye sit en broei en ’n gemors daarvan gemaak het, weet ek nie waar ons ’n nuwe publikasie sal inpas nie.”
Hoe weet sy dis ’n gemors as sy nog nie daarna gekyk het nie? wonder Carina.
Tertia knipoog en Henk haal sy skouers op. Carina begryp nie wat hulle probeer beduie nie. Sy bespreek die manuskrip nie verder met Liaan nie, sit net haar aantekeninge en aanwysings daarby neer en gaan voort met die notule van Dinsdag se bestuursvergadering.
Rasmus is die hele week in en uit – meer uit as in, daarvan getuig die stapel pos en die lys telefoonboodskappe wat Carina geneem het.
“Lekker om aan die krip te sit,” merk Liaan op. “Heerlik om die baas te wees en te kom en gaan soos jy wil.”
“As jy nie gedurig siekverlof neem nie, kon jy ook nou al ’n direkteur gewees het,” antwoord Henk. “Ras mors nie die firma se geld nie.” Hy wys na ’n stapel blaaie voor hom. “Literêre opstelle oor die werk van Brink. As Rassie nie die medewerkers gepiep en gepaai het nie, sou Fokus nie die manuskrip gekry het nie.”
Liaan is nie beïndruk nie. “ ’n Goeie skakelbeampte sou dieselfde reggekry het.”
“Doktors en professors wil met die base onderhandel, nie met juniors nie.”
“Onderhandel? Is dít wat gholf speel en uiteet deesdae genoem word?”
“Liaan, ek probeer die aanwysings vir ’n resepteboek metriseer. Dis ingewikkeld …” Tertia klink geïrriteerd.
Liaan gooi haar pen neer en haal haar gramskap op Carina uit: “ ’n Mens kan nie oor die tee by dié plek kla nie, want ons kry nie tee nie.”
Carina skakel haar tikmasjien af en staan op. “Ek sal gaan maak.”
“Nee. Sit,” keer Henk. “Gaan aan, Rheedetjie, dis nog ver van elfuur af.”
Carina gaan sit senuagtig op die punt van die stoel. Sy wil nie hê Henk moet dit op sy beurt ontgeld omdat hy vir haar in die bresse getree het nie.
“Toe Charmaine nog hier gewerk het, het ons darem agtuur soggens koffie gekry.” Liaan loop kleedkamer toe en klap die deur agter haar toe.
Koffiepoeier, ekstra melk en suiker, maak Carina ’n aantekening in haar notaboek. As dit nodig is, sal sy die voorrade uit haar eie sak aankoop as dit Liaan tevrede sal stel.
Carina wil aangaan, maar kan nie op haar werk konsentreer nie. Sy skakel die tikmasjien weer af en byt op haar onderlip. “Sy hou nie van my nie,” sê sy.
Henk en Tertia kyk na mekaar, maar nie een sê ’n woord nie.
“Hoekom nie?” dring Carina op ’n verduideliking aan. “Voel Liaan ek oortree op haar terrein? Ek het nie aangebied om die jeugmanuskrip te lees nie – meneer Du Toit het my gevra of ek daarvoor kans sien. Liaan behoort bly te wees omdat daar nou minder werk vir haar is.”
Jan Goosen is nog ’n nuutjie in dié kantoor. Hy wou eers swyg en onbetrokke bly, maar hy kan sien Carina voel ongelukkig … én hy hou nie juis van Liaan Botha nie.
“Jy is van die verkeerde geslag, juffie.”
“Ek verneem hulle sê deesdae uitgewer en redakteur en bestuurder. Maar ek het nog nooit van ’n tikker gehoor nie.”
“Die feit dat jy kan tik, is ’n bonus,” spot Jan.
Carina begryp glad nie waarvan hy praat nie.
“Jy is nie mooi nie.” Jan beskou haar deeglik. “Jy is mooier as mooi. Mooier en jonger as sy. Daarby is jy boonop ’n blondine …” Hy laat die laaste woord in die lug hang, toe Tertia vir hom beduie om stil te bly. Hy buig sy kop en gee voor dat hy verdiep raak in die flapteks wat hy geskryf het.
Carina voel weer die atmosfeer en onderstrominge waarmee sy die eerste dag kennis gemaak het …
Die telefoon lui, die notule wag, die ketel kook en Rasmus du Toit het pas binnegekom. Carina het nie tyd om Jan uit te vra nie. Sy maak tee vir almal in die kantoor.
Gewoonlik drink Rasmus sy tee alleen in sy kantoor, maar vandag besluit hy om saam met hulle te drink.
“Ras, hoeveel dekselse kiloliter is in ’n pond?” kla Tertia. “Die ou dae se resepte van ’n koppie dit en ’n eetlepel dat was minder ingewikkeld.”
“My ouma het ’n