Ettie Bierman Keur 7. Ettie Bierman
Читать онлайн книгу.
geparkeer het.
“Droog?” Hy vryf met sy vinger oor haar wang. “Of is daar steeds trane? Voel jy nou beter?”
“Ek weet nie …” Tinus reken sy is oneerlik, sy vertel leuens. Sy kan net sowel die aantygings verdien. “Geen trane nie. Ja, dankie, baie beter,” jok Carina.
Rasmus hou haar arm ’n oomblik langer vas as wat nodig is terwyl hy haar uit die motor help. “Was dit my skuld?” vra hy op die man af.
Carina skud haar kop. “Jy het nie geweet Tinus is erger as ’n turksvy nie. Jy wou help en het niks om oor sleg te voel nie.”
Rasmus bly lank stil. “Ek dink ek het geweet,” sê hy uiteindelik. “Jy is lojaal en dapper en maak vir hom verskoning. Maar ek het geweet jou man is veeleisend en jy het dit tuis nie altyd maklik nie. Ek moes eers uitgevind het, gevra het, voor ek sommer eie reg gebruik het deur by die bushalte vir jou te gaan wag.”
“Dit maak nie saak nie. Dit was nie jou skuld nie,” hou Carina vol.
“Dit maak saak,” stry hy. “Want jy maak vir my saak, Carina. Soveel saak, dat ek nie vir jou ekstra probleme wil veroorsaak nie. Ek moes voorsien het dat my teenwoordigheid vir jou nog probleme kan skep.”
“As dit nie jy was nie, het hy ’n ander rede gesoek.” Carina vee oor haar oë. “Dit was nie slegs die feit dat jy my soms oplaai nie.”
Sy besef sy moes nie uitgepak het en soveel laat blyk het nie. Al noem sy hom jy en jou, bly Rasmus steeds haar werkgewer en dis onprofessioneel om haar en haar man se verhouding met hom te bespreek. Maar hy is begrypend en simpatiek. En hy het gesê sy maak vir hom saak … Hy het haar hand vasgehou en gesê hy wil nie vir haar probleme veroorsaak nie …
Carina voel skielik weer ongemaklik. “Ek is laat. Dis twintig oor agt! Die telefoon lui seker al en Tertia wag op Elita Broodryk se lêer. Sy kom haar om nege-uur spreek oor die resepteboekreeks.”
“Tertia is groot en oud genoeg om haar eie lêers uit die kas te haal.”
As hy so sê … Hy is die baas. Carina bly langs hom in die parkeerterrein staan.
“Ek is jammer dat jy dit weens my moes ontgeld,” sê Rasmus gedemp. “As ek kon, sou ek dit graag wou verhoed – ter wille van ons vriendskap. Ter wille van my gevoel vir jou. Ek het geen verweer nie, Rina. Behalwe dat ek ook tuis ongelukkig is, dat ek jou vanoggend wou sien en bly was oor ’n verskoning om so gou moontlik van die huis te kon wegkom.”
Carina sluk, onseker wat om te antwoord.
“Glo jy my?” vra Rasmus.
“Dink jy nie ek moet ingaan nie?” ontwyk sy ’n antwoord.
“Ter wille van poeding en terte? Elita steur haar nie aan tyd nie. Sy sal eers teen tienuur hier ingestorm kom, die metrisering kritiseer, oor die stofomslae kla en op ’n hoër skrywersvergoeding aanspraak maak.”
Carina wens ’n ander motor wil kom parkeer, sodat hulle die gesprek kan beëindig. Maar die kelderparkering word vir direksielede gereserveer. Niemand kom help nie en Rasmus kyk na haar, wag op haar antwoord.
“Weet jy dat ek vir jou omgee?”
“Moenie … Asseblief, Ras, moenie so sê nie.”
“Hoekom nie?”
“Ons ken mekaar skaars vyf weke. Ek weet hoeveel hartseer deur oorhaastigheid veroorsaak kan word.”
“Vyf minute is lank genoeg. Van die eerste oomblik dat ek jou tydens die onderhoud gesien het, het ek geweet dié blondinetjie gaan diep spore deur my lewe trap. Ek het daarteen gestry, want ek het besef dit mag nie gebeur nie; ons is albei getroud. Maar ek kon nie van jou vergeet nie. Glo jy aan liefde met die eerste aanblik?”
“Ons is nie meer tieners nie,” skerm Carina. “Net op sestien is ’n mens so impulsief.”
“En ons is nie sestien nie. Ja, ek besef dit.” Ras aarsel en opeens lyk hy nie so selfversekerd en bekwaam soos Carina hom leer ken het nie. “Jy is nader aan sestien as ek. Twee en twintig teenoor vier en dertig. Twaalf jaar verskil is baie. Vra my, ek weet. My vrou is nege jaar ouer as ek. ’n Kleiner verskil, maar ’n groter bron van onaanpasbaarheid. As ek lus kry om sommer skielik ’n naweek te gaan visvang of seil, kla Anta sy is moeg. Sy wil liewer tuis ontspan. Sy hou nie van swem of ry nie. Al wat vir haar belangrik is, is die kinders. Sy glo sy is middeljarig, driekwart van haar lewe is verby en nou is dit die kinders se beurt. As ons ’n naweek weggaan, wat van haar naaldwerk? Die nuwe rok wat sy vir Sulet maak. Tobie se kategese?”
Rasmus besef hy verveel Carina seker. Sy stel nie in sy vrou en kinders belang nie.
“Hoekom ek in ’n oomblik van swakheid soos ’n grammofoon vasgehaak het, was omdat ek wou hê jy moes weet my huwelik is ook op ’n sinkplaatpad. Ek is nie ’n wolf wat vir elke nuwe tikster ogies maak nie. Daarom het ek die agtergrond geskets – sodat jy die geskiedenis ken en weet ek is ernstig. Ek is nie net daarop uit om jou te verlei en ’n lekker tyd te hê nie.”
“Ek het nie so gedink nie.”
“Henk dink so. Tinus waarskynlik ook.”
Carina onthou Henk se stramheid teenoor Ras, sy duistere opmerkings wat sy nie begryp het nie. Die onderstrominge in die kantoor … Was sy blind? Het hulle Ras se toegeneentheid raakgesien terwyl sy gedink het hy is bloot vriendelik? Is dit die rede waarom Liaan so onvriendelik is? Uit afguns omdat sy ook ’n gevoel vir hul hoofbestuurder het? Carina kan haar nie kwalik neem nie. Ras du Toit is ryk, sjarmant en aantreklik. Die antwoord op enige meisie se drome. Veral as Liaan vermoed het sy huwelik is nie wat dit moet wees nie. As sy gehoop het om Anta du Toit se plek in te neem, is dit te verwagte dat Liaan nie kompetisie sou verwelkom nie.
Ras sit sy hande op haar skouers en draai Carina na hom toe sodat hy haar gesig kan sien.
“Carina, wat almal ook al sê en skinder – dis nie die klassieke geval van ’n wolf in slaapklere nie. Jy is belangrik. Meer as belangrik. Meer as wat jy dink. Solank jy dit weet, is ek tevrede en sal ek nie oorhaastig wees nie.” Sy greep op haar skouers gly af na haar arms, na haar hande wat hy in albei syne neem. “Ek was ’n grammofoon, ek wil nie ’n stoomroller ook wees nie. Gaan paai Piet van Breda en maak vir Elita tee. Los die poedings en soufflés, dan eet ons vanmiddag êrens. Al is dit net om mekaar te troos en dat ek jou kan bedank vir die moeite met Liaan.”
Carina se eerste impuls is om nee te sê. Hulle kan nie. Saam gaan eet is stap twee. Daar moes nooit eens ’n stap een gewees het nie. Stap drie gaan handuit ruk. Sy mag dit nie toelaat nie.
Voorheen het Carina sy bedagsaamheid waardeer. Nou ook. Hy soen haar vlugtig op die voorkop. “Ek het gesê ek wil nie ’n stoomroller wees nie. Dink daaroor na, Rina-nooi.”
Ras was reg. Die top-huishoudkundige daag eers na elf op. Sy is aggressief, dring aan op haar regte en kritiseer die lettertipe waarop Fokus besluit het. Terwyl Carina tee maak, is haar gedagtes ’n maalkolk van onsekerheid. Sy behoort gevlei te wees dat ’n man soos Ras in haar belangstel, maar sy is nie. Haar lewe is ingewikkeld genoeg, sy wil nie nog verdere verwikkelinge hê nie. Dan soek sy liewer ander werk. Al moet sy weer ’n paar maande opgehok in die woonstel sit, is dit nie die ergste nie. Tinus is belangriker as ’n tjek die einde van die maand.
En Ras? Carina se gesig versomber. Hy het ook vir haar belangrik geword, besef sy. As vriend en as werkgewer. Indien hy werklik vir haar omgee, indien hy so ernstig oor haar voel soos hy voorgee, kan sy hom nie seermaak nie. Hy het haar aangestel, haar gehelp en haar ’n bevordering aangebied. Sy kan hom nie in die steek laat nie. Sy kan nie sommer net bedank nie en sal in elk geval eers ’n maand kennis moet gee. Maar waar sal sy weer so ’n salaris kry en met boeke werk, wat haar groot liefde in die lewe is?
Sy behoort weg te gaan, maar sy wil nie, kan nie. As die geleentheid opduik, wil sy uitgewer wees, al is dit net ses maande lank. Dit sal ’n herinnering wees wat sy die res van haar lewe sal vertroetel. Dan het sy ook ’n kwalifikasie as sy eendag om ander werk aansoek doen. Miskien by die koerante. Liaan was eers joernalis