Ettie Bierman Keur 7. Ettie Bierman
Читать онлайн книгу.
dink hy is prins Charles wat die hele Sunnyside gekoop het.”
Sy moes nie op die balkon gepraat het nie, besef Carina. Sy moes tot later gewag het en hom nie buite ten aanskoue van almal in die verleentheid gestel het nie.
“Hoe gaan dit, tant Susie?” vra sy hoflik.
“Klein Johnnie het weer kroep. Ek sit die ganske nag nie ’n ooglid opmekaar nie. Dis sy bors, jy weet. Hy hyg en hoes sonder ophou.”
Carina wil na Tinus toe gaan, maar uit buurskap luister sy na Johnnie se kwale. Asma en kroep en kinkhoes …
“You name it … Johnnie het als al gehad, sê ek jou,” borduur tant Susie lustig voort. “Jy weet nie hoeke dae ek met die kind gehad het nie.”
“Ek weet, tant Susie.”
“Hoe sal jy weet? Deur die muur gehoor hoe die kind kef? Foei, julle kon ook seker nie rus kry nie. Een ding van die flêts, jy hoor als wat langsaan aangaan. Maar jy sal nie regtig weet nie, Karrietjies, voor jy nie self ’n kind moes grootmaak nie.” Tant Susie knipoog. “Maar soos ek jou nou-nou uitgekyk het, lykit of dit ook nie meer lank gaan wees nie, dan begin jy self brei en hekel …”
Pleks dat Tinus vroeër gekeer het … Carina se gesig is rooi. Sy maak verskoning en vlug na binne.
Tinus het alles gehoor. Sy gesig lyk na donderweer. Met reg …
Carina besluit om versoening met ’n mompel te bewerkstellig. “Hoe gaan dit by die werk? Hoe vorder die poedel en die posman?”
“Die saak is uitgegooi.”
“En jou werkopdragte?”
Tinus wys na die stapel boeke langs hom. “Soos jy kan sien …”
“Is daar tikwerk wat ek vir jou kan doen?”
“Dankie. Annerie het gehelp met die dringende goed.”
“Tik sy goed?”
“Sy kla die ‘o’ op haar tikmasjien is onderstebo. As jy op die skouer geklop wil word: ja, jy is beter.” Dan bederf hy die kompliment deur by te voeg: “Maar dis tog waarvoor jy opgelei is. En jy sit heeldag voor ’n tikmasjien.”
Dink hy sy sit heeldag net en tik?
Carina vra nie hoe oud Annerie is en hoe sy lyk nie. Sy waag dit nie. As sy vrede wil maak, moet sy onderwerpe soos Annerie van Wyk en Ras du Toit vermy.
“Ons werk albei hard, Tinus, en ons het in ’n groef beland. Ons moet meer dikwels uitgaan. Het jy nie lus om Sondag by die Fonteine te gaan vleis braai nie?” pleit sy.
“Wanneer ons eendag ons eie huis besit, sal ek elke naweek by die swembad braai om al die verlore vleisbraaie in te haal. Intussen moet ek studeer. Ek het nie tyd nie.”
“Eendag …” eggo Carina. “Ons leef by mekaar verby, Tinus. Ons kan nie jare lank wag voor ons eendag tyd het om gesellig te verkeer en saam gelukkig te wees nie.”
“Toe ons getroud is, het jy geweet ek is nog besig met my klerkskap. My salaris is klein. Ek kan nie vir jou weelderige goed koop nie.”
Carina trek ’n stoel langs hom nader. “Wie praat van weelde? Ek is doodgelukkig met dít wat ons besit.”
“Jy is nie, anders was ek goed genoeg en sou jy nie jou eie geld wou verdien nie.”
“Nie myne nie. Ons s’n.”
“Goed, koop dan vir ons ’n nuwe rok en ’n nuwe hoed sodat ons mooi kan lyk vir die nuwe baas.”
“Ek wil nie! Ek wil nie nuwe klere hê nie. Dis materiële dinge waarsonder ons kan klaarkom.”
“Hoekom het jy dan gaan werk?”
Hy dink al weer aan Ras, besef Carina. En oor die werkopdrag waarvan sy vergeet het; en die kool en die vragmotor en die hemde en tant Susie se taktloosheid. Maar veral oor Ras.
Omdat sy skuldig voel, bly Carina kalm. “Ek dink steeds ons moet die naweek ’n bietjie ontspan, Tinus.”
“Daar sal nie parkeerplek wees nie, nêrens koelte nie. Net radio’s en sokkerballe en lawaai en bierblikke die hele wêreld vol. Dink jy só ’n dag, ten koste van nuttiger tydsbesteding, sal ons goed doen?”
Carina gee Tinus gelyk. Die prentjie wat hy skilder, klink vir haar ook nie aanloklik nie. Sy wonder of hulle nie ’n gasbraaier moet koop om op die balkon te gebruik nie. Dit is darem beter as niks. Mevrou Ehlers sal weet of braaiers by die woonstelgebou toegelaat word. Daar mag dalk rook en reuke wees wat die ander huurders pla.
Carina gooi sout en peper oor twee biefstukke en laat hulle ontdooi. Vanaand se ete is duur, maar nodig. Dis ’n cliché wat Liaan, en Tertia miskien ook, sal laat lag, maar Henk sal saamstem: die pad na ’n man se hart loop deur sy maag.
“Jy kan gerus wees,” paai sy uit die kombuis. “Ras du Toit is getroud. Al lank. Minstens agt jaar.”
Ras …? Van voorname gevorder na ’n bespreking van hul onderskeie huwelike, dink Tinus. Volgende keer sal sy seker hoor dat Du Toit se vrou hom nie begryp nie. En sy sal sê sy begryp. Sy sal hom simpatiseer en byvoeg dat dit met haar en haar man dieselfde gesteld is. En reg in Du Toit se kraal, sal sy vertel dat haar man nie net selfsugtig is nie, maar armlastig ook. En die vent verdien natuurlik ’n fortuin waarmee hy sy tiksters kan beïndruk … seker onthaal ook, op die maatskappy se koste.
Carina weet nie wat deur sy gedagtes gaan nie. “Want hy het ’n seun wat al skoolgaan, wat seker al sewe of agt jaar is.” Sy bedwing haarself om vrolik te klink. “Henk is in die wolke oor sy hemde en broeke. Hy loop nie meer Kaapse draaie om my nie en ek kry dalk bevordering.”
“Geluk.”
“Is dit ál wat jy kan sê? Nadat ek hoe lank my vrye tyd opgeoffer het – vanaand ook – om werk huis toe te bring? Nadat ek dalk uitgewer gaan word … Net: geluk?”
Tinus blaai om en soek in ’n ander handboek na die verwysing van ’n belangrike saak ten opsigte van crimen injuria en lastereise. Hy verwag ’n vraag oor persoonlikheidskending in die eindeksamen.
“Bevordering beteken ’n hoër salaris, ’n bonus en ’n dertiende tjek. Maak dit nie vir jou saak nie?”
Al wat vir Tinus saak maak, is om sy kwalifikasies te verbeter en ’n vennoot in die prokureursfirma te word sodat hy vir Carina ’n volwaardige man kan wees en met Erasmus du Toit kan kompeteer. Die toneel van hulle twee saam, laggend, gesellig, so ingenome met mekaar dat albei se hoor en sien vergaan, bly in sy gedagtes vassteek.
Vanmiddag toe hy haar wou gaan haal, het ’n stroom busse die een na die ander gekom en gegaan sonder dat Carina uitgeklim het. Later het hy moed opgegee en gery – en niks gesê toe hy hier kom en vind sy is lankal tuis nie. Hoe gereeld laai die vent haar in sy lang, slap motor op? Elke dag? Elke oggend ook? Hy weet nie wat gebeur nadat hy haar afgelaai het nie. Die vent wag dalk vir haar om die hoek. Carina bespreek dit nie met hom nie en Tinus is te trots om haar daarna uit te vra.
“Plus ’n verhoging na ’n jaar,” las Carina by.
“Het jy vir jou goeie vriend verduidelik jy bly net vir ses maande, net tot die einde van die jaar by die firma?”
“Aan,” korrigeer Carina. “Aan. Aan hom verduidelik. Vir is ’n anglisisme wat ’n mens soveel moontlik moet vermy. Nie vir ses maande nie. Ses maande lank is beter.”
Tinus vererg hom. “Ons is nie almal taalkenners nie. Wát jy sê is belangriker as hóé jy dit sê. Du Toit het seker ook ’n onderskeiding in Afrikaans gehad?”
“Ek weet nie.”
“Vra hom, aangesien julle klaarblyklik op so ’n intieme voet verkeer. Terwyl hy dink ’n vet salaris en bonus wat hy soos ’n wortel voor jou neus hou, koop vir hom nie slegs ’n sekretaresse nie, maar ook haar gunste en gawes.”
Carina verstyf. Wat dink Tinus van haar? Dat sy ’n los